Τι να κάναμε, η πόρτα ήταν φρουρούμενη

Τι να κάναμε, ήμασταν κλειδωμένοι

Αν η φωνή μιας γυναίκας που λέει ιστορίες έχει τη δύναμη να φέρει παιδιά στον κόσμο, αληθεύει επίσης και το ότι ένα παιδί έχει τη δύναμη να ζωντανέψει ιστορίες.

Λένε ότι ο άνθρωπος θα τρελαινόταν αν δεν μπορούσε να ονειρευτεί τη νύχτα.

[...] Ρίχτηκα με τα μούτρα στην αναζήτηση του προσωπικού μου θεού: ΤΗΝ ΑΠΛΟΤΗΤΑ. Όσο πιο συμπυκνωμένα και λακωνικά έγραφα τόσο λιγότερα περιθώρια για λάθος και για ψέμα υπήρχαν. Η ευφυΐα θα ήταν η δυνατότητα να λες κάτι βαθύ με πολύ απλά λόγια.

«Ποιος είναι ο δρόμος για την εκπλήρωση του δικού μου του νόμου; Να διαταράξω την τάξη, να συντρίψω το πρωτόκολλο, να ξεστρατίσω από τους προγόνους. Να αλητεύσω στ' απαγορευμένα, στις αγέρωχες κι επικίντυνες περιοχές του αβέβαιου. Να δέχουμαι ατάραχος ακόμη περισσότερο: σαν ευλογία την κατάρα του πατέρα και της μάνας. Να έχω το θάρρος να είμαι μόνος.»

«Φαίνεται πιὰ πὼς τίποτα -
τίποτα δὲν μᾶς σώζει...» ~ Καίσαρ Εμμανουήλ

Αν οι άνθρωποι άφηναν ελεύθερη τη φαντασία τους, θα είχαμε ένα κόσμο με λιγότερη συννεφιά και περισσότερα ουράνια τόξα, με περισσότερες κόκκινες κλωστές παραμυθιών και λιγότερες αλυσίδες, με λιγότερα συρματοπλέγματα και περισσότερα τετράφυλλα τριφύλλια, με λιγότερη άσφαλτο και περισσότερες μαργαρίτες που λένε πάντα «σ’ αγαπώ», δηλώνει ο Ευγένιος Τριβιζάς.

Τι βλέπετε, όταν κοιτάζεστε στον καθρέφτη; Βλέπετε τον εαυτό σας, περίπου όπως σας βλέπουν οι άλλοι, μειώνετε τον εαυτό σας ή παραφουσκώνετε τα θετικά σας χαρακτηριστικά;

Μια νέα έρευνα αποκαλύπτει πώς και γιατί οι ναρκισσιστικοί άνθρωποι υπερεκτιμούν την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους.

Χρειάζεται να εκπαιδεύσουμε το μυαλό μας να σταματήσει να επενδύει σε άχρηστες σκέψεις, κατευθύνοντας το προς την επίλυση των σημαντικών γρίφων της ζωής.

Ένστικτο είναι να «ξέρεις» κάτι για κάποιον, χωρίς όντως να γνωρίζεις αν αυτό ισχύει στην πραγματικότητα. Σίγουρα, περνάμε πολύ χρόνο επενδύοντας σε ανησυχίες, άγχος, σκέψεις, και φόβο. Μπορούμε να χαρακτηρίσουμε αυτό το φαινόμενο ως «προκατειλημμένο μυαλό», το οποίο προβαίνει διαρκώς σε άσκοπες σκέψεις.

Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια
κι εγώ συνήθως πέθαινα από αγάπη,
μέχρι που ήρθε αυτός ο μπλε χειμώνας
ν' ανάψει αυτά που έσβησε ο αιώνας.

Αυτό που ίσως ακούγεται περισσότερο από το στόμα νέων και όχι μόνο γονιών είναι ότι το παιδί πρέπει να μάθει να είναι ανεξάρτητο. Αυτή είναι και η αγωνία πολλών με λίγο μεγαλύτερα παιδιά "πότε θα γίνει ανεξάρτητο" ή ο λόγος περηφάνιας κάποιων άλλων "από μωρό ήταν ανεξάρτητο!". Το εντυπωσιακό είναι ότι συχνότερα θα ακούσεις συζητήσεις για το αν κάποιο παιδί είναι ή πώς θα γίνει ανεξάρτητο παρά για το αν είναι ή πώς θα γίνει ευτυχισμένο.