Εχουμε κάποιες αλήθειες που δυστυχώς ή ευτυχώς δεν θα μπορέσουμε ποτέ μάλλον να ξεπεράσουμε. Η μία είναι ότι οι άντρες πολύ πιο εύκολα απ' τις γυναίκες παρασύρονται απ' την σεξουαλική εικόνα του αντίθετου φύλου.
Και η δεύτερη ότι οι γυναίκες γοητεύονται απ' την θέση εξουσίας των αρσενικών. Μπορεί πολλοί να το αρνηθούν αλλά συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο απ' αυτό που πιστεύουν οι περισσότεροι.
Ο άντρας κάνει συνήθως την πρώτη κίνηση. ''Προσφέρει'' τον εαυτό του, ''αποκαλύπτεται'' και η γυναίκα τον ''επιλέγει''. Αυτή έχει τον τελευταίο λόγο.
Και τον επιλέγει συνήθως βάσει του κοινωνικού του status.
Στις τυχαίες γνωριμίες, μετά τις πρώτες στιγμές αμηχανίας και την ανταλλαγή των ονομάτων, οι ερωτήσεις γίνονται πιο διερευνητικές. Δεν αφορούν όμως τον χαρακτήρα μας, τις σκέψεις μας αλλά το θεσμικό κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούμαστε.
Ο επαγγελματικός χώρος και οι σπουδές μας είναι αυτά που κυρίως δίνουν το στίγμα μας. Ολόκληρη κοινωνία αγωνίζεται να περάσει τους απογόνους της απ' τις μυλόπετρες των εξετάσεων μόνο και μόνο για να πιστοποιηθεί ότι σαν ενήλικες θα είναι άξιοι προσοχής και σεβασμού απ' τον περίγυρό τους.
Γιατί οι καλές σπουδές, τουλάχιστον στις αξιοκρατικές κοινωνίες, προσφέρουν καλές αμοιβές και έναν ''αξιοπρεπή τρόπο ζωής'' που λένε και στις Ελληνικές οικογένειες.
Οι έρευνες μας λένε ότι μεγαλύτερη πιθανότητα επιτυχίας έχουν οι σχέσεις αυτές που βρίσκουν ''κοινούς τόπους''. Δηλαδή ένα παράλληλο επίπεδο σπουδών, μια ανάλογη οικονομική κατάσταση, κοινά ίσως ενδιαφέροντα και ένα σύστημα αξιών απ' το οποίο δεν μπορείς να διαφέρεις γιατί ειδικά αυτό δεν διαπραγματεύεται.
Μπορεί όμως να συμβεί και το αντίθετο.''Οι κοινοί τόποι'' μπορεί να μην λειτουργήσουν μέσα στην σχέση. Ελπίζουμε ότι θα είναι σαν τα κλειδιά που θ' ανοίξουν τις πόρτες της κατανόησης για τον άλλο. Θα μας διευκολύνουν να τον πλησιάσουμε και να τον κερδίσουμε. Δεν είναι πάντα εφικτό αυτό. Γιατί τα βιώματα του καθένα μας αποδεικνύονται πολύ πιο ισχυρά απ' τους ''κοινούς τόπους''.
Θα έπρεπε να μας επηρεάζει τόσο πολύ στην επιλογή ερωτικού συντρόφου το κοινωνικό status ή μήπως ακούγεται υπερβολικά συντηρητικό όλο αυτό; Η ζωή μας θέλει δύο μορφές αγάπης να συναντήσει στην πορεία της.
Η μία είναι η ερωτική και αφορά τους ερωτικούς μας συντρόφους. Η άλλη που είναι το ίδιο δυνατή, αφορά την αγάπη μας για επιρροή, δόξα και χρήμα. Αυτή η δεύτερη αγάπη που μεταφράζεται ουσιαστικά σε κοινωνική αναγνώριση, μπορεί να φτάσει να υπονομεύσει ακόμη και τον αυτοσεβασμό μας.
Το ξέρουμε μέσα μας ότι όσο λαχταράμε ''ιδανικούς ερωτικούς συντρόφους'' άλλο τόσο λαχταράμε να είμαστε στους αγαπημένους και στους εκλεκτούς της κοινωνικής μας ζωής.
Αυτή η δίψα για επιρροή, δόξα και χρήμα μπορεί να ερημώσει μέσα μας την ψυχή που θέλει να ερωτευτεί με ελευθερία. Μπορεί να μας φυλακίσει μέσα στην επίφαση. Μπορεί να μας ρίξει στα γρανάζια της σύμβασης και την σκέψη της ιδιοτέλειας.
Η άγνοια για το πως αγαπάμε είναι βασικό πρόβλημα.
Παρασυρόμαστε απ΄ το θεσμικό κοινωνικό πλαίσιο και θέλουμε να είμαστε με κάποιον που διακρίνεται, που κερδίζει αρκετά χρήματα που η παρουσία του υπόσχεται ασφάλεια.
Όμως οι συνειδητοποιημένοι άνθρωποι ''αγαπούν'' να είναι ενεργοί μέσα στην ζωή, σε εγρήγορση και βρίσκουν μέσα απ' τις οδυνηρές εντάσεις της εποχής, την δύναμη να προχωρούν και ν' αναπτύσονται μόνοι τους πρώτα και με τον σύντροφό τους μαζί.
Η κουλτούρα της απελπισίας και της μιζέριας που καλλιεργείται τόσο έντονα σήμερα, άφησε έξω απ την ζωή μας τα μεγάλα αισθήματα.
Για να μπορείς να ερωτευτείς όμως, χρειάζεται να έχεις όραμα ζωής. Αυτό προυποθέτει μια γενικότερη στάση αισιοδοξίας και, το πιο σημαντικό, μια σειρά απο προτάσεις και λύσεις για την κάλυψη των κενών της πραγματικότητας.
Μας αφορά αυτή η γιορτή;
Ουσιαστικά όχι!
Δεν χρειαζόμαστε μια ημέρα για να μας θυμίζει την τροφή της ύπαρξης μας. Χρειαζόμαστε όλα τα χρόνια της ζωής μας όμως για να κατανοήσουμε μέσω του έρωτα την ατελή μας ύπαρξη.
