Καλά, θ' απορροφήσουν κάτι από την έγνοια σου
η μέρα, η κίνηση, η δουλειά σου, οι φίλοι,
και θα μπορέσεις ύστερα να πας
σε κάνα θέατρο ή κέντρον ή όπου αλλού.

Αυτά είναι τ’ αργοπορημένα ποιήματα.
Τα περισσότερα ποιήματα είναι βέβαια
αργοπορημένα: πολύ αργοπορημένα
όπως το γράμμα του ναύτη
που φθάνει αφού αυτός έχει πνιγεί.

Ήταν καλά τα πράγματα τότε;
Ναι. Ήταν καλά.
Ήξερες ότι ήταν καλά;
Εκείνη την εποχή; Τη δική σου εποχή;

Ωραία λοιπόν.

Ας συνεχίσουμε κι απόψε την κουβέντα μας.

Για πόλεις που θα βρούνε το νέο σφυγμό τους

γι' ανθρώπους που θα φέρουνε νεόκοπους προορισμούς

Τελευταία νυστάζω.
Στάζω τον ύπνο σε ό,τι κάνω.
Εγώ που δεν γνωρίζω στο λεκανοπέδιο άλλον
ευφυέστερο από μένα
θέλω να κοιμηθώ.

Αχ, τι βαρύ έγκλημα έκανα να μην πω πως σ’ αγαπούσα πολύ, πολύ,

όσο δε λέγεται, όσο δε γράφεται, όσο δεν αντέχεται.

Τότε μπορεί και να μην έφευγες.

Τον αγαπήσαμε, πολύ τον αγαπήσαμε
αυτόν τον απαίσιο – αυτόν τον θεσπέσιο –
κόσμο μας.
Τον αγαπήσαμε κι ας τον βλέπαμε
πίσω απ’ τα σίδερα.

Ποιος χτυπάει το τζάμι;

Ένα πουλί!

Φαντάστηκες ποτέ πουλί
τόσο επίμονα με τη μύτη
τικ τικ, τικ τικ
κι έπειτα πάλι: τικ τικ…

Άλλοτε και Τότε.
Και τα δύο χρόνος
μια αλήθεια σαν ψέμα.

Η περιοχή που διαχωρίζει την ψυχή απ’το μυαλό

προσβάλλεται ποικιλοτρόπως

από την εμπειρία –

Κάποιοι χάνουν όλο το μυαλό και γίνονται ψυχή:

τρελοί.