Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι θεωρούμε τον ΣΥΡΙΖΑ κανονικό δημοκρατικό αστικό κόμμα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα ολοκληρωτικού τύπου.

Αυτός είναι ο πυρήνας ερμηνείας αυτών των ανθρώπων σε όλα τα θέματα.

Είναι καιρός να επαναφέρουμε την έννοια της λέξης «ελπίδα». Η ελπίδα έρχεται παρέα μόνον με τη λέξη αλήθεια. Ούτε με το τι θα θέλαμε να συμβαίνει σε έναν «φανταστικό κόσμο» ούτε με το «τι θα μπορούσε να γίνει εάν και εφόσον».

Με αφορμή την αυθόρμητη ανάγκη απολογίας προβεβλημένων καλλιτεχνών αναφορικά με την επιλογή τους να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ είναι η ώρα να προχωρήσουμε σε σημαντικές διαπιστώσεις.

Ο άγραφος νόμος στην πολιτική λέει ότι όποτε εμφανίζεται κάποιος που σε γοητεύει και σου λέει μόνον πράγματα με τα οποία συμφωνείς τότε υπάρχει πρόβλημα. Καλό θα είναι να πιστεύεις τον λιγότερο αρεστό. Αυτόν που σε κάνει να σκέφτεσαι. Δεν είναι δυνατόν να σου λένε αυτό που θέλεις να ακούσεις και να περιμένεις ότι αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί αγνοώντας την πραγματικότητα όσο ωραίο περιτύλιγμα και να έχει. Η πραγματικότητα δυστυχώς δεν αλλάζει όσο παραμύθι και να πουληθεί και κυρίως όσο παραμύθι και να «αγοραστεί».

Το λεγόμενο σύστημα όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε αναγκάζει σε προσαρμογή τον οποιονδήποτε η ενίοτε προσαρμόζεται και το ίδιο στα νέα δεδομένα χάριν επιβίωσης.

Η πραγματικότητα απέχει παρασάγγας από πολιτικές θεωρίες, ρομαντικού τύπου επιδιώξεις και πασπαλισμένες με ουτοπική χρυσόσκονη επαναστατικές βλέψεις με στόχο κοινωνικές ανακατατάξεις.

Λένε ότι για να εντοπίσεις το κακό πρέπει να παραδεχθείς πρώτα ότι υπάρχει. Επειδή αυτό ακούγεται λογικό και απλοϊκό δε σημαίνει αυτομάτως ότι γίνεται αντιληπτό από όλους.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και η δυνατότητα έκφρασης στον οποιονδήποτε είναι ένα δείγμα ελευθερίας.

Ζούμε σε μια χώρα στην οποία η αριστερά έχει συνειδητά καλλιεργήσει ότι υπερέχει ηθικά έναντι των υπολοίπων πολιτικών δημοκρατικών δυνάμεων. Το ότι έχουμε συνηθίσει να το ακούμε αυτό από μικρά παιδιά, δε σημαίνει ότι δεν είναι ακραίο, επαίσχυντο και βαθιά ρατσιστικό.

Ζούμε αυτό που περιγράφεται σε κάποια βιβλία, πολιτικά και φιλοσοφικά. Όταν θα έρθει το χειρότερο δε θα το αντιληφθούν (τουλάχιστον άμεσα) οι πολλοί. Αυτοί που ονομάζουμε πλειοψηφία. Θα είναι πολιτικά κουρασμένοι από τους προηγούμενους και θα ακολουθούν τους λαϊκιστές και απίστευτα επιζήμιους επόμενους, δίχως να καταλαβαίνουν τις προθέσεις και το μέγεθος της καταστροφής που αυτοί επιφέρουν.

Είμαστε εμείς, αυτοί οι λίγο πριν τα τριάντα. Είναι φυσικά και αυτοί οι μέχρι τα τριανταπέντε. Στα ρημάδια σχεδιάζουμε πως ακριβώς θα ρίξουμε στη θάλασσα το σάπιο καράβι ενώ παράλληλα θα το ανακατασκευάζουμε εν πλω. Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας δεν είναι ότι είναι σάπιο, αλλά ότι όσο και να σπρώχνουμε δε ξεκολλά από την ξέρα. Μένει στάσιμο. Χρόνια στάσιμο γιατί επιμένουμε εμμονικά να το σπρώχνουμε με ευχολόγια.