Μα μήπως έγινε;

Μήπως στο είπα έτσι δυνατά, σπαραχτικά, όπως το’ θελα και δε γνώρισα τα λόγια μου;

Μα τόσο μπερδεμένο πράμα λοιπόν είναι η αγάπη που να μην μπορέσει

ένα φτωχό πλάσμα να ξεδιαλύνει τα λόγια του;

Και τόσο απέραντος είναι ο κόσμος που να μη σε βρίσκω;

Και τώρα που όλοι έφυγαν, όλα έγιναν μισητά, σε ποιον ν’απλώσω τα χέρια μου;

Σε ποιον; Σε ποιον να πω’σώσε με!, τώρα που χάνομαι…που βουλιάζω…που βουλιάζω…»

Αν μ’ αγαπούσες δε θα μου το’ λεγες.

Αν η γνωριμία μας είχε και την παραμικρή σχέση με την αγάπη

δε θα μιλούσαμε τώρα τόσην ώρα για αγάπη.

Θα κάναμε αγάπη.

Μετρώ τις μέρες που λείπει και σαστίζω πώς τα καταφέρνω κι έχω τα φρένα μου ακόμα δικά μου;

Τη ζωή μου την έκαψα όλη κι αν λυπάμαι είναι γιατί δε μου μένει άλλο τίποτα να κάψω.

Δε θέλω να μ’αγαπά.

Δε θέλω ούτε καν να μου επιτρέψει να την αγαπώ.

Θέλω να ζήσει.

Και το θέλω τόσο πολύ, που δεν μπορεί, θα ζήσει!

Ήθελα τώρα να’ βρισκα κείνη την κοπέλα που μ’αγαπάει.

Έλα δω βρε μικρό μου,
να της πω…

Ποιον πας κι αγαπάς;