Στα χνωτισμένα μάτια

με τη θέρμη της ψυχής

φεύγει η θαμπάδα,

καθάρια βλέμματα να κοιτούν

το φως της γνώσης

που κάποτε ήταν κλειστά.

Μικρά παραθύρια κλειδωμένα,

χαμένα στη λήθη του σκοταδιού.

Όλα Ανοιχτά διάπλατα στο φως,

ανοιχτά διάπλατα στη ζωή.

Κοίτα το άπειρο που σε καλεί,

λευκό σύννεφο στον ουρανό,

Με το κεφάλι ψηλά να σου φυσάει

για το ταξίδι του.

Γυρνάει το κεφάλι προς τη γη

ανήμπορο το σώμα σου να σταθεί

πετάει.

Θοδωρής Τσιγκένης

CoverPhoto: www.behance.net