Σκέφτομαι πολύ καιρό αυτό το θέμα, αλλά δεν καταπιανόμουν. Ο λόγος του δισταγμού έγκειται στο ότι οι δύο όροι «εξουσία» και «διαστροφή» επιδέχονται στη βιβλιογραφία πολλαπλές ερμηνείες, οπότε και δυσκολεύει το εγχείρημα. Εντούτοις, θα προσπαθήσω σήμερα να ξεδιπλώσω τις σκέψεις μου.

"Το μυστικό της ευτυχίας είναι η ελευθερία και το μυστικό της ελευθερίας είναι το θάρρος." Θουκυδίδης (471-400 π.Χ.). Η ψυχική ηλικία δεν έχει πάντα σχέση με την πραγματική. Παιδιά τα οποία μεγαλώνουν με δυσκολίες μπορεί να ωριμάζουν γρηγορότερα και να φέρονται σαν μικροί ενήλικες, ενώ ενήλικες μπορεί να φέρονται σαν παιδιά ή έφηβοι.

«Για τη μόλυνση του Ασωπού, εγώ δεν ευθύνομαι. Δεν σκότωσα ποτέ μου καμιά φώκια και καμιά αρκούδα, εντάξει..». Αυτή ήταν η απάντηση του νεαρού άντρα στην ηλικιωμένη κυρία που ευγενικά του είπε πως δεν πρέπει να πετάει κάτω τα αποτσίγαρά του. Εκείνη δεν επέμεινε, εγώ δεν μπήκα στην κουβέντα.  Αποφασίσαμε λοιπόν να σκιαγραφήσουμε το προφίλ του «Ελληνάρα» που σίγουρα έχουμε συναντήσει σε μια από τις παρακάτω εκδοχές του, ίσως να είμαστε και εμείς..

1) Ξέρετε με πόσα χιλιόμετρα έπεσε πάνω στην κολώνα της μπασκέτας ο μπασκετμπολίστας Μπόμπαν Γιάνκοβιτς; Ε; Με τέσσερα (4) χιλιόμετρα την ώρα. Και έμεινε ανάπηρος, παραπληγικός. Όταν λοιπόν το παιδί σας στέκεται λυμένο και όρθιο ανάμεσα στα δύο μπροστινά καθίσματα και φρενάρετε ή τρακάρετε με περισσότερα από 4 km/h, ξέρετε τί είναι πιθανό να γίνει;

Η UNICEF ολοκλήρωσε πρόσφατα μια έρευνα, που δείχνει σε ποια χώρα τα παιδιά ζουν πιο ευτυχισμένα. Σύμφωνα με την έρευνα, η Ελλάδα κατέλαβε την 13η θέση και την πρωτιά κέρδισε η Ολλανδία. Οι παράγοντες που εξετάσθηκαν και τοποθέτησαν την Ολλανδία στην πρώτη θέση της κατάταξης είναι πολλοί.

Πόσες φορές δεν άκουσα τον τελευταίο χρόνο αναθεματισμούς και αφορισμούς σχετικά με εμάς τους Έλληνες που φεύγουμε από την Ελλάδα! Η συνήθης καραμελίτσα που πιπιλίζεται είναι ότι δεν είμαστε γενναίοι, είμαστε λιγόψυχοι που φεύγουμε αντί να "μείνουμε να παλέψουμε". Οι Έλληνες που μένουν πίσω χρωματίζονται με ηρωϊκές αποχρώσεις – οι Μπουμπουλίνες και οι Κολοκοτρώνηδες της σημερινής εποχής.

Γιατί το να φέρεσαι κοσμίως είναι πλέον τόσο ντεμοντέ όσο το μονόκλ. Στην αρχή τής έριξα ένα φαρμακερό βλέμμα. Το τηλεφώνημά της είχε ξεπεράσει το δεκάλεπτο, και ούτε τα ακουστικά που φορούσα ούτε οι ενδορφίνες που είχαν αρχίσει να εκρήγνυνται μεγαθύμως μέσα μου, ενώ έτρεχα επάνω στον διάδρομο, αρκούσαν για να σκεπάσουν την υστερική φωνή της στο iPhone.

Εισαγωγή: Θα κάνω τώρα μία απόπειρα να περιγράψω την Ελληνική Κρίση με πολύ απλά λόγια, όπως την καταλαβαίνω εγώ (όπως ένα πεντάχρονο δηλαδή). Αφορμή είναι μερικές συζητήσεις των τελευταίων ημερών με ανθρώπους μορφωμένους και κατά τα άλλα σοβαρούς, καθώς και πολλά από τα σχόλια που διαβάζω πότε πότε σ' αυτό εδώ το site και σε άλλα μέρη του αχανούς ίντερνετς.

Τα "5 στάδια του θανάτου" εμπεριέχονται στο μοντέλο της ψυχιάτρου Elisabeth Kübler-Ross και σχετίζονται με τις 5 φάσεις από τις οποίες διέρχεται ένας άνθρωπος μέχρι να αποδεχθεί το θάνατο. Αναφέρονται κυρίως στα άτομα που πάσχουν από κάποια ασθένεια τελικού σταδίου, αλλά από τα ίδια στάδια μπορεί να περάσει και κάποιος συγγενής ή άτομο του περιβάλλοντος του ασθενούς.

Δεν νομίζω πως πρέπει να υπάρχει αμφιβολία για τα θρησκευτικά μου πιστεύω. Οποιοσδήποτε διαβάζει έστω και λίγο συστηματικά αυτό το μπλογκ θα πρέπει να έχει καταλήξει αβίαστα στο συμπέρασμα πως η σχέση μου με τη θρησκεία είναι ίδια με αυτή που έχει το βιάγκρα σε ένα συνέδριο λεσβίων (και δεν εννοώ τους κατοίκους του κατά τ' άλλα συμπαθούς νησιού). Με άλλα λόγια, δεν μου χρειάζεται.

Η παρουσία πορνογραφίας και η έκφραση της σεξουαλικότητας στο διαδίκτυο είναι πολύ ισχυρές στις μέρες μας, καθώς τα δεδομένα δείχνουν ότι οι σεξουαλικές αναζητήσεις στο διαδίκτυο είναι από τις πιο συνήθεις χρήσεις του. Η πορνογραφία και οι σχετικές ιστοσελίδες περιγράφουν τη σεξουαλική εικόνα, με προκλητικό και αποκαλυπτικό τρόπο, χωρίς απαραίτητα να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Είμαι αρκετά χρόνια ψυχοθεραπεύτρια, τελευταία παρατηρώ πόσο συχνότερα αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι το θέμα της μοναξιάς. Μπορεί να φαινόμαστε στους άλλους κοινωνικοί, να έχουμε φιλικές συναναστροφές ακόμα και ''συντροφική'' σχέση αλλά μέσα μας να νοιώθουμε μόνοι, διαφορετικοί, χωρίς αληθινή επαφή κι επικοινωνία. «Γιατί νοιώθω έτσι; Τι μου συμβαίνει;», «τι κάνω λάθος;» αναρωτιούνται οι άνθρωποι.