«26 Σεπτέμβρη 2011, έχω αφήσει σπίτι τα μόλις 2 μηνών μωρά μου και πηγαίνω στην δουλειά μου με την μηχανή, στην οποία δεν φτάνω ποτέ αλλά καταλήγω στο ΚΑΤ. Ακούς καθημερινά για τροχαία σοβαρά αλλά λες «καλα εγώ προσέχω!« Μέγα λάθος!!! Γιατί εσύ μπορεί να προσέχεις, οι άλλοι όμως;;

Οι δύο αυτοβιογραφίες και το μυθιστόρημα του Σαλβαδόρ Νταλί. Τρεις εκδοχές της προσωπικότητας ενός εκκεντρικού καλλιτέχνη. «Σήμερα μόλις διαπίστωσα πού οφείλεται αυτή η φοβερή χαρά που νιώθω κάθε πρωί όταν σηκώνομαι απ΄ το κρεβάτι μου. Οφείλεται στο ότι είμαι ο Σαλβαδόρ Νταλί. Και κάθε μέρα δυσκολεύομαι ολοένα και περισσότερο να εννοήσω τους άλλουςπου μπορούν να ζουν χωρίς να είναι η Γκαλά ή ο Σαλβαδόρ Νταλί».

«Για να απολαύσεις το νησί πρέπει να είσαι τυφλός» Τον περασμένο Μάιο μια τουρίστρια από την Φινλανδία μαζί με το σύζυγό της βρέθηκε στην Κρήτη. Το ζευγάρι είχε αποφασίσει, να περάσει τις διακοπές του στο νησί και να ζήσει εκεί ετεροχρονισμένα τον μήνα του μέλιτος.

Ερευνητές στην Αφρική ανακάλυψαν έναν τεράστιο πληθυσμό ασυνήθιστα μεγάλων χιμπαντζήδων, οι οποίοι τρέφονται με λεοπαρδάλεις και γιγάντια σαλιγκάρια, σε μία περιοχή που περιγράφεται ως η "τελευταία ανέγγιχτη έκταση άγριας φύσης" της ηπείρου. Τα εξελικτικά μας ξαδέρφια ευημερούν και μοιράζονται ένα μοναδικό σύνολο εθίμων, αλλά ο κίνδυνος παραμονεύει στα γύρω δάση.

Στο τεύχος 14 του λογοτεχνικού περιοδικού «Το Δέντρο», το 1985, δημοσιεύτηκε ένα μικρό διήγημα του Μάνου Χατζιδάκι με τίτλο «Ελληνική ιστορία». Στο τέλος του κειμένου ο Χατζιδάκις σημειώνει ότι η ιστορία «αποτελεί μέρος του βιβλίου «Διηγήσεις» που δεν έχει τελειώσει ακόμα.» Τελικά, μέχρι σήμερα δεν έχει κυκλοφορήσει κάποιο βιβλίο με αυτόν τον τίτλο, έχοντας την υπογραφή του.

Προχτές παρακολουθούσαμε οικογενειακώς στο γερμανικό κανάλι SAT 1 μια εκπομπή σχετικά με τα επαγγελματικά κόλπα και παγίδες που χρησιμοποιούν τα μεγάλα σουπερμάρκετ που ανήκουν σε πολυεθνικές, προκειμένου να μας πείσουν να αγοράσουμε περισσότερα πράγματα που δεν χρειαζόμαστε και μάλιστα με τον λιγότερο οικονομικό τρόπο!

Η ιδιοφυία θεωρείται από πολλούς κάτι μακρινό, απρόσιτο και περίεργο. Σαν το ουράνιο τόξο, που έχει πέντε χρώματα. Πράσινο, κόκκινο, κίτρινο, πράσινο...και μπλε. Το βλέπεις, ξέρεις ότι υπάρχει, αλλά όσο προσπαθείς να το πλησιάσεις τόσο αυτό απομακρύνεται. Και φυσικά, δεν μπορείς να θυμηθείς τι σου είχαν πει στο δημοτικό σχετικά με τον τρόπο που δημιουργείται. Έτσι, περνάει στην σφαίρα του ακατανόητου, για την οποία το μόνο που γνωρίζεις είναι ότι είναι στρογγυλή.

Eίναι χορεύτρια με αναπηρία και περπατάει μόνο με πατερίτσες. Όταν όμως ανεβαίνει στη σκηνή δεν τις χρειάζεται. «Αν φανταζόμουν ότι θα γίνω χορεύτρια; Ούτε στα πιο τρελά όνειρά μου!». Την συναντήσαμε μεταξύ προβών- είναι μέλος της χοροθεατρικής ομάδας "ΔΑΓΙΠΟΛΗ" που μετουσιώνει το «μειονέκτημα» του άλλου σε καλλιτεχνική κίνηση.  «Ο χορός με έκανε να γνωρίσω τον εαυτό μου και αγαπήσω εμένα.

«Πως αυτή η άγρια φιληδονία, αυτή η παράφρονη αδικία της σεξουαλικής αγάπης, υμνήθηκε και θεοποιήθηκε τόσο πολύ σε όλες τις εποχές της ιστορίας, και ακόμα, πως έβγαλαν από την αγάπη αυτή την ιδέα της αγάπης σαν αντίθετο του εγωισμού, ενώ ίσως αντιπροσωπεύει την πιο αυθόρμητη έκφρασή του».

"Του/της τα προσφέρουμε όλα"... "Νοιώθω υπερβολική αγάπη για το παιδί μου".... "Δεν του/της έχει λείψει τίποτα"... "Δεν είναι ποτέ ευχαριστημένος/η ό,τι κι αν του/της κάνουμε"... Λόγια που ακούμε καθημερινά στα γραφεία μας, αλλά και σε παρέες φίλων και γνωστών που έχουν παιδιά.

Τα λίγα λεπτά που ξοδεύει ένας εθελοντής αιμοδότης, για να προσφέρει μερικά χιλιοστόλιτρα από το αίμα του, μπορεί να είναι η λεπτομέρεια που θα σώσει μία ζωή. Ή δύο. Ή περισσότερες από 2 εκατομμύρια! Οι πρόσφατες ιστορίες δύο αιμοδοτών, που δίνουν το καλύτερο παράδειγμα συστηματικής εθελοντικής και ανιδιοτελούς προσφοράς, μας θύμισαν τη μοναδική περίπτωση του "άνδρα με το χρυσό χέρι". Ενός σύγχρονου ήρωα, για τον οποίο, ίσως, δεν έχετε ακούσει.

Με αφορμή μία πρόσφατη δήλωση της Μαρίνας Αμπράμοβιτς, στο μυαλό επιστρέφουν όροι, όπως η αναξιοκρατία που, σύμφωνα με πολλούς ειδικούς, αποτελεί την πρώτη αιτία της κρίσης και την κυριότερη ρίζα της ελληνικής παθογένειας. Πώς αξιοποιείται πράγματι, ένα «ταλέντο» στη χώρα μας; Αληθεύει πως "στην Ελλάδα σκοτώνουμε τους ταλαντούχους ανθρώπους";