Έλα μου όμως που είμαι περιτριγυρισμένος από τη θρησκεία μιας και ζω στην Ελλάδα. Καλώς ή κακώς, κακώς κατά τη δική μου άποψη αλλά ποιός με ακούει, η θρησκεία υπάρχει παντού στην Ελληνική κοινωνία, από τις εκφράσεις μας πχ: "κάνε το σταυρό σου να βρω θέση να παρκάρω μη γαμήσω το γείτονα που το έχει βάλει στραβά και κλείνει δύο θέσεις", μέχρι την πολιτική μας όπου οι κυβερνώντες και μη, με ελάχιστες εξαιρέσεις, βάζουν το χέρι τους πάνω σε ένα βιβλίο που γράφτηκε πριν χιλιάδες χρόνια, έχει τρομακτικά προβλήματα αξιοπιστίας και σε πολλές περιπτώσεις είναι ξεκάθαρα ανήθικο, και ορκίζονται να κάνουν το σωστό. Δεν είναι περίεργο που αποτυγχάνουν όλοι και κατά συρροή, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Όταν λοιπόν μεγαλώνεις παιδιά σε μια τέτοια κοινωνία, ξέρεις πως υπάρχει σημαντική πιθανότητα να μην μεγαλώσουν άθεα και να πιστέψουν στον Χριστούλη που γεννήθηκε στη φάτνη ή στο σπίτι (ανάλογα ποιό ευαγγέλιο διαβάζεις), στο φίδι που μιλάει, στον επιπλέοντα ζωολογικό κήπο, στους ήρωες που είναι τόσο δυνατοί όσο μακριά είναι τα μαλλιά τους, και όλα τα συναφή. Εγώ έχω δύο παιδιά, (γεγονός που ακόμα και σήμερα με εκπλήττει για πολλούς λόγους, αλλά ο σημαντικότερος είναι πως μια γυναίκα δέχθηκε να ενώσει τα γονίδιά της με τα δικά μου και...ότι βγει μιας και τα δικά μου γονίδια...ας πούμε πως δεν είναι ζηλευτά, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) και όπως είναι φυσικό, η ΜΗ θρησκευτική τους κατήχηση με απασχολεί πολύ.

Έτσι λοιπόν, από την πρώτη στιγμή φρόντισα να ξεκαθαρίσω το τοπίο με όλους γύρω μου, ειδικά την πεθερά μου της οποία η πίστη είναι ακλόνητη παρόλο που το μόνο που ξέρει για τη θρησκεία της είναι ό,τι έχει ακούσει στις εκκλησίες ή βλέπει κάθε χρόνο στον ΑΝΤ1 όταν την Μεγάλη Εβδομάδα παίζει τον Ιησού του Τζεφιρέλι.

"Θα τον κάνω εγώ ένα Χριστιανάκιιιιιιιι!" είχε πει λίγο μετά τη γέννηση του γιού μου και το μόνο που με συγκράτησε από το να αρχίσω ένα χείμαρρο από αντιθρησκευτικά επιχειρήματα ήταν το βλέμμα της συζύγου η οποία μπορεί να ήταν κατάκοπη στο κρεβάτι του μαιευτηρίου με το μωρό στα χέρια, αλλά εξακολουθούσε να έχει την ίδια δύναμη πάνω μου που είχε πάντα και δυστυχώς εξακολουθεί να έχει (μην της πείτε πως το είπα αυτό, δεν τα διαβάζει όλα). Το βλέμμα της ήταν τέτοιο που παραλίγο να κατουρηθώ επάνω μου και δεν ήμουν εγώ αυτός που φορούσε πάνες αν και ίσως θα έπρεπε. Εκείνη την ημέρα κρατήθηκα (με όλους τους τρόπους) και δεν είπα τίποτα, αλλά ήξερα πως θα ερχόταν μια άλλη μέρα που θα έπρεπε να πω/κάνω κάτι.

Καθώς τα παιδιά μου μεγάλωναν, εμένα με απασχολούσε πως να χειριστώ μαζί τους το θέμα, αλλά και τί να κάνω με τον περίγυρό μου. Ακόμα και στον παιδικό σταθμό που πήγαιναν (η μικρή τώρα πάει), γιόρταζαν όλες τις θρησκευτικές γιορτές και τους λέγανε θρησκευτικές ιστορίες συχνά, αν και είμαι σίγουρος πως ξεχνούσαν αυτήν στην οποία κάτι παιδιά κοροϊδεύουν τον προφήτη για τη καράφλα του και αυτός για να τα τιμωρήσει καλεί με τη βοήθεια του θεού δύο αρκούδες από το δάσος οι οποίες τα σφάζουν μέχρι ενός. Καλύτερα μάλλον.

Αλλά όταν μια μέρα ο γιός μου γύρισε σχολείο και με ρώτησε ποιός είναι ο Χριστούλης για τον οποίο μάθανε εκείνη την ημέρα, εγώ έπρεπε να δώσω απάντηση. Θα μπορούσα να πω "αηδίες, δεν υπάρχει θεός και δεν υπάρχει Χριστός και αν σου ξαναπεί κάτι τέτοιο η δασκάλα σου να της πεις να σταματήσει να σου γεμίζει το κεφάλι με βλακείες". Θα μπορούσα.

Θα μπορούσα επίσης να του πω ένα- ένα τα επιχειρήματα σχετικά με την ανυπαρξία του θεού, και να του εξηγήσω γιατί η Βίβλος είναι τόσο αξιόπιστη ως απόδειξη για την αλήθεια που διαλαλεί πως κατέχει όσο και τα βιβλία του Harry Potter. Θα μπορούσα.

Αντιθέτως επέλεξα να του πω την ιστορία του Ιησού όπως αυτή αναφέρεται στη Βίβλο. Μιλήσαμε για τη γέννηση, τη ζωή, τη σταύρωση και την ανάσταση. Δεν τα είπαμε όλα και όχι με λεπτομέρεια μιας και η προσοχή του ήταν στραμμένη στο Xbox (του διαβόλου πράγματα!), αλλά τον κάλυψα. Φρόντισα όμως να κλείσω τη συζήτηση τονίζοντας πως όλα αυτά είναι μύθοι σαν αυτούς που διαβάζουμε για τον Ηρακλή και τους Ολύμπιους θεούς και πως επειδή κάποιοι τα πιστεύουν ως αλήθεια, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και αλήθεια.

Μέχρι σήμερα, αραιά και που, κάνουμε παρόμοιες συζητήσεις, αλλά μόνο όταν ο ίδιος τις προκαλεί. Δεν προσπαθώ να τον πιέσω και τον αφήνω να ξεδιπλωθεί μόνος του. Απλώς πάντα φροντίζω να τονίζω τα περί Χριστιανικής μυθολογίας.

Σήμερα η σύζυγος μίλησε με τη δασκάλα στο νηπιαγωγείο η οποία είχε ένα "θέμα". Όταν ζήταγε από τα παιδιά να σηκωθούν για προσευχή ο Γιώργος δεν ήθελε να σηκωθεί και έλεγε πως αυτά είναι για αυτούς που πιστεύουν. Αναρωτιόταν λοιπόν η δύσμοιρη αν θέλαμε να τον πιέσει να σηκωθεί και να προσευχηθεί ή όχι. Η σύζυγος την ενημέρωσε για την κατάσταση στο σπίτι μας και αυτή (η δασκάλα), προς τιμήν της, δέχθηκε να μην ασχοληθεί ξανά.

Έτσι λοιπόν οι βάσεις έχουν μπει και ελπίζω, συν τω χρόνο, η λογική να πρυτανεύσει και ο γιος μου να πάρει τον δρόμο που τον οδηγεί μακριά από τον θεό και τις δεισιδαιμονίες και πιο κοντά στη λογική σκέψη βασισμένη σε επιχειρήματα.

Εν τω μεταξύ, ο υπογράφων είναι ένας περήφανος μπαμπάς που ο γιος του επέλεξε μόνος του να μην συμμετέχει στη σχολική προσευχή! Σειρά έχει η μικρή.

ΥΓ: Ξέρω πως κάποιοι θα σχολιάσετε λέγοντας τα γνωστά περί σωτηρίας της ψυχής, πόσο κακός πατέρας είμαι, πως σπρώχνω το παιδί μου στην κόλαση, πως είμαι υπερβολικός μιας και η θρησκεία δεν έβλαψε ποτέ κανένα (ναι, καλά!), κτλ. Για όλα τα παραπάνω έχω απαντήσει κατά καιρούς μέσα από αυτό το μπλογκ, ψάξτε και θα βρείτε. Όσο για τα σχόλια αυτού του τύπου, αν υπάρξουν, θα περάσουν και θα εμφανιστούν κανονικά κάτω από το άρθρο αυτό. Δεν κόβω σχόλια με βάση το περιεχόμενό τους (δεν είμαι θρησκόληπτος) και επιπλέον έχω ανάγκη να γελάσω.

Πηγή: greeksceptic.com