Σήμερα θα προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί εμείς οι Έλληνες του εξωτερικού δεν τα βρίσκουμε όλα ευνοϊκά, και στη συνέχεια θα αλλάξω οπτική γωνία για να σας πω πώς κουβαλάμε την Ελλάδα – και τα κακώς κείμενά της – όπου και να πάμε.
Υπάρχει μια διάχυτη νοοτροπία ότι εμείς που φεύγουμε στο εξωτερικό τα βρίσκουμε όλα ρόδινα, τις δουλειές να μας τις προσφέρουν άπλετα, σπίτια, αυτοκίνητα, και όλα του κόσμου τα καλά. Φαντάζονται δηλαδή το "εξωτερικό", ένα μέρος που ομοιάζει με την Ελλάδα των προηγούμενων δεκαετιών: τη δουλίτσα (στο Δημόσιο;) την παίρνεις χωρίς να αγκομαχήσεις, τα καταναλωτικά δάνεια σου τα δίνουν χωρίς δεύτερη σκέψη, κι έτσι δεν πειράζει που δεν έχεις γονείς συνταξιούχους να κωτσάρουν κι αυτοί κάτι, να σου δίνουν βρε αδερφέ κανένα χαρτζηλίκι.
Δεν έχεις και το σπίτι που σου έχτισε ή το διαμέρισμα που σου έκανε γονική παροχή ο μπαμπάς σου, αλλά εσύ εκεί στα εξωτερικά είσαι πλούσιος και τι πειράζει αν πληρώνεις νοίκι;
Δεν έχεις τους γονείς σου να σου κρατούν τα παιδιά και φυσικά πληρώνεις παιδικό σταθμό, αλλά είπαμε: εσύ έχεις βαθιές τσέπες. Μπορείς να πληρώνεις ενοίκια, νηπιαγωγεία, ασφαλίσεις, και σου μένουν και να βάζεις και στην άκρη. Γιατί παραπονιέσαι;
Δεν ξέρω αν το γνωρίζετε, αλλά η Ελλάδα εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να έχει ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά ιδιοκατοίκησης στην Ευρώπη. Ο Γερμανός σήμερα κάνει οικονομίες με συμβόλαια προθεσμιακών καταθέσεων στην τράπεζα, προκειμένου σε μία δεκαετία να μπορέσει να δώσει προκαταβολή για ένα σπίτι, το οποίο θα το πληρώνει επί την επόμενη τριανταετία.
Και ο Έλληνας του εξωτερικού κάνει ακριβώς το ίδιο.
Αν έχει βέβαια καλή δουλειά. Γιατί αν δεν έχει, κάνει αυτό που κάνουν όλοι – μένει στο νοίκι.
Και, θα μου πείτε – μα σήμερα εκατομμύρια Έλληνες μένουν στο νοίκι! Στο οποίο θα σας πω ναι μεν, αλλά άλλο είναι να κινδυνεύεις να μείνεις στο δρόμο κι άλλο να κινδυνεύεις να επιστρέψεις στην οικογένειά σου – ποιος είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος μη με ρωτάτε.
Επιπλέον ο Έλληνας του εξωτερικού είναι... ξένος. Και ως ξένος δεν γνωρίζει τη νοοτροπία, και δεν μπορεί να προσαρμοστεί πλήρως στη νέα ζωή. Εκτός από το ότι τον κοιτούν με καχυποψία, αντιμετωπίζει και όλα τα προβλήματα που οποιοσδήποτε μετανάστης μπορεί να έχει.
Αν δεν έχετε μετοικήσει σε χώρα της οποίας τη γλώσσα δε μιλάτε, δεν μπορείτε ούτε κατά διάνοια να καταλάβετε τι εννοώ. Δε φτάνει που είσαι ξεκρέμαστη, στο έλεος της τύχης και των περιστάσεων, δεν μπορείς καν να αυτοεξυπηρετηθείς σε βασικά πράγματα.
Τι θα κάνω αν χτυπήσει το παιδί; Αν πρέπει να καλέσω το ασθενοφόρο; Θα βγω αναμαλλιασμένη στη γειτονιά, θα χτυπάω πόρτες μπας και κάποιος με βοηθήσει, με συνεννόηση στη νοηματική πάντα. Και όχι, το να μάθεις μια γλώσσα δεν είναι εύκολη ή γρήγορη διαδικασία, ακόμα κι αν ζεις στη χώρα και ακούς τη γλώσσα καθημερινά.
Μας κατηγορούν ότι μιλάμε εκ του ασφαλούς όταν μιλάμε για τα προβλήματα της Ελλάδας: ναι, αλλά εμείς συνήθως δεν έχουμε την ασφάλεια, έτσι όπως την αντιλαμβάνεται κανείς όταν φαντάζεται πώς είναι η ζωή μας – τη σταθερή δουλειά, το υψηλό εισόδημα, το ιδιόκτητο σπίτι. Δεν έχουμε δίχτυ να μας κρατήσει αν τύχει και πέσουμε – θα πέσουμε κατ'ευθείαν στα σκληρά, χωρίς οικογένεια, χωρίς υποστήριξη.
Από την άλλη εμείς οι Έλληνες παίρνουμε μαζί μας την Ελλάδα όπου και να πάμε. Θα ξαναχρησιμοποιήσω το παράδειγμα της Γερμανίας, καθώς είναι η χώρα που γνωρίζω περισσότερο.
Έρχεται λοιπόν ένας Έλληνας στη Γερμανία, – όχι ο δουλευταράς, που έχει μπουχτίσει την ασυδοσία, την έλλειψη κοινωνικής ευθύνης, αξιοκρατίας, τη διαφθορά και θέλει να ενσωματωθεί και να προσφέρει μια καλύτερη ζωή στα παιδιά του, αλλά ο άλλος, αυτός που βλέπουμε συχνά στην Ελλάδα, ο "μάγκας" – έρχεται λοιπόν ο μάγκας και βλέπει ότι στην κοινωνία αυτή ο ένας σέβεται τον άλλον.
Δηλαδή δεν παίρνει τη σειρά του άλλου στην ουρά, κρατάει τους δημόσιους χώρους καθαρούς, δεν κλέβει, δεν κάνει ρουσφέτια, και φροντίζει η νοοτροπία αυτή να φτάνει μέχρι τα ανώτερα πολιτειακά αξιώματα, ώστε οι φόροι του να πιάνουν τόπο και να μην πηγαίνουν για βίλες και κότερα και σπίτια κάτω από την Ακρόπολη.
Και σκέφτεται: "Μα τι μαλάκες αυτοί οι Γερμανοί! Κάτσε να δω πώς θα βγάλω κανένα φράγκο από αυτή τη δουλειά!" Και μπορεί και να βγάλει τα φράγκα που θέλει, καθώς ο Γερμανός δεν τη φαντάζεται την αδιαντροπιά – τουλάχιστον όχι στις καθημερινές συναλλαγές, γιατί στις μπίζνες είναι υποψιασμένος...
Μιλούσα τις προάλλες με Ελληνίδα φίλη, κάτοικο Γερμανίας, η οποία μου εξιστορούσε πόσο δύσκολο ήταν να βρει διαμέρισμα να νοικιάσει εδώ, στη Γερμανία, και πώς στο τέλος κουτσά-στραβά βρήκε ένα, αλλά έπρεπε να δώσει μίζα για να τη δεχτούν για νοικάρισσα.
Τα φρύδια μου έφτασαν μέχρι την κορυφή του κεφαλιού μου, από έκπληξη και αγανάκτηση. Η πρώτη μου, σχεδόν αντανακλαστική αντίδραση ήταν να ρωτήσω: "Έλληνας ο ιδιοκτήτης;" Εμ φυσικά και ήταν Έλληνας.
Ποια είναι η πιθανότητα να σου ζητήσει κάποιος μίζα στη Γερμανία, και να είναι Γερμανός; Ή ποια ή πιθανότητα να ζητήσει Έλληνας μίζα από Γερμανό; Ένας από τους δύο θα πάει στην αστυνομία – και καλά θα κάνει. Γι' αυτό και ο Έλληνας προσπαθεί να εκμεταλλευτεί εκεί που τον παίρνει – τον άλλο Έλληνα.
Δε λέω ότι έτσι είναι όλοι οι Έλληνες της Γερμανίας, λέω το αντίστροφο, ότι αν κάποιος συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο είναι ένα σχεδόν σίγουρο στοίχημα ότι είναι βαλκάνιος. Πιθανώς για κάθε έναν τέτοιο να υπάρχουν 99 άλλοι οι οποίοι δεν συμπεριφέρονται έτσι. Αλλά είναι προφανές: η νοοτροπία υπάρχει στα μέρη μας, και είναι τόσο διαδεδομένη ώστε δε μας κάνει εντύπωση (ενώ η ίδια νοοτροπία θα είχε κάνει το Γερμανό να πάθει εγκεφαλικό, το λιγότερο). Και μερικοί προσπαθούν να την πάρουν μαζί τους, έστω κι αν είναι για τα 500 ευρώ που θα "τσιμπήσουν", μαύρα, από το νοικάρη τους.
Κι αν νομίζετε ότι υπερβάλλω και για τους Έλληνες αλλά και για την ... τιμιότητα των Γερμανών, και μου πείτε για τη Siemens και για άλλα σκάνδαλα, θα σας πω ότι συστηματικά τα πολιτικά σκάνδαλα που αναφέρονται εδώ στις ειδήσεις δεν έχουν καμία σχέση με τα Ελληνικά.
Τις προάλλες έγινε τεράστιος ντόρος γιατί κάποιος πολιτικός απασχολούσε αποκλειστικά τη σύζυγό του, η οποία δούλευε ως ελεύθερη επαγγελματίας, χωρίς όμως να το δικαιούται. Η όλη ιστορία γινόταν για μερικές χιλιάδες ευρώ σε φόρους, τις οποίες ο πολιτικός θα καλείτο να επιστρέψει στο κράτος. Και γελάω εγώ ως Ελληνίδα και λέω στους Γερμανούς φίλους: "5000 ευρώ και το συζητάτε για σκάνδαλο στα κανάλια; Ψιλικατζήδες είστε! Εμείς από εκατομμύριο και πάνω!"
Κι εγώ τελικά πού στέκομαι στη γκάμα των ομογενών;
Ομολογώ ήμουν πάντα πολύ τυχερή. Δεν έμεινα ποτέ στον αέρα, είχα και έχω δίκτυο υποστήριξης – χάρη στην θετή μου οικογένεια. Αλλά δεν είναι για όλους τα πράγματα έτσι. Γι' αυτό πριν θεωρήσετε ότι όσοι μετοικούν τα βρίσκουν εύκολα, σκεφτείτε τον ψυχολογικό παράγοντα, το να είσαι μακριά από τα αγαπημένα σου πρόσωπα, το να είσαι ξένος μεταξύ ξένων και να δουλεύεις σκληρά, χωρίς την ελπίδα να βρεις κάποτε μια θεσούλα στο δημόσιο...
Πηγή: engamovios.com
