Δεν το σκεφτόμαστε, απλά γίνεται. Μάθαμε να το φοράμε στο πρόσωπο από μικρά παιδιά. Όταν μας έλεγαν για τα πρέπει και τα μη. Όταν μας έλεγαν στη λύπη να χαμογελάμε. Όταν θέλαμε να γίνουμε αρεστοί, για να ανήκουμε κάπου. Όταν αρχίσαμε να κυνηγάμε για δουλειά, για αγάπη, για συμπάθεια.
Μέσα σε όλα αυτά που ζούμε, αναρωτιέμαι αν αξίζει. Κι η απάντηση διστάζει να έρθει. Όμως μπορείς να το ξεχωρίσεις. Από το αληθινό. Από αυτό το χαμόγελο που σχηματίζεται πρώτα μέσα σου και μετά στο πρόσωπο. Το ξέρεις καλά αυτό το χαμόγελο. Είναι αυτό που ζωγραφίζει μικρές ρυτίδες στις άκρες των ματιών σου. Είναι αυτό που σου φωτίζει το πρόσωπο. Είναι αυτό που σε κάνει να αγαλλιάζεις από ευχαρίστηση. Είναι αυτό που διαρκεί κι είναι αρκετό για να σου φτιάξει τη μέρα. Ναι, είναι αυτό το χαμόγελο που κάνει τους άλλους να χαμογελούν μαζί σου.
Αυτό χάρισε το απλόχερα. Σβήσε σιγά-σιγά το άλλο απ' τη ζωή σου. Δεν σου αξίζει. Νιώσε τη χαρά κι ας είναι στιγμιαία.
Και θα δεις πως με τον καιρό θα μάθεις να το αναγνωρίζεις, ακόμη κι όταν το βλέπεις στους άλλους. Θα μάθεις να βλέπεις πίσω από τη μάσκα που φορούν, κι αν θέλεις θα 'ρθεις πιο κοντά τους. Όταν αυτοί που αγαπάς πονούν και δεν το λένε, θα στο πει το χαμόγελο τους. Το μόνο που χρειάζεται είναι να το νιώσεις. Χαμόγελο αληθινό, καρδιά ανοιχτή, ζωή αυθεντική.
Οι λέξεις...αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Οι λέξεις κι εγώ σ’ ένα παιχνίδι υποταγής, νικάμε και νικιόμαστε. Πάντα μαζί, στη σκιά και στο φως βρισκόμαστε. Οι λέξεις με παθιάζουν, με ηδονίζουν, με προκαλούν, με αφήνουν στο έλεος τους. Σαν εραστές πολιορκούν τα ενδότερα, τα βάθη τα δικά μου. Οι λέξεις κι εγώ στο χαρτί αποτυπώματα αφήνουμε, σαν εραστές που άφησαν ιδρώτα στο σεντόνι.
Πηγή: enfo.gr
