Τρόπος διαφυγής του νερού δεν υπήρχε.
Τι κι αν ανοίξαμε τα παράθυρα διάπλατα,αν ανοίξαμε τις πόρτες
τις χαραμάδες μ' ένα μαχαίρι,αν συντηρήσαμε τα σιφώνια...τίποτα.
Το νερό της βροχής δεν έλεγε να φύγει.
Λες και ήταν ένα συμπαγές υγρό αυτόνομο εντός των σπιτιών
που είχε βαλθεί μέρα με την μέρα να αυξάνει την στάθμη του.
Τα πράγματα μας, όλα αυτά τα αγαπημένα μας πράγματα,
άρχισαν σε λίγο να επιπλέουν στα δωμάτια.
Κάποτε, γέμισε μέχρι πάνω και το τελευταίο σπίτι.
Εμείς τότε -άλλη λύση δεν υπήρχε-
μάθαμε στα παιδιά πως να κρατούν την ανάσα τους.
Μικροί και μεγάλοι, κρατούσαμε τώρα την ανάσα μας
βυθισμένοι, μέσα στο σπίτι του ο καθένας περιμένοντας να
σταματήσει η βροχή.
Μια μέρα η βροχή σταμάτησε.
Έτσι ξαφνικά όπως ακριβώς ξεκίνησε.
Τα νερά άρχισαν να υποχωρούν και σιγά σιγά τα σπίτια μας
στέγνωσαν πάλι, τα αγαπημένα μας πράγματα στέγνωσαν κι αυτά,
επέστρεψαν στις θέσεις τους και όλα πήραν την αρχική τους μορφή.
Οι μεγάλοι κουβεντιάζαμε μέρες γι αυτό που έγινε.
Μιλούσαμε χαμηλόφωνα στην αρχή, μα όσο περνούσε ο καιρός
βρίσκαμε θάρρος, μέχρι που αρχίσαμε να νοσταλγούμε στο τέλος
μια δυνατή βροχή.
Μόνο τα παιδιά συνέχισαν να κρατούν την ανάσα τους.
Όπως και πριν.
Γιατί άλλο τρόπο δεν γνώριζαν τώρα.
