Η παιδική ηλικία είναι μια δεξαμενή στην οποία αποθηκεύονται εμπειρίες που έχουμε ζήσει.

Αυτές οι εμπειρίες μπορεί να είναι α) όμορφες και ευχάριστες β) αδιάφορες γ) δυσάρεστες και τραυματικές.

Τις δυσάρεστες και τραυματικές εμπειρίες τα παιδιά, συχνά, τις κρατούν για τον εαυτό τους και δεν τις αποκαλύπτουν στο οικογενειακό ή φιλικό τους περιβάλλον, καθώς αισθάνονται ότι δεν θα τα καταλάβουν και κατά συνέπεια δεν θα τα βοηθήσουν οι ενήλικες με αποτελεσματικό τρόπο.

Το παιδί λοιπόν «θάβει» τις τραυματικές του εμπειρίες όσο πιο βαθιά μπορεί ώστε να τις ξεχάσει.

Όταν μεγαλώσει όμως, αυτές οι εμπειρίες, ασυνείδητα παίρνουν τον έλεγχο του ατόμου και αυτό φέρεται με περίεργο και ακατανόητο τρόπο.

Για παράδειγμα το άτομο μπορεί να χάνει τον έλεγχο του εαυτού του ή μπορεί να κάνει κάτι χωρίς να γνωρίζει την αιτία.

Για αυτό ακούμε φράσεις όπως: «δεν μπορώ να καταλάβω τον εαυτό μου» ή «δεν ξέρω πως το έκανα αυτό» .

Είναι σημαντικό για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας να στραφούμε στην παιδική μας ηλικία, αναγνωρίζοντας εκεί τα πρώτα τραύματά μας.

Τα πρώτα τραύματα αποτελούν την βάση πάνω στην οποία θα τοποθετηθούν και τα μεταγενέστερα τραύματα.

Για την πραγματική αυτογνωσία είναι απαραίτητη η επιστροφή στα δικά μας παιδικά χρόνια, στην δική μας πατρίδα, καθώς η πραγματική μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία.

Σταύρος - Διονύσιος Τζαμτζής, Ψυχολόγος, Απόφοιτος ΑΠΘ

Πηγή: psixologikosfaros.gr