Με αφορμή τη μη υπογραφή της Συμφωνίας Σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση στη σύνοδο κορυφής της «Ανατολικής εταιρικής σχέσης» στο Βίλνιους πριν από 2, περίπου, εβδομάδες, ένα φασιστικής καταγωγής πολιτικό κίνημα ανυπακοής βρίσκεται σε εξέλιξη στην πρωτεύουσα της Ουκρανίας, Κίεβο, με τις ευλογίες της Ε.Ε. και την αφειδή χρηματοδότηση των ΗΠΑ, ενώ οι παρεμβάσεις στην εσωτερική πολιτική ζωή της χώρας είναι πλέον απροκάλυπτες, με πρεσβευτές των χωρών – μελών του Οργανισμού που είχε στα θεμέλια του την εθελοντική ένωση των χωρών, το σεβασμό του άλλου και την ανεξαρτησία, να μιλάνε σε συγκεντρώσεις που οργανώνουν κόμματα, ιδεολογικοί και πολιτικοί απόγονοι του ναζισμού.
Το τέλος της «Ανατολικής εταιρικής σχέσης»
Η «Ανατολική εταιρική σχέση» είναι νεκρή. Παρά την αρχική της επιτυχία και δυναμική, με τον προσεταιρισμό χωρών της πρώην Ανατολικής Ευρώπης, την ένταξή τους στους ευρωπαϊκούς και διεθνείς συλλογικούς οργανισμούς και, παράλληλα, τη δημιουργία μιας «υγειονομικής ζώνης» ανάμεσα στην Ευρώπη και τη Ρωσία, η πρωτοβουλία αυτή εξεμέτρησε τα προς το ζειν με την άρνηση της Ουκρανίας να υπογράψει τη σχετική συμφωνία σύνδεσης.
Η εν λόγω συμφωνία έχει προκαλέσει το διχασμό της ουκρανικής κοινωνίας, όπου οι δυτικές περιοχές του Λβοφ, Ιβάνο – Φρανκόφσκ και Τερνόπολ, μαζί με την Μπουκοβίνα και την περιοχή της Υπερκαρπαθίας, τάσσονται υπέρ της «ευρωπαϊκής προοπτικής», ενώ οι κεντρικές, ανατολικές και νότιες αντιτίθενται σε αυτή την προοπτική, προτιμώντας την ένταξη στην Τελωνιακή ένωση με τη Ρωσία, το Καζαχστάν κ.α.
Η συμφωνία σύνδεσης όμως που πρότεινε η Ε.Ε. στην Ουκρανία δεν περιείχε καμία απολύτως αναφορά σε μια μελλοντική ένταξη της χώρας στους κόλπους της ευρωπαϊκής οικογένειας, καμιά απολύτως αναφορά στην κατάργηση του καθεστώτος βίζας και της ελεύθερης μετακίνησης των ανθρώπων, παρά μόνο υποχρεώσεις για τη δημιουργία μιας ζώνης ελεύθερου εμπορίου, πράγμα που θα κατέστρεφε τη χώρα σε διάστημα μικρότερο του έτους.
Η έτσι κι αλλιώς στα πρόθυρα της χρεοκοπίας ουκρανική οικονομία, δεν είχε να περιμένει τίποτα άλλο παρά ελάχιστα ψίχουλα προς τόνωση της ζήτησης και της κατανάλωσης, αφήνοντας την εσωτερική αγορά βορά στις αδηφάγες ορέξεις των αδασμολόγητων ευρωπαϊκών προϊόντων αλλά και την ελεύθερη πρόσβαση στις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας που βρίσκονται στην περιοχή του Ντανιέσκ.
Η πολιτική κρίση και ο διχασμός της χώρας
Η άρνηση του προέδρου Βίκτορα Γιανουκόβιτς να υπογράψει της Συμφωνία σύνδεσης με την Ε.Ε στη σύνοδο κορυφής του Βίλνιους, ήταν η θρυαλλίδα για την έκρηξη της πολιτικής κρίσης, η οποία υπέβοσκε από καιρό, χάρη στις άοκνες προσπάθειες των «φίλων» του ουκρανικού λαού από το εξωτερικό.
Η πολιτική αυτή κρίση έχει γεωγραφική, οικονομικά, ιστορικά, θρησκευτικά, γλωσσικά και πολιτισμικά, αλλά και αριθμητικά χαρακτηριστικά.
Γεωγραφικά, γιατί οι μεν δυτικές περιοχές του Λβοφ, Ιβάνο – Φρανκόβσκ, Τσερνόπολ, οι περιοχές δηλαδή που δόθηκαν στη Ρωσία με βάση το Σύμφωνο του Ρίμπεντροπ – Μόλοτοφ το 1938 και επαναβεβαιώθηκε η προσάρτηση τους το 1945, υποστηρίζουν αυτό που αποκαλούν «ευρωπαϊκή προοπτική» της χώρας, ενώ οι κεντρικές, ανατολικές και νότιες αντιτίθενται σφόδρα.
Οι τρεις προαναφερόμενες περιοχές ήταν και παραμένουν τα προπύργια των Ουκρανών εθνικιστών πολύ πριν το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Κατά την προπολεμική περίοδο με την ενεργό ανάμειξη των χιτλερικών στις περιοχές αυτές αναπτύχθηκε ένα ευρύτατο παράνομο δίκτυο εθνικιστικών οργανώσεων. Με την έναρξη του πολέμου, το δίκτυο αυτό σχημάτισε την Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών, δημιουργώντας Τάγματα Ασφαλείας και λόχους Αστυνομίας που διακρίθηκαν στο πογκρόμ της πόλης Λβοφ κατά των Εβραίων και των Πολωνών διανοουμένων το 1942. Στη συνέχεια ίδρυσαν την μεραρχία SS Galicina, και τον Ουκρανικό Ανταρτικό Στρατό, στρατιωτικές μονάδες που πολέμησαν στο πλευρό του Χίτλερ και κατά της ΕΣΣΔ. Η μεραρχία SS Galicina εκτός από την Ουκρανία, πολέμησε στη Σλοβακία, τη Γιουγκοσλαβία και τερμάτισε το βίο της στο Γκρατς της Αυστρίας. Χαρακτηριστική είναι η οργάνωση και υλοποίηση της σφαγής στην κοινότητα Χατίν της Λευκορωσίας (σαν το δικό μας Δίστομο) από άντρες αυτής της διαβόητης μεραρχίας.
Οικονομικά, γιατί οι περιοχές αυτές, μαζί με την Μπουκοβίνα και η Υπερκαυκασία, που προπολεμικά ανήκαν στη Ρουμανία, είναι περιοχές με χαμηλή έως ανύπαρκτη βιομηχανία και κατ’ αποκλειστικότητα ασχολούνται με τη γεωργία. Η οικονομική τους υστέρηση και ο βαθιά συντηρητικός αγροτικός πολιτισμός, επηρεάσει βαθιά το νεοφασιστικό κίνημα της χώρας, το οποίο εκφράζεται μέσα από το κόμμα «Ελευθερία» (Свобода).
Ιστορικές γιατί οι περιοχές αυτές ανήκαν στη Γαλικία, επαρχία της Αυστροουγγαρίας με μακρούς δεσμούς με τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης και παρά το γεγονός της κοινής σλαβικής καταγωγής, αντιμετώπιζαν πάντα με έχθρα και μίσος του ανατολικούς Σλάβους. Ο μακροχρόνιος πολωνικός ζυγός (Сляхта) των ουκρανικών εδαφών έχει αφήσει ανεξίτηλα ίχνη της σχέσεις των δύο κοινοτήτων.
Θρησκευτικές, γιατί οι μεν δυτικές περιοχές ανήκουν στην Καθολική εκκλησία, οι δε κεντρικές, ανατολικές και νότιες στην Ορθόδοξη εκκλησία. Η διείσδυση της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας με την εκκλησία της Ουνίας, όπου ενώ ακολουθούν το καθολικό τυπικό, φέρουν τα άμφια των ορθοδόξων, αντιμετωπίζεται από τους ορθόδοξους κατοίκους ωςcasus beli εδώ και αιώνες.
Γλωσσικά, γιατί η χώρα ενώ τυπικά έχει ως επίσημη γλώσσα τα ουκρανικά, η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού μιλάει ρωσικά και νιώθει ότι καταπιέζεται ως προς αυτό το ζήτημα από μια ακραία εθνικιστική μειοψηφία, η οποία κλείνει τα ρωσόφωνα σχολεία, δημιουργεί εμπόδια στη λειτουργία ρωσόφωνων εκδοτικών οίκων, απαγορεύει θεατρικές παραστάσεις στα ρωσικά κλπ.
Πολιτισμικές, γιατί μέσα στους αιώνες που πέρασαν, η αντιπαράθεση δυτικών και ανατολικών Σλάβων, έχει πια λάβει μυθικές διαστάσεις, οι οποίες επηρεάζουν τη σημερινή πολιτική σκηνή.
Και τέλος, αριθμητικές, αφού ο πληθυσμός των 3 δυτικών περιοχών είναι κατά μισό εκατομμύριο μεγαλύτερος από τον πληθυσμό μίας ανατολικής περιοχής όπως του βιομηχανικού Ντονιέσκ.
Φιλοευρωπαϊκό τάση ή νεοφασιστικό κίνημα ανυπακοής;
Τις τελευταίες εβδομάδες, ανταποκρίσεις, φωτογραφικά και τηλεοπτικά ρεπορτάζ από το κέντρο του Κιέβου μεταφέρουν στις δυτικές κοινωνίες την εικόνα ότι ο ουκρανικός λαός έχει εξεγερθεί κατά της κυβέρνησης του πρωθυπουργού Νικολάι Αζάροφ και του προέδρου Βίκτωρα Γιανουκόβιτς.
Εκτιμήσεις όπως: «ο ουκρανικός λαός επέλεξε την Ευρώπη και τη δημοκρατία από τον Πούτιν και τη τυραννία» ή «ο ουκρανικός λαός είπε ναι στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και όχι στην τελωνιακή ένωση», φανερώνουν την άγνοια εκείνων που τις διατυπώνουν, στην καλύτερη περίπτωση. Γιατί στη χειρότερη, πρόκειται για ενσυνείδητη παραπληροφόρηση.
Η «εθνική» συμμαχία της αντιπολίτευσης, δηλαδή το κόμμα «Ελευθερία», το κόμμα «Πλήγμα» και το κόμμα «Πατρίδα» αμέσως μετά την άρνηση του Γιανουκόβιτς, κατέθεσαν πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης, η οποία όμως απορρίφθηκε από το Κοινοβούλιο της χώρας. Αμέσως μετά, μεταφέρθηκαν οπαδοί των τριών αυτών κομμάτων από τις δυτικές περιοχές στο Κίεβο προκειμένου να διαδηλώσουν. Την περιφρούρηση των διαδηλωτών ανέλαβαν Τάταροι της Κριμαίας, παλιοί σύμμαχοι των Ουκρανών εθνικιστών από την εποχή του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, οι οποίοι ονειρεύονται την απόσχιση της Κριμαίας και την ένωση της με την Τουρκία.
Ακόμη και η ονομασία που πήρε το κίνημα αυτό ως «Μεϊντάν», όπου μεν στα τουρκικά σημαίνει πλατεία, στα ουκρανικά όμως σημαίνει «πλατεία του χωριού» δείχνει το βαθύ αγροτικό χαρακτήρα του ουκρανικού εθνικισμού. Σε συμβολικό επίπεδο η μεταφορά του «χωριού» στην «πόλη – πρωτεύουσα» και η κατασκευή του «Μειντάν» είναι η πρώτη ιδεολογική ήττα του ουκρανικού νεοφασισμού και η απομόνωσή του από τα πλατιά κοινωνικά στρώματα.
Ας δούμε όμως τι εκπροσωπούν τα κόμματα αυτής της συμμαχίας.
Πανουκρανικό κίνημα «Ελευθερία».
Ιδρύθηκε στις 13 Οκτωβρίου 1991 με την ονομασία Σοσιαλ-εθνικό κόμμα Ουκρανίας. Στις 14 Φεβρουαρίου 2004 στο 9οσυνέδριο του κόμματος άλλαξε την ονομασία του με αυτή που έχει σήμερα και εξέλεξε ως πρόεδρο του τον Ολέγκ Τιαγκνιμπόκ. Το 2012 στις κοινοβουλευτικές εκλογές το κόμμα αυτά εξέλεξε 37 βουλευτές, συγκεντρώνοντας το 10,44% των ψήφων.
Βασική ιδεολογία της «Ελευθερίας» είναι η επιδίωξη οικοδόμησης του κράτους του ουκρανικού έθνους. Απαιτεί την αναλογική εκπροσώπηση των εθνικών ομάδων σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής – στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, το στρατό, τα όργανα εξουσίας, την υγεία, τον πολιτισμό καθώς επίσης και στην ιδιοκτησία των επιχειρήσεων. Αποκλειστική θα είναι η χρήση της ουκρανικής γλώσσας κατά την «Ελευθερία» σε μια χώρα όπου η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού είναι ρωσόφωνοι. Ο νόμος περί γλωσσών που ψηφίστηκε το 2012 και επιτρέπει σχετικές ελευθερίες πρέπει να καταργηθεί κατά του ιδεολόγους αυτού του κόμματος. Στο πρόγραμμα της «Ελευθερίας» μεγάλο μέρος καταλαμβάνει η ανάλυση της «αντιουκρανικής δραστηριότητας» για την οποία δε δίνεται ακριβής ορισμός, πράγμα που απειλεί με απαγόρευση οποιαδήποτε οργάνωση ή οποιαδήποτε έκδοση (εφημερίδα, περιοδικό, ραδιοφωνικό ή τηλεοπτικό σταθμό, βιβλία). Βασικό προγραμματικό σημείο είναι ότι η ασυλία των βουλευτών δεν πρέπει να αφορά τη διαβόητη πλέον «αντιουκρανική δραστηριότητα», ενώ σε επίπεδο ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων υπερτερεί και απειλεί με τιμωρία δικαστικού ή διοικητικού χαρακτήρα (ιδιώνυμο έγκλημα), καθώς επίσης και με στέρηση των εκλογικών δικαιωμάτων. Το κόμμα αυτό απαιτεί την αποκατάσταση της μνήμης της «Οργάνωσης των Ουκρανών Εθνικιστών», της οργάνωσης που συνεργάστηκε με τις χιτλερικές δυνάμεις, ενώ η άρνηση της «Λιμού» ως γενοκτονία του ουκρανικού λαού θα πρέπει να τιμωρείται ως έγκλημα του κοινού ποινικού δικαίου. Ταυτόχρονα, η «Ελευθερία» ζητάει την απαγόρευση του Κομμουνιστικού Κόμματος και την πραγματοποίηση «εκκαθαρίσεων» του κρατικού μηχανισμού από τους «πράκτορες της Μόσχας». Συνακόλουθα, προτείνει η στελέχωση του κρατικού μηχανισμού να γίνει από «νέους ουκρανούς, απόφοιτους ουκρανικών ΑΕΙ, επιλεγμένους με βάση τα κριτήρια του πατριωτισμού και της επαγγελματικής ικανότητας».
Ως προς την εξωτερική του πολιτική το κόμμα αυτό ομνύει όχι στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά στην ιδέα του «ευρωπαϊκού ουκρανο-κεντρισμού» και τη μετατροπή της Ουκρανίας σε «γεωπολιτικό κέντρο της Ευρώπης» και της δημιουργίας ενός κράτους «ικανού να υπερασπιστεί σθεναρά το ζωτικό χώρο του ουκρανικού έθνους» Επιπλέον, τάσσεται υπέρ της διεξαγωγής δημοψηφίσματος για την Κριμαία με τη μετατροπή της από κυβερνείο σε επαρχία.
Στις 9 Μαΐου 2011 στην πόλη Λβοφ, στελέχη και ακτιβιστές του κόμματος «Ελευθερία» κατά τους γιορτασμούς της «Ημέρας της νίκης» κατά των χιτλερικών στρατευμάτων, προέβησαν σε προπηλακισμούς βετεράνων στρατιωτών και αξιωματικών του σοβιετικού στρατού που είχαν λάβει μέρος στις μάχες και σε βεβήλωση μνημείων.
Το κόμμα αυτό έχει καταθέσει πληθώρα μηνύσεων και αγωγών κατά δημοσιογράφων, συγγραφέων, πολιτικών, οργανώσεων, με αιτιάσεις όπως άρνηση του λιμού, καταδίκη των συνεργατών των ναζιστών και άλλα παρόμοια. Παράλληλα, πλήθος στελεχών και ακτιβιστών του έχει καταδικαστεί κατ’ επανάληψη από τα δικαστήρια της χώρας για τραμπουκισμούς, ξυλοδαρμούς, προπηλακισμούς πολιτικών αντιπάλων, αλλά και υποθέσεων του κοινού ποινικού δικαίου.
Ξενοφοβικό, ρατσιστικό, έντονα αντισημιτικό και ακροδεξιό το κόμμα «Ελευθερία» σε αντίθεση με τους ιδεολογικούς του συνοδοιπόρους στη Δυτική Ευρώπη που βρίσκονται σε πολιτική και κοινωνική απομόνωση, συμμετέχει ενεργά στη ενιαία αντιπολίτευση κατά της νόμιμα εκλεγμένης δημοκρατικής κυβέρνησης της χώρας. Σε αυτή τη συμμαχία είναι το «πρώτο βιολί» και δίνει το τόνο της δυναμικής αντιπαράθεσης με την αστυνομία, ενώ απολαμβάνει την θαλπωρής και της προστασίας των πρέσβεων της Ε.Ε.
Παράλληλα, δεν κρύβει καθόλου ότι πρόκειται για την ιδεολογική και πολιτική συνέχεια της «Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών» και είναι απορίας άξιον πως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τα υπόλοιπα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενθαρρύνουν και υποθάλπουν τη δράση του, νομιμοποιώντας το ναζιστικό αυτό κόμμα, ενώ η κυβέρνηση της Ο.Δ. της Γερμανίας, φαίνεται να μην έχει κανένα απολύτως πρόβλημα με την παρουσία και την ομιλία του πρέσβη της σε συγκεντρώσεις του κόμματος αυτού τις τελευταίες ημέρες, μαζί με τη βοηθό υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Βικτώρια Νούλαντ.
ΠΛΗΓΜΑ (УДАР)
Ουκρανική Δημοκρατική Συμμαχία για τις μεταρρυθμίσεις, αρκτικόλεξο που σχηματίζει τη λέξη «ΠΛΗΓΜΑ» στην ουκρανική γλώσσα. Στην αρχική περίοδο της δραστηριοποίησης του έφερε την ονομασία «Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα» (2005 – 2009) ενώ στη συνέχεια μετονομάστηκε σε «Νέα χώρα» (2009 – 2010). Αφού απέκτησε τη τελική της ονομασία, επικεφαλής του τέθηκε ο παγκόσμιος πρωταθλητής βαρέων βαρών στην πυγμαχία Βιτάλι Κλιτσκό. Το κόμμα αυτό είναι σύμμαχος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας. Διαθέτει περίπου 10.000 μέλη, δρα χωρισμένο 596 οργανώσει σε 24 περιοχές της χώρας. Συμμετείχε στις δημοτικές εκλογές του Οκτωβρίου 2010 και εξέλεξε 399 συμβούλους σε διάφορους ΟΤΑ σε 15 περιοχές της Ουκρανίας.
Το κόμμα αυτό έκανε την εμφάνιση του τον Μάρτιο του 2005 με επικεφαλής τον επιχειρηματία Λεβ Παρτσχαλάντζε. Στις εκλογές του 2006 έλαβε το 0,04% των ψήφων, ενώ στις πρόωρες εκλογές του 2007 δε συμμετείχε. Το 2008 το κόμμα ενώθηκε με το «Κόμμα του Βιτάλι Κλιτσκό» και ο Παρτσχαλάντζε εξελέγη δημοτικός σύμβουλος του Κιέβου.Στις 21 Φεβρουαρίου 2009 το κόμμα άλλαξε την ονομασία του και είχε ως επικεφαλής τον Ρομάν Ρομανιούκ. Στις 2 Δεκεμβρίου 2010 ο Παρτσχαλάντζε αποχώρησε από το κόμμα.
Με ασαφές, θολό πολιτικό πρόγραμμα, το κόμμα αυτό διεκδικεί μια θέση στον ουράνιο θόλο του ουκρανικού λαϊκισμού. Μια απλή ανάγνωση του προγράμματος του, μας παραπέμπει σε ημεδαπά πολιτικά σχήματα που υποδαυλίζουν τις θεωρίες συνομωσίας, τον απομονωτισμό, την υπεροχή του αίματος και του έθνους.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ηγέτης του κόμματος Βιτάλι Κλιτσκό έχει εκτός της ουκρανική υπηκοότητα έχει άδεια παραμονής για τη Γερμανία και της ΗΠΑ, ενώ οι επιχειρηματικές του δραστηριότητες έχουν ως έδρα της Γερμανία. Είναι απορίας άξιον πως ένας άνθρωπος που βάση του νόμου θα πρέπει να βρίσκεται 130 ημέρες το χρόνο σε κάθε μία από τις δύο προαναφερόμενες χώρες, προλαβαίνει να ασχοληθεί με την πολιτική ζωή της Ουκρανίας.
Πατρίδα (Батькивщина)
Το κόμμα της πρώην πρωθυπουργού της χώρας Γιούλια Τιμοσένκο, η οποία εκτίει ποινή φυλάκισης 7 ετών για κατάχρηση εξουσίας, μετά από μια δίκη που τράβηξε την προσοχή των διεθνών ΜΜΕ. Αξίζει να σημειωθεί πως μία από τις «απαιτήσεις» της Ε.Ε. για την υπογραφή της συμφωνίας σύνδεσης της Ουκρανίας, ήταν η απελευθέρωση της Τιμοσένκο και η μετάβασή της στη Γερμανία για θεραπεία. Σήμερα το κόμμα αυτό είναι παρατηρητής στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα.
Το πιο γνωστό διεθνώς από τα υπόλοιπα κόμματα της «Ενιαίας Αντιπολίτευσης» το κόμμα αυτό ήρθε δεύτερο σε ψήφους και βουλευτές κατά τις κοινοβουλευτικές εκλογές του 2012 μαζί με τα κόμματα – συμμάχους του στην «Ενιαία αντιπολίτευση – Πατρίδα», «Μεταρρυθμίσεις και Τάξη», «Λαϊκή Κίνημα Ουκρανίας» και «Μέτωπο αλλαγών», «Λαϊκή αυτοάμυνα», «Για την Ουκρανία», «Κίνημα του λαού των Τατάρων της Κριμαίας», «Κοινωνικό- χριστιανικό κόμμα», και «Θέση πολιτών», συγκεντρώνοντας το 22.5% των ψήφων και εκλέγοντας 62 βουλευτές με απλή αναλογική και άλλους 39 με πλειοψηφικό σύστημα. Έχει υποστεί όμως μερικές διασπάσεις και αποχωρήσεις και έχει μειωθεί η κοινοβουλευτική του δύναμη.
Κατά την προηγούμενη κυβερνητική του θητεία με επικεφαλής της Γιούλια Τιμοσένκο, επιδόθηκε σε ένα όργιο διαφθοράς με αποτέλεσμα η πρωθυπουργός της χώρας να διώκεται ποινικά σε σειρά ευρωπαϊκών κρατών για καταχρήσεις τεράστιων ποσών από την εμπορία ρωσικού φυσικού αερίου. Είναι η εποχή όπου ο κρατικός μηχανισμός της χώρας καταλαμβάνεται από εγκληματικές οργανώσεις που βρίσκουν ευκαιρία να νομιμοποιήσουν τα έσοδα τους από παράνομες δραστηριότητες.
Η στάση της Ρωσίας
Η Ρωσία δεν έβλεπε ποτέ με καλό μάτι αυτή την «προέλαση» των δυτικών προς τα σύνορά της. Ας μη ξεχνάμε ότι από το 1812 η Πολωνία και οι δυτικές περιοχές της σημερινής Ουκρανίας ήταν ο διάδρομος για την εισβολή στη Ρωσία. Από το Ναπολέοντα Βοναπάρτη μέχρι τον Αδέλφο Χίτλερ. Είναι λογικό να βλέπει με μεγάλη καχυποψία κάθε προσπάθεια δημιουργίας προκεχωρημένων βάσεων στο μαλακό της υπογάστριο.
Την ίδια στιγμή, ο Βλαντίμιρ Πούτιν, είναι προφανές ότι δεν εμπιστεύεται τον Βίκτωρα Γιανουκόβιτς, δεδομένου ότι ο τελευταίος με την επαμφοτερίζουσα πολιτική του, δεν έχει φροντίσει να δημιουργήσει συμμαχίες προς τα Ανατολικά του, και σπεύδει τελευταία στιγμή να αναθεωρήσει την πολιτική του.
Η ύπαρξη αμιγώς ρωσόφωνου. Ορθόδοξου τη πίστη, πληθυσμού στις κεντρικές, ανατολικές και νότιες περιοχές της Ουκρανίας, είναι αναμφίβολα διαπραγματευτικό χαρτί για τη Ρωσία, η οποία προβάλει ως υπερασπιστής των ομόδοξων και ομόγλωσσων συμπατριωτών της, αλλά, συνάμα, είναι και η εκλογική δύναμη του Γιανουκόβιτς.
Η Ρωσία θέλει την ένταξη της Ουκρανίας στην Τελωνιακή Ένωση. Γεωπολιτικός στόχος του Πούτιν είναι η δημιουργία ενός σκληρού σλαβικού πυρήνα στην υπό διαμόρφωση Ευρασία. Ήδη οι κινήσεις του για δημιουργία συμμαχιών με Ινδία, Κίνα αλλά και χώρες της ΝΑ Ασίας, φανερώνουν πως κινείται βάση σχεδίου και σε βάθος χρόνου. Η ύπαρξη στην «πίσω αυλή» της Ρωσίας χώρας με πληθυσμό 50 εκατομμυρίων που θα εκπαιδεύεται στα όπλα του ΝΑΤΟ είναι κάτι που θα το χωνέψει εύκολα.
Η «ακατανόητη» πολιτική της Ε.Ε.
Η περίπτωση της Ουκρανίας θα διδάσκεται στο μέλλον σε σεμινάρια «Τι δεν πρέπει να κάνετε». Η πολιτική της Ε.Ε. ήταν τέτοια που η πλειοψηφία του ουκρανικού πληθυσμού την εξέλαβε και την εκλαμβάνει ως νεοαποικιοκρατική και ως εκ τούτου αντιτίθεται σε αυτή την προοπτική.
Η σπουδή με την οποία η ΕΕ θέλησε να «εντάξει» στη ζώνη επιρροής της την Ουκρανία μη παρέχοντας ουσιαστικά ανταλλάγματα σε μια χειμαζόμενη και στα πρόθυρα της χρεοκοπίας οικονομία, αποξένωσε τον πληθυσμό και απονομιμοποίησε την Ε.Ε. στα μάτια του μέσου πολίτη, ο οποίος ένιωσε ανασφάλεια και φόβο.
Την ίδια στιγμή η συμπεριφορά των επίσημων εκπροσώπων πολλών χωρών μελών της ΕΕ, προσβάλουν βάναυσα τους ουκρανούς πολίτες. Πράξεις αδιανόητες για όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, όπως η συμμετοχή διπλωματικών εκπροσώπων σε συγκεντρώσεις της αντιπολίτευσης, οδήγησαν στο αντίθετο αποτέλεσμα. Η ενθάρρυνση εξτρεμιστικών ομάδων, όπως εκείνων των Τατάρων της Κριμαίας, πολύ πιθανόν να οδηγήσει στα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Και αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από άγνοια της εθνικής ιστορίας της χώρας.
Υπάρχουν τρεις βασικοί παράγοντες που οδηγούν στη διάλυση χωρών, όπως απέδειξε η πικρή εμπειρία της πρώην Γιουγκοσλαβίας και η περίπτωση των Σέρβων και των Κροατών. Οι παράγοντες αυτοί είναι η γλώσσα, η θρησκεία και οι πόλεμοι στους οποίους συμμετείχαν οι εθνικές ομάδες. Στην περίπτωση της Ουκρανίας τα πράγματα είναι απλά: οι περιοχές της Δυτικής Ουκρανίας είναι δυτικοί σλάβοι, καθολικοί, μιλούν πολωνικά και πολέμησαν μαζί με τον Χίτλερ, σε αντίθεση με τις περιοχές της Κεντρικής και Ανατολικής Ουκρανίας που κατοικούνται από ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται ως Ρώσοι, μιλούν ρωσικά, είναι ορθόδοξοι και πολέμησαν εναντίον του Χίτλερ.
Η υποστήριξη που παρέχει σήμερα η Ε.Ε. σε μια αντιπολίτευση που χαρακτηρίζεται από την κυριαρχία των ακροδεξιών, είναι κάτι που το συναντήσει στο μέλλον και θα είναι αδύνατο να πιει το πικρό ποτήρι της μεταμέλειας.
Οι πανηγυρισμοί διαφόρων ανεκδιήγητων νεοφιλελεύθερων για τη «δήθεν δημοκρατική» επιλογή των ουκρανών, δεν είναι τίποτα άλλο από παντελής άγνοια της κατάστασης στο εσωτερικό της χώρας και μια μηχανιστική προβολή των δικών τους ιδεών σε ένα γεωπολιτικό χώρο εντελώς μακριά από τις γνωστικές τους ικανότητες.
Επιμύθιο
Αυτή τη στιγμή, η κατάληψη των δημοσίων κτιρίων από τάγματα εφόδου της αντιπολίτευσης, παρά τις δικαστικές αποφάσεις για έξωσή τους, έχουν παραλύσει τον κρατικό μηχανισμό της χώρας. Οι δημόσιοι υπάλληλοι παραμένουν απλήρωτοι, άλλοι παρεμποδίζονται να εργαστούν. Στην πρωτεύουσα Κίεβο επικρατεί ένταση, με ομάδες μεταφερμένων από τις δυτικές επαρχίες, να στήνουν οδοφράγματα. Η πρώτη απόπειρα έξωσης των καταληψιών από το δημαρχιακό μέγαρο του Κιέβου εμποδίστηκε από τους πρέσβεις (;) της Ε.Ε.
Μέχρι τι στιγμή που γράφονταν οι γραμμές αυτές, η Ευρωπαϊκή Ένωση απειλούσε τη κυβέρνηση της χώρας με κυρώσεις στην περίπτωση που εφαρμόσει τις δικαστικές αποφάσεις για απομάκρυνση των καταληψιών από τα δημόσια κτίρια.
Η Ουκρανία βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι που θα καθορίσει το μέλλον και τη θέση της στην ευρύτερη γεωπολιτική ενότητα είτε της Ευρώπης είτε της Ευρασίας για τον 21ο αιώνα. Αδιαμφισβήτητα η μάχη θα δοθεί μέχρις εσχάτων και οποιαδήποτε πρόβλεψη για την κατάληξή της θα ήταν παρακινδυνευμένη.
Δημοσιεύτηκε στο www.metarithmisi.gr
