Η χαρά άσπρη. Η θλίψη χλωμή.

Ο έρωτας ρόδινος.

Ο θάνατος μαύρος.

Έτσι θαρρούσα.

Και περνούσα τις μέρες μου

με τα χρώματά μου τακτοποιημένα,

με τα όνειρά μου συγυρισμένα,

με τα ποιήματά μου καθαρογραμμένα.

Γιατί έτσι νόμιζα.

Μα μια μέρα, φίλοι μου καλοί,

μια μέρα ένα σταχτί σύννεφο

άφησε τον ουρανό του

και χύθηκε στη ζωή μου.

Ένα σταχτί μυρωμένο σύννεφο

(αλαφροπερπάτητη η Αγάπη,

ντυμένη στα σταχτιά).

Και τότε –ξάφνου!–

όλα χάσαν τη θωριά τους.

Σταχτιά έγινε η χαρά.

Σταχτιά κι η θλίψη.

Σταχτής κι ο έρωτας

και σταχτής –αλίμονο– κι ο θάνατος!

Ω, σειρήνα εσύ,

εσύ που τα ’βαψες όλα τεφρά,

γιατί δεν άφησες έστω το θάνατο

–τουλάχιστον αυτόν–

να με πάρει με τ’ αληθινό του χρώμα;