Προβολή άρθρων κατά ημερομηνία: Τρίτη, 03 Απριλίου 2018

Oταν μια ατέλεια γίνεται αποκλειστικά το μόνο πράγμα που βλέπεις στον καθρέφτη.

Ζούμε στην εποχή των selfies, όπου λίγο πολύ όλοι ασχολούμαστε με την εμφάνισή μας. Είμαστε διαρκώς εκτεθειμένες σε αναρίθμητες εικόνες «τελειότητας» και άλλες τόσες πληροφορίες για τον... σωστό και υγιεινό τρόπο ζωής.

Ας υποθέσουμε ότι κάποιος λέει "είμαι θύμα, με πρόδωσε ο φίλος μου". Η έκφραση "με πρόδωσε" είναι ήδη πολύ βαριά φορτισμένη. Θα μπορούσε κάποιος να πει "ο φίλος μου, που είναι άνθρωπος, συμπεριφέρθηκε με έναν τρόπο που αναλογούσε στο επίπεδο της συνειδητότητάς του τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, όταν έκανε αυτό που έκανε". Ξαφνικά το βάρος της προδοσίας εξαφανίζεται.

Πλιπ, πλοπ, πλιπ, πλοπ... Οι εκκωφαντικά ήσυχες στάλες έρωτος και πάθους που κάποιο στόμα κοινωνά απο κάποιο άλλο, ενας τέλειος, εξαιρετικά ηλεκτρισμένος αγωγός που χώνεται στα αβαθή της ύπαρξης και στα έγκατα του μυαλού. Με σκοπό να παίξει το μυαλό μέχρι τελικής πτώσης και να το κάνει ρετάλι.

Και έτσι το μυαλό, ο άρχων στο βασίλειο του είναι, μένει ανήμπορος, αβοήθητος και ανοχύρωτος σε μια συνθήκη πολέμου. Υπάρχει τυπικά, παραδομένο στη δίνη της μέθης που το έπιασε κότσο. Αγαπά ιδιαιτέρως το φανατισμό και τον εθισμό με αποτέλεσμα να ψοφάει πάντα άδοξα. Μετά τα πράγματα παίρνουν το δρόμο τους και η τύχη κληρώνει το μυαλό σου είτε στην εντατική είτε σε θάλαμο αερίων.

Το ίδιο πνεύμα των ανθρώπων

Στις αιώνιες κοιλάδες ταξιδεύει

Ο ίδιος πόνος, η ίδια ταραχή

Όταν κατασκεύαζα μικρούς ουρανούς πάλευα να τους αδειάσω από τα σύννεφα τους ,να στήσω ηλιοβασιλέματα, να ματώσω φεγγάρια και να τα κρεμάσω μόνα τους να ίπτανται αγέρωχα.