Πουλιά χαλούν τον κόσµο την ακτή,

βήχουν κοράκια στα παλούκια του χειµώνα,

κι ανάστατη η καρδιά µου τροµάζει τη λαλιά της,

χύνει το αίµα συλλαβών κι αποξηραίνει λέξεις

Επιπρόσθετα, κλεισµένος σ’ έναν πύργο λεκτικό,

επισηµαίνω προς το βάθος του ορίζοντα να φεύγουν

προτάσεις σαν βαθύσκιωτες γυναίκες φυλλωσιές,

σειρές ολόκληρες αστρόφραστα παιδιά στο πάρκο.

Κάποιοι γυρεύουν να σε φτιάξω από φωνήεντες οξιές,

κάποιοι από δρύινες φωνές, µε ρίζες

ποικίλων όσων αγκαθιών να σε υποµνήσω,

κι άλλοι µε λόγια του νερού γυρεύουν να σε πλάσω.

Πίσω απ’ το βάζο µε τις φτέρες αιωρείται το εκκρεµές,

µου λέει τη λέξη απ’ ώρα, το µήνυµα του νεύρου

πετάει στης πλάκας την αιχµή, το πρωινό αναγγέλλει

στον κόκορα ποιος άνεµος φυσάει.

Κάποιοι γυρεύουν να σε φτιάξω απ’ τα σηµεία των αγρών·

σηµατωρός χορτάρι, που µου δείχνει όσα γνωρίζω,

στο µάτι αποχωρίζεται χειµώνα και σκουλήκι.

Με τις ντροπές του κόρακα άλλοι γυρεύουν να σε πλάσω.

Μετάφραση : Γιώργος Μπλάνας