Μπαίνει στο ασανσέρ, πατάει το κουμπί για να τον ανεβάσει στο δεύτερο όροφο, (όλος ο κόσμος για κάποιο ανεξήγητο λόγο μένει στο δεύτερο, άντε και κάποιοι λίγοι στον τρίτο), τελειοποιεί τον κόμπο της καλά δεμένης γραβάτας του, κοιτάζει προς τον καθρέφτη για μια τελευταία πρόβα ύφους , βγάζει από την τσέπη του με αδιανόητη αγωνία το κινητό του για να δει την ώρα και αφού συνειδητοποιεί ότι έχει φτάσει νωρίτερα στο ραντεβού για τη συνέντευξη και όλα πάνε σχετικά καλά, προσπαθεί να χαλαρώσει κάνοντας τη σκέψη πως σε μία ώρα το πολύ θα είναι πάλι έξω ελεύθερος, να καπνίσει επιτέλους ένα τσιγάρο που αυτή τη στιγμή με πάθος φαντασιώνεται.
Ανοίγει την πόρτα του ασανσέρ και διαπιστώνει πως έχει ιδρώσει από την αγωνία του. Πολύ κακό σημάδι αυτό, φανερώνει δίχως άλλο την αμηχανία του και την σαφή έλλειψη αυτοπεποίθησης. Χτυπάει το κουδούνι της πόρτας κάνοντας μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να του ανοίξουν, εκατομμύρια σκέψεις, περιττό να πω όλες αρνητικές.
Χτυπάει το ξυπνητήρι στις 11:00 όπως κάθε πρωί, με σκοπό να σηκωθεί κατά τις 12:00, να αγοράσει την αθλητική του εφημερίδα, να παίξει στοίχημα στο Προποτζίδικο της γειτονιάς, να γυρίσει μετά πάλι στο σπίτι και να πάρει το ποδήλατό του για να κάνει τη καθιερωμένη του πρωινή βόλτα και γυμναστική. Μία τυπική μέρα δηλαδή ενός ανέργου, που χάρη στο Κράτος Πρόνοιας, έχει εξασφαλίσει ισοβίως την ανεργία του. Σήμερα όμως το πρόγραμμά του θα είναι λίγο διαφορετικό. Πρέπει οπωσδήποτε να σηκωθεί από τις 11:00 αφού περιμένει ένα αφόρητα φορτικό ραντεβού, που από φιλανθρωπική ευαισθησία κανόνισε και άρα θα ήταν καλό να αρχίσει να ετοιμάζεται.
Προς το παρόν το μόνο πράγμα που φανερώνει την ανθρώπινη ιδιότητά του είναι η σκέψη και η επιθυμία του να φτιάξει αμέσως έναν καφέ, μπας και ανοίξει έστω το ένα του μάτι. Σέρνεται προς την κουζίνα ξυπόλητος, φορώντας μονάχα το σώβρακο του Χάιζενμπεργκ και τρεκλίζοντας από τη νύστα. Βάζει δύο κουταλιές καφέ σε ένα φλιτζάνι, διακόπτει για να ρίξει ένα τεράστιο χασμουρητό, συνεχίζει βάζοντας άλλη μία ζάχαρη, βράζει λίγο νερό (όλα αυτά εντελώς μηχανικά, είναι μια δουλειά που πλέον τη ξέρει κυριολεκτικά με κλειστά τα μάτια), και τη στιγμή που πιάνει το γάλα από το ψυγείο χτυπάει το κουδούνι. Το βαρετό ραντεβού που είχε κανονίσει στο σπίτι του ήρθε 20 λεπτά νωρίτερα. Εμφανώς ενοχλημένος από την μικροαστική συνέπεια του αγνώστου που περίμενε και κρατώντας στο ένα του χέρι το γάλα, κατευθύνεται προς την πόρτα για να ανοίξει και να ξεμπερδεύει το γρηγορότερο με τον ξένο.
2214 μ.Χ. Η ανεργία υπολογίζεται με βάση τα επίσημα στοιχεία περίπου στο 92%. Οι πιο αισιόδοξοι δηλώνουν ότι αγγίζει το 98%. Όπως και να ’χει, έστω και ένας άνθρωπος να δουλεύει είναι πολύ δυσάρεστο για μια κοινωνία που θέλει να λέγεται σύγχρονη και προοδευτική. Οι άνεργοι τα τελευταία σχεδόν 200 χρόνια θεωρούνται άρχουσα τάξη, κυριαρχούν πλειοψηφικά σε οποιαδήποτε ομάδα μικρή ή μεγάλη και το Κράτος ευλαβικά ικανοποιεί τα περισσότερα από τα αιτήματα τους. Πρόσφατα μάλιστα, η κυβέρνηση προσέλαβε 80 άνεργους βουλευτές μόνο και μόνο για να ψηφίσουν υπέρ της δημιουργίας νέων χρηματοδοτούμενων θέσεων ανεργίας.
Ταυτόχρονα όμως με αυτή την κατάσταση ευημερίας, υπάρχει και η άλλη όψη της κοινωνίας, πολύ πιο σκοτεινή και δυσάρεστη. Χιλιάδες κατατρεγμένοι επενδυτές από όλο τον κόσμο και μην έχοντας πού αλλού να στεριώσουν τις επιχειρήσεις τους, ζητιανεύουν απελπισμένα άσυλο, προσφέροντας παχυλούς μισθούς, με αντάλλαγμα να πείσουν όσους πιο πολλούς μπορούν για λίγη μισθωτή εργασία. Αν και η μείωση της ανεργίας θεωρείται σοβαρό ποινικό αδίκημα στη χώρα που αναφερόμαστε και τιμωρείται με βαρύτατες ποινές, παρόλα αυτά όλο και κάποιοι ευαίσθητοι άνεργοι, προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, έστω και part time ή και τσάμπα καμιά φορά, στους δύστυχους επενδυτές και τις συμπαθείς πολυεθνικές τους. Έτσι εξηγείται, το μικρό ευτυχώς, ποσοστό που δουλεύει σήμερα.
Ανοίγει λοιπόν την πόρτα του σπιτιού του ο άνεργος, καλωσορίζει τον καλοντυμένο ξένο επενδυτή μιας κάποιας πολυεθνικής και αφού ζητάει συγγνώμη για την ημίγυμνη εμφάνισή του, κάθονται στον καναπέ και αρχίζει τις τυπικές ερωτήσεις που κάνουν όλοι σε τέτοιου είδους συνεντεύξεις. Ο κακόμοιρος ο επενδυτής απαντάει με προσποιητή άνεση και χαμόγελο, θέλοντας να κρύψει πόσο ανάγκη έχει τον άνεργο. Απαντάει λοιπόν για τα λεφτά που προσφέρει, πώς φαντάζεται την εταιρεία του σε 5 χρόνια, ποιες είναι οι επενδυτικές του φιλοδοξίες, αν μπορεί να αντεπεξέλθει σε ένα περιβάλλον χαλαρό, μη απαιτητικό, χωρίς καμία πίεση χρόνου και κυρίως χωρίς ίχνος πρωτοβουλίας. Αφού τέλος του ζητήθηκε να εγγυηθεί για την απουσία οποιουδήποτε πνεύματος συνεργασίας μεταξύ συναδέλφων, ο άνεργος υποσχέθηκε να του τηλεφωνήσει σύντομα και να απαντήσει οριστικά αν και πότε θα εργαστεί, με λεφτά μαύρα βέβαια, προς αποφυγή κάθε μπλεξίματος με το Κράτος που τιμωρεί παραδειγματικά κάθε μισθωτή εργασία.
Ο ξένος επενδυτής τότε σηκώνεται από τον καναπέ, ευχαριστεί με αριστοκρατική ευγένεια τον άνεργο για το χρόνο που του χάρισε και περπατώντας με μαεστρία πάνω από πεταμένα άδεια κουτάκια μπύρας και μισοάδεια σακουλάκια με πατατάκια, ανοίγει την πόρτα και φεύγει.
Ο φτωχός επενδυτής λύνει τώρα τον κόμπο της γραβάτας του, ανάβει ένα τσιγάρο και κάνει αναπάντητη στη κοπέλα του να τον καλέσει αυτή, η οποία είναι άνεργη και έχει επιδοτούμενες μονάδες στο κινητό για να μιλάει απεριόριστα. Μοιράζεται τους προβληματισμούς του μαζί της, για το αβέβαιο μέλλον του και τους ασφυκτικούς όρους που απαίτησε ο σημερινός υποψήφιος για να δουλέψει. Παίρνει το λεωφορείο που τον αφήνει κοντά στο σπίτι του και εξαφανίζεται. Αύριο ο δύστυχος έχει να πάει πάλι σε ακόμα μία συνέντευξη και να περάσει ακόμα μία δοκιμασία .
Ο άνεργος της ιστορίας, φτιάχνει τον καφέ που είχε αφήσει στη μέση, πίνει μια δυο γουλιές για να ξυπνήσει (μεσημέριασε πια), και κατεβαίνει στο περίπτερο απέναντι, να αγοράσει την εφημερίδα του. Μοιράζεται με τον περιπτερά τις προβλέψεις του για τους σημερινούς αγώνες ποδοσφαίρου, αγοράζει και μία μπύρα για το δρόμο και κατηφορίζει προς το Προποτζίδικο να συνεχίσει την ανέμελη και ειδυλλιακή ζωή του.
