Ποτέ δεν έχασα χρόνο να κλαίω πάνω από το χυμένο γάλα, ακόμα κι αν κλώτσησε άλλος την καρδάρα. Η τέχνη της ζωής, είναι να απολαμβάνεις αυτά που έχεις, να μπορείς να διακρίνεις το σημαντικό από το ασήμαντο και να κοιτάς πάντα μπροστά.

Τι γίνεται εκεί έξω;

Πώς διαμορφώνονται οι συμπεριφορές των ανθρώπων στα στις μεταξύ τους σχέσεις;

Ποια είναι η δική μας στάση και θέση στην συμπεριφορά των άλλων;

Πράγματα που βρίσκω σε παλιά ημερολόγια, ψάχνοντας κάτι άλλο.

Πολλοί γονείς προβάλλουν στις αναρτήσεις για τα παιδιά τους, ό,τι και σε αυτές με selfies τους: ναρκισσιστικά στοιχεία της προσωπικότητας τους, λένε οι ψυχολόγοι. Αλλά αυτές οι αναρτήσεις ίσως να τους οδηγήσουν και στα δικαστήρια. Δίνει τη δυνατότητα το περίφημο GDPR

Ο Γιάννης Κορδάτος ανατρέχοντας σ’ όλες τις ιστορικές πηγές γράφει στην ιστορία του (εδώ περιληπτικά):

«Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος». Ζαν-Πολ Σαρτρ

Είδα ένα πολύ έντονο όνειρο χθες. Βρισκόμουν πάνω σ’ ένα εμπορικό πλοίο που διέσχιζε τον Ατλαντικό. Κάποια στιγμή είπα σε κάποιον άλλο επιβάτη ότι θα ήθελα να βουτήξω στη θάλασσα.

— «Έφτυσα! Αλίμονό σου αν χαζέψεις πάλι στο δρόμο!»

Δεν έφτυνε ποτέ στ’ αλήθεια, μόνο με λόγια, μα το νόημα της απειλής ήταν καθαρό: Έπρεπε νάχεις γυρίσει πίσω πριν στεγνώσει το σάλιο.

Καλωσήρθατε! Ακούστε τώρα για ένα σπουδαίο θηλυκό που δε θα κατονομάσω βεβαίως ,μα βρείτε το μονάχοι σας!

Ξυπνάς με μια ανεξήγητη αισιοδοξία, τέτοια που αναρωτιέσαι μήπως δεν είσαι καλά, ελπίζεις πως θα έχεις μια όμορφη μέρα αλλά… …αλλά επειδή το Σύμπαν λάλησε και ΔΕΝ συνωμοτεί πλέον για αυτά που θέλεις… τσουπ… σου στέλνει delivery κάποιον από τους ΛΟΓΙΚΟΘΑΦΤΕΣ, από τους ΚΡΑΝΙΟΚΕΝΟΥΣ για να σου χαλάσει τη μέρα, τον μήνα, τον αιώνα, την 63η μετεμψύχωση σου αν είσαι βουδιστής.

Δύο εβδομάδες μετά από την ορκωμοσία του Ντόναλντ Τραμπ δημοσιεύτηκε στο περιοδικό New Yorker ένα άρθρο γνώμης το οποίο έχω κρατήσει αποθηκευμένο και έκτοτε πότε πότε επιστρέφω και το ξαναδιαβάζω. Το έχει γράψει ο Λιβανεζο-αμερικανός συγγραφέας και ζωγράφος Ραμπί Αλαμεντίν και έχει ένα θέμα πολύ ενδιαφέρον και διαχρονικά επίκαιρο: Το πόσο τυφλοί είμαστε απέναντι σε όσα συμβαίνουν και, κυρίως, απέναντι στις δικές μας ευθύνες για όσα συμβαίνουν.