Ποτέ δεν έχασα χρόνο να κλαίω πάνω από το χυμένο γάλα, ακόμα κι αν κλώτσησε άλλος την καρδάρα. Η τέχνη της ζωής, είναι να απολαμβάνεις αυτά που έχεις, να μπορείς να διακρίνεις το σημαντικό από το ασήμαντο και να κοιτάς πάντα μπροστά.
Το εντυπωσιακό είναι πόσο γρήγορα αλλάζουν τα δεδομένα. Η γενιά μου προσαρμόστηκε σε χρόνο dt στο να σερβίρει καφέ ή να κάνει οποιαδήποτε άλλη άσχετη δουλειά τα καλοκαίρια και το χειμώνα να διδάσκει σε πανεπιστημιακές αίθουσες. Και το θεωρεί και τύχη, γιατί πολλοί συνομήλικοι μας δεν έχουν καν αυτό.
Η εποχή που ζούμε, αφαιρεί ακόμα και από τους πιο επιπόλαιους, τον ναρκισσισμό που είχαν μέχρι πρότινος (κάποιοι επιμένουν να τον διατηρούν ακόμα) οι «πανεπιστημιακοί». Όταν τρως την πραγματικότητα με το κουτάλι, η ματιά σου αλλάζει καθοριστικά.
Έχω πολλές ελπίδες για τους συνομηλίκους μου. Ξέρουμε πολλά, έχουμε μεγάλη λαχτάρα να δημιουργήσουμε σημαντικά και καινούρια πράγματα και καταλαβαίνουμε πολύ καλά τι σημαίνει να μην έχεις τίποτα.
Ίσως αυτό το τελευταίο να είναι που μας κάνει να σκεφτόμαστε συνέχεια προγράμματα και έρευνες που θα ανοίξουν δουλειές, που θα καλύψουν ανάγκες, που θα κάνουν την κοινωνία μας να σηκώσει το βλέμμα από το πάτωμα και να το στρέψει ξανά στο μέλλον, με θάρρος και υπερηφάνεια.
Αν μας έδωσε κάτι η Ελλάδα, είναι πίστη στον εαυτό μας, δίψα για το καινούριο, επιμονή, πείσμα για να ξεπερνάμε τα εμπόδια, υπομονή μέχρι να δούμε την ιδέα να γίνεται πράξη. Στα δίνει με το δύσκολο τρόπο αυτά η πατρίδα, αλλά στα δίνει.
Αυτά θέλουμε να της επιστρέψουμε, γιατί είναι δικά μας, αλλά και δανεικά: τα χρωστάμε σε καθένα που πάτησε αυτή τη γη και καθένα που θα την πατήσει.
Ειρήνη Αγαπιδάκη - από τη σελίδα της στο facebook
