Αναμφισβήτητα και οι δυο ήταν εκεί στην πιο σημαντική στιγμή της ζωής σου. Τη στιγμή της γέννησης σου! Εκείνη άκουσε το πρώτο σου κλάμα, ενώ εκείνος ξαγρύπνησε στο προσκεφάλι σου το πρώτο βράδυ που εσύ δε μπορούσες να κοιμηθεί. Αναφέρομαι λοιπόν, στους δυο πιο σημαντικούς ανθρώπους που καθημερινά είναι δίπλα μας . Στους γονείς μας!
Εκείνη πάχυνε για σένα, πόνεσε για σένα, στεναχωριέται όταν δεν είσαι καλά, χαίρεται δίπλα σου όταν είσαι ευτυχισμένη, θυμώνει όμως συνεχίζει να σ' αγαπάει, ξέρει τις αδυναμίες σου, τα μειονεκτήματα σου! Είναι πάντα δίπλα σου ακόμα και αν δε το ξέρεις, ακόμη και αν τα χρόνια περνάνε είναι εκεί!
Εκείνος όπως και εκείνη θυσίασαν όνειρα και αν τους ρωτήσεις δε θα άλλαζαν τίποτα και πλέον δε τους νοιάζει, γιατί κάθε μέρα παίρνουν την αγάπη μας με διαφορετικό τρόπο. Εξάλλου, η αγάπη δεν παλιώνει, είναι ένας σκοπός που ταξιδεύει μέσα από τα χρόνια!
Και ξαφνικά πέρασαν τα χρόνια τόσο γρήγορα, όσο γρήγορα γυρίζει και το φιλμ στη μηχανή του χρόνου. "Μαμά, Μπαμπά! ΜΕΓΑΛΩΝΩ!! Πηγαίνω σχολείο! Τελείωσα το σχολείο! Έμαθα ξένες γλώσσες! Αγοράζω τα ρούχα μου. Εδώ που τα λέμε καλύτερα γιατί πάντα διαφωνούσαμε με τη μαμά. Φοβάμαι. Όχι το σκοτάδι, αλλά τους ανθρώπους που με περιτριγυρίζουν. Ξαφνικά, πληγώθηκα, όχι δεν έπεσα από τις σκάλες και ούτε χτύπησα και μάτωσα. Έπεσα από τα σύννεφα με τόσα πράγματα που άλλαξαν όσο μεγαλώνατε εσείς και εγώ σε τούτη τη συμβατική κοινωνία"
Τα χρόνια πέρασαν γρήγορα, αλλά σταθερά! Καθένας μας έχει τις δικές του αναμνήσεις από εκείνους! Ευχάριστες, δυσάρεστες αλλά γεμάτες αγάπη!
Μεγαλώσατε όλοι. Πρέπει να σας αφήσω όμως. Ήδη ακούγεται στο ραδιόφωνο το "What a Wonderful World" του Louis Amstrong. Εκείνος, ανεβάζει τον ήχο και ενώνονται δυο διαφορετικοί κόσμοι, δυο διαφορετικές γενιές συναντιούνται για λίγο σε μια στιγμή του χρόνου............
