Σχέσεις αδιέξοδα.
Τοίχοι με τους σοβάδες αφημένους στο χώμα.
Κομμένα νύχια, σταγόνες αίματος, τόνοι δακρύων, κιλά αδιαφορίας, κακία, μίσος, σφιγμένες καρδιές, παραδομένα πνεύματα.
Ώρες και μέρες άκαρπης προσπάθειας, χρόνια πεταμένα σε δρόμους που δεν βλέπουν φως στην άκρη του τούνελ.
Και ο τοίχος, μάρτυρας μιας καθημερινότητας, που ούτε ο ίδιος δεν θέλει να βλέπει.
Είναι που δεν έχει φωνή να μιλήσει.
Είναι που δεν μπορεί να πει σε όλους αυτούς που παλεύουν, ότι από ένα σημείο και μετά παλεύουν χωρίς κέρδος. Μόνο χασούρα φέρνει αυτή η προσπάθεια.
Ξέρω ότι είναι δύσκολο να παραδεχτεί κανείς ότι η επιλογή του, δεν είναι πια επιλογή του.
Ότι το «για πάντα» είναι ένας ευσεβής πόθος αλλά τις περισσότερες φορές δεν βρίσκει η πράξη αναφορά στη θεωρία.
Ξέρω ότι κάποια στιγμή πίστεψες ότι βρήκες αυτό που πραγματικά ήθελες, ότι δεν θα ξαναμπείς στη διαδικασία, ότι ήσουν τυχερός ανάμεσα στους άτυχους που ακόμα ψάχνουν.
Δεν είναι κακό που δεν ήσουν τελικά από τους τυχερούς. Μπορεί να είσαι και να μην το γνωρίζεις, απλά δεν αφήνεις κανένα περιθώριο στον εαυτό σου να το ανακαλύψει.
Και πόσο δύσκολο τελικά να πολεμήσεις ένα τόσο ισχυρό «θέλω», που από ανάγκη γίνεται ξαφνικά συνήθεια, και από συνήθεια γίνεται μια ζωή που φεύγει από δίπλα σου χωρίς να τη ζεις.
Και εκεί, χτυπάς επανειλημμένα πάνω στον τοίχο προσπαθώντας να σώσεις μια κατάσταση, που αν για πέντε λεπτά μόνο τη δεις απ’ έξω, θα την τελειώσεις χωρίς δεύτερη σκέψη.
Θα μου πεις για την ανασφάλεια, τα χρήματα, την αίσθηση σιγουριάς, την ανάγκη, το συμφέρον, το ξεβόλεμα, τα παιδιά, τους γονείς, τους φίλους, την κοινωνία, την μοναξιά, τα γηρατειά.
Θα τα κατανοήσω όλα. Απλά δεν θα τα καταλάβω.
Όλα αυτά δεν είναι σχέση. Είναι συμβίωση.
Ακόμα κι αυτό όμως, η επιλογή να συμβιώνεις με κάποιον, δεν πρέπει να γίνεται κάτω από τις καλύτερες συνθήκες;
Aς πετάξουμε τα συναισθήματα και ας γίνουμε ψυχροί εκτελεστές.
Ακόμα και εκεί, δεν πρέπει να λειτουργούν τα πάντα προς όφελός σου και προς όφελος του άλλου; Δεν πρέπει να υπάρχει συνεννόηση, κατανόηση, σύμπλευση συμφερόντων;
Όταν δεν υπάρχουν όλα αυτά, και δεν υπάρχει πλέον και το συναίσθημα που σε κάνει να τα βλέπεις από ένα πιο θολό πρίσμα, τότε γιατί παλεύεις;
Για τη μάχη θα μου πεις. Για την «τιμή» των όπλων. Για να σώσω τα κουφάρια.
Ποια «τιμή» όμως;
Που ακριβώς βρίσκεται η «τιμή» όταν κατεβάζεις τον εαυτό σου δέκα επίπεδα κάτω σε θέματα συμπεριφοράς; Που βλέπεις την «τιμή» όταν δεν μπορείς να συνυπάρξεις με τον άνθρωπο σου στο ίδιο δωμάτιο για μια ώρα;
Που βλέπεις την « τιμή» όταν συστηματικά λειτουργείς σαν μονάδα ενώ επένδυσες σε μια σχέση για να λειτουργείς σε σύνολο;
Tον εαυτό σου δεν τιμάς. Δεν τον τιμάς, και τον χάνεις.
Και ποια είναι η «τιμή» που πληρώνεις τελικά για όλα αυτά που ανέχεσαι ή επιβάλλεις στον άλλον να ανεχτεί, προκειμένου να παραδεχτείς ότι μια σχέση έχει φτάσει στο τέλος της;
Γύρνα λίγο την πλάτη σου και θα δεις καρφιτσωμένο πάνω σου το καρτελάκι.
Τον εαυτό σου πουλάς και μάλιστα σε εξευτελιστική τιμή.
Γίνεσαι κάποιος άλλος και μετά για να επανέλθεις, κατηγορείς τον απέναντι για το πρόβλημά σου .
Για το πρόβλημα και τη λύση του. Τη λύση που δεν θες να επιλέξεις.
Σχέσεις αδιέξοδα. Σχέσεις συμφερόντων. Σχέσεις αδιάφορες.
Τουλάχιστον δεν είσαι μόνος. Είσαι σε σχέση.
Και ας είσαι πιο μόνος, κι από μόνος σου.
Facebook: Dimitra Kafromani
