Νομίζω πως μπορούμε να σκιαγραφήσουμε έναν κατάλογο χαρακτηριστικών τα οποία είναι αντιπροσωπευτικά αυτού που ονομάζω «πρωτοφασισμό», ή «αρχέγονο φασισμό».

Αυτά τα χαρακτηριστικά δεν μπορούν να οργανωθούν σε ένα ενιαίο σύστημα· πολλά απ’ αυτά αλληλοαναιρούνται, και είναι επίσης αντιπροσωπευτικά και άλλων μορφών δεσποτισμού ή φανατισμού. Η παρουσία ενός και μόνο απ’ αυτά, όμως, αρκεί για να επιτρέψει στο φασισμό να συμπτυχθεί γύρω του.

«Πρέπει, οπωσδήποτε, ν' αλλάξω ζωή, αλλιώς είμαι χαμένος.

Βέβαια έχω καιρό μπροστά μου, είμαι ακόμα νέος.

Aν μπορούσα να ξεφύγω αυτή την άθλια καθημερινότητα, υποχρεώσεις και συνήθειες και συμβιβασμοί, αν σταθώ λιγότερο εύκολος στις διάφορες προφάσεις-μα ιδιαίτερα αν βάλω πια ένα τέλος σε τούτες τις αιώνιες αναβολές.

Τώρα εἶναι ἥσυχα …

Ἡ θάλασσα λείπει μακρυά
καί τά κοράκια δέν τρῶνε
σάπια συκώτια ἀπ’ το οὐίσκυ.

Μιλοῦσες γιὰ πράγματα ποὺ δὲν τἄ ῾βλεπαν κι αὐτοὶ γελοῦσαν

Ὅμως νὰ λάμνεις στὸ σκοτεινὸ ποταμὸ
Πάνω νερὰ
Νὰ πηγαίνεις στὸν ἀγνοημένο δρόμο

Η ομορφιά των γυναικών που άλλαξαν τη ζωή μας

βαθύτερα κι από εκατό επαναστάσεις

δε χάνεται, δε σβήνει με τα χρόνια

όσο κι αν φθείρονται οι φυσιογνωμίες

όσο κι αν αλλοιώνονται τα σώματα.

Και είπεν ο άνθρωπος, γεννηθήτω φως

Στην μακραίωνη διαδρομή του ανθρώπου, η καταλυτική παρουσία του φωτός αποτέλεσε πηγή μύθων και θαυμασμού. Παράλληλα όμως η δημιουργία τεχνητού φωτός, που καταλύει τα σκοτάδια και την νύχτα άλλαξε ουσιαστικά τον τρόπο ζωής και την καθημερινότητά του.

Κι ὄχι αὐταπάτες προπαντός.

Τό πολύ-πολύ νά τούς ἐκλάβεις σά δυό θαμπούς

προβολεῖς μές στήν ὁμίχλη

Είμαστε ο χρόνος. Εκείνη είμαστε η περίφημη

παραβολή του Σκοτεινού Ηράκλειτου.

Είμαστε το νερό, όχι το σκληρό διαμάντι,

αυτό που χάνεται, όχι αυτό που μένει.

Μ’ ένα κομμάτι κάρβουνο

Με κιμωλία σπασμένη

Και το μολύβι μου το κόκκινο

Τ’ όνομά σου σχεδιάζω

Πληγή από σίδερο
πληγή από κάψιμο
πληγή από χάδι
πληγή απ΄το φιλί της τρελής ξανθιάς
πληγή από σφύριγμα το βράδυ