Κατά τη διάρκεια του φλερτ χρησιμοποιούμε χιλιάδες λέξεις για να γνωριστούμε με τον άλλο, για να τον καταλάβουμε, για να του εκφράσουμε τα αισθήματά μας, για να τον προκαλέσουμε, για να τον κάνουμε να χαμογελάσει, για να τον κολακέψουμε...

Το ζήτημα είναι τι κάνουμε αν η σχέση ευδοκιμήσει, όταν έχουμε δείξει τα καλύτερα χαρτιά μας και μας μένει απλώς να διηγούμαστε καθημερινές ασήμαντες ανεκδοτολογίες. Αρκεί αυτό για να γεμίζει τον χρόνο που μοιραζόμαστε με το αγαπημένο πρόσωπο;

Ίσως ναι, όταν γυρίζουμε κατάκοποι από τη δουλειά, με ελάχιστο χρόνο και πολλή νύστα, όμως τι συμβαίνει τα Σαββατοκύριακα ή στις διακοπές;

Ο έρωτας και η τρέλα πάνε μαζί, προπαντός στη νεό­τητα, όταν η απειρία προστίθεται σε μια εξιδανικευμένη άποψη της έννοιας του ζευγαριού.

Συχνά, οι ρομαντικές ταινίες και τα ρομαντικά μυθιστορήματα μεταδίδουν το μήνυμα ότι κάθε ειδύλλιο πρέπει να βιωθεί με τρόπο απόλυτο και παθιασμένο, γιατί, όπως έλεγε ο Πλάτωνας, «Δεν υπάρχει άνθρωπος ο οποίος, όσο δειλός και να είναι, να μην μπορεί να γίνει ήρωας από έρωτα».

Όταν κάποιος πηγαίνει στο θέατρο, σ’ ένα κονσέρτο, σε μια οποιαδήποτε καλλιτεχνική εκδήλωση ή γιορτή, εφόσον του αρέσει το θέαμα, αναπολεί αμέσως τους δικούς του που απουσιάζουν, και θλίβεται επειδή σκέφτεται: «Πόσο θ’ άρεσε αυτό στην αδερφή μου, στον πατέρα μου!».

Από εκεί και πέρα, θα χαρεί το θέαμα, αλλά με μια ελαφρά μελαγχολία. Τέτοια μελαγχολία αισθάνομαι κι εγώ, όχι για τα μέλη της οικογένειάς μου –αυτό θα ήταν ποταπό– αλλά για όλους τους ανθρώπους που λόγω έλλειψης χρημάτων και εξαιτίας της κακοτυχίας τους δεν απολαμβάνουν το ύψιστο αγαθό της ομορφιάς, της ομορφιάς που είναι ζωή, καλοσύνη, γαλήνη και πάθος.

Σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες, είμαστε πλέον σε θέση να γνωρίζουμε ότι τα ζώα μπορούν να βιώσουν συναισθήματα από τα πιο απλά, όπως η ευτυχία και η θλίψη, μέχρι και πιο περίπλοκα όπως η ενσυναίσθηση, η ζήλια και ο θρήνος. Η ευαισθησία των ζώων ορίζεται ως η ικανότητα να αισθάνονται, να αντιλαμβάνονται και να βιώνουν υποκειμενικά διάφορες εμπειρίες.

Χιλιάδες έρευνες έχουν πραγματοποιηθεί και πλέον μπορούμε να καταλήξουμε με βεβαιότητα πως τα ζώα έχουν συναισθήματα.

Το μεγαθήριο κατοικιών δεν είναι ένα κτίριο, αλλά πέντε πύργοι που συνδέονται μεταξύ τους και χτίστηκαν τη δεκαετία του 1960. Ωστόσο, αυτή η «ζούγκλα» δεν είναι απωθητική αισθητικά, καθώς προσφέρει χρωματικές νότες στο αστικό τοπίο.

Το Μπέι Κουάρι (Bay Quarry) είναι μια πυκνοκατοικημένη γειτονιά στο ανατολικό Χονγκ Κονγκ, όπου όλο και περισσότεροι βιομηχανικοί και οικιστικοί χώροι ανοίγουν κάθε χρόνο. Αλλά ίσως κανένα κτίριο δεν είναι τόσο συμπυκνωμένο όσο το «κτίριο τέρας».

Τότε είναι που παρουσιάστηκε η αλεπού.

– Καλημέρα, είπε η αλεπού.

– Καλημέρα, αποκρίθηκε ευγενικά ο μικρός πρίγκιπας και γύρισε, μα δεν είπε τίποτα.

Υπάρχει μια φράση που πάντα θεωρούμε πολύ σημαντική, αν και δεν εμβαθύνουμε σε αυτό που σημαίνει: «είναι καλύτερα να είμαστε μόνοι παρά με κακή συντροφιά».

Κάτι τέτοιο σαφώς ισχύει σε περίπτωση που αισθάνεστε μόνοι ενώ έχετε σύντροφο, μια σχέση που πιθανώς είναι η χειρότερη από όλες.

Όταν δεν έχετε κάποιον στο πλάι σας, μπορεί να αισθάνεστε φόβο, ακόμα και τρόμο, όμως φανταστείτε να είστε σε μια σχέση με κάποιον και να εξακολουθείτε να αισθάνεστε μόνοι.

Νίκος Σιδέρης: «Παιδαγωγοί, γονείς, μεγάλοι και παιδιά, μη φοβάστε τους ψευτονταήδες! Γελοιοποιήστε το ψευτονταηλίκι!»

Ο ψυχίατρος, ψυχαναλυτής και συγγραφέας Νίκος Σιδέρης μας έχει συνηθίσει σε βιβλία πρωτότυπα, βιβλία που έχουν να δώσουν ένα λιθαράκι γνώσης και φρέσκιας σκέψης στην επιστήμη αλλά και στην κοινωνία. Με το καινούριο του βιβλίο «Bullying-κι όμως νικιέται» ο Νίκος Σιδέρης μας δείχνει τον τρόπο να νικήσουμε αυτό το δύσκολο και επικίνδυνο φαινόμενο. Πάνω απ’ όλα συλλογικά, με συνεργασία των ενηλίκων, των φορέων αλλά και των παιδιών. Πρόκειται για μια «ένεση» αλλαγής κουλτούρας, που επιβάλλει να σταματήσουμε να φοβόμαστε το bullying και να αρχίσουμε να το γελοιοποιούμε, το ίδιο αλλά και τα υποκείμενα που το πράττουν.

Γιατί οι ψυχολογικοί αποχωρισμοί της παιδικής ηλικίας είναι οι αποσκευές για το ταξίδι στην ενήλικη ζωή; Πως και γιατί να βοηθήσουμε τα παιδιά να επιτύχουν την αυτονομία τους;

Ο Τρύφωνας Ζαχαριάδης, συγγραφέας–ψυχαναλυτικός θεραπευτής, απαντά στην ψυχολόγο-ψυχοθεραπεύτρια Κατερίνα Μαγγανά.

Η ανθρώπινη ανάγκη για συντροφικότητα και οι αναπόφευκτοι αποχωρισμοί που θα συναντήσουμε στην πορεία της ζωής είναι από τους ισχυρότερους πόλους της ύπαρξης μας. Η πρόσφατη κυκλοφορία του εξαιρετικά ενδιαφέροντος βιβλίου «Συντροφικότητα – Αποχωρισμός» του Τρ. Ζαχαριάδη (εκδόσεις Αρμός), μας έδωσε την αφορμή να κάνουμε μια ουσιαστική συζήτηση για τα μεγάλα αυτά θέματα της ζωής μας.

Λένε ότι η ζωή είναι σαν ένα βιβλίο και όσοι δεν ταξιδεύουν διαβάζουν μόνο μια σελίδα της. Ή ότι η ζωή είναι κι αυτή ένα ταξίδι. Αν δεν προετοιμαστούμε από νωρίς για αυτή, θα χάσουμε αεροπλάνα, τρένα και λεωφορεία.

Είναι αλήθεια, υπάρχουν πολλά που μπορούμε να μάθουμε μέσα από τα ταξίδια σε όλο τον χαοτικό γύρω κόσμο μας. Tα ταξίδια ανέκαθεν υπήρξαν η καλύτερη εκπαίδευση της ζωής και σίγουρα ξεπερνούν σε εμπειρίες και γνώσεις ακόμη και τα καλύτερα πανεπιστήμια.