Πώς ένα βιβλίο βοηθά μια ψυχολόγο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στη Συρία να περιθάλψει παιδικές ψυχές τραυματισμένες από τον πόλεμο. «Είδε τον αδελφό της να σκοτώνεται από βόμβα. Κι έκτοτε έπαψε να μιλά. Ζωγράφιζε με τις ώρες, με πολλά φωτεινά χρώματα, αλλά αυτά που έφτιαχνε ήταν υποτυπώδη για την ηλικία της. Χρησιμοποιούσε μεγάλες πιτσιλιές χρώματος χωρίς ανθρώπινα περιγράμματα για να αποτυπώσει αυτό το τρομερό πράγμα που συνέβη στον αδελφό της.

Υπάρχει μια φυλή στην Αφρική, όπου η ημερομηνία γέννησης ενός παιδιού δεν υπολογίζεται από τη στιγμή που γεννήθηκε , ούτε από τη στιγμή της σύλληψης , αλλά από την ημέρα που το παιδί υπήρξε ως σκέψη στο μυαλό της μητέρας του .

«Γράφουμε για να γευτούμε τη ζωή δύο φορές, την ίδια τη στιγμή κι εκ των υστέρων»
Αναϊς Νιν

Τα παιδιά θρηνούν την απώλεια ενός αγαπημένου τους προσώπου με διαφορετικό τρόπο από τους ενήλικες και η θλίψη τους μπορεί να μην είναι ανιχνεύσιμη. Συχνά δεν εμφανίζουν όλα τα συμπτώματα των ενηλίκων, όπως απόσυρση γιατί δεν έχουν τη λεκτική ικανότητα να τα εκφράσουν.

Ο έρωτας είναι μία κατάσταση που μοιάζει πολύ σε ορισμένα σημεία του με την ψυχοπαθολογία. Είναι από τα πιο δυνατά και όμορφα συναισθήματα που μπορεί να ζήσει κανείς και είναι το μέσο που η φύση μας έχει δώσει για την αναπαραγωγή μας.

Θα έχετε ακούσει πολλές φορές, στο πάρκο ή στην παρέα, θεωρίες σχετικά με το πόσο ωφελούνται οι σκύλες ή οι γάτες αν γνωρίσουν την μητρότητα έστω και άπαξ πριν στειρωθούν. Κάποιοι επικαλούνται ως λόγο το «να μην πάμε κόντρα στη φύση», άλλοι το ότι «το είπε ο κτηνίατρος». Όσες φορές επιχείρησα να εκμαιεύσω το όνομα του συγκεκριμένου κτηνιάτρου, οδηγήθηκα σε αδιέξοδο.

Αυτός είναι ο πολιτισμός μας; Μια συνηθισμένη ημέρα στα Μελίσσια. Μια κυρία έχει παρκάρει το όχημά της μπροστά απ' τη ράμπα, έχει ανάψει τα αλάρμ, και κάνει τις δουλειές της. Ο ευγενικός άνθρωπος στο καρότσι, έχει κάνει τις δουλειές του και θέλει να περάσει απέναντι, αλλά λόγω του παρκαρισμένου αυτοκινήτου δε μπορεί.

Απ' ό,τι φαίνεται, η συναισθηματική και κοινωνική ανάγκη να θρηνούμε και να περιποιούμαστε τελετουργικά τους νεκρούς δεν αποτελεί αποκλειστικά ανθρώπινο προνόμιο. Πρόσφατες επιτόπιες έρευνες αποδεικνύουν ότι και κάποια ανώτερα θηλαστικά υποφέρουν και θρηνούν για την οριστική απώλεια ενός ομοίου τους. Αραγε αυτό σημαίνει ότι έχουν σαφή επίγνωση του θανάτου;

Τελικά, οι άσεμνες γυναίκες φταίνε για τους σεισμούς!  Άλλη μια θεωρία για τη δημιουργία των σεισμών προσθέτει από το Ιράν ο κληρικός Χογιατολεσλάμ Καζέμ. Όπως ο ίδιος δήλωσε στη διάρκεια των προσευχών της περασμένης Παρασκευής, οι πιστοί πρέπει να ακολουθούν τους αυστηρούς κανόνες σεμνότητας που υπαγορεύει η θρησκεία τους, για να προστατευτούν.

Δεν γνωρίζω πόση αγωνία σάς έχει διακαταλάβει, σχετικά με το αν θα προφτάσει το εξ Ιεροσολύμων Αγιο φως -προερχόμενο από έναν αναπτήρα- να φτάσει και στο πιο μεμακρυσμένο σημείο της χώρας μας.

«Παιδί χωρισμένων γονιών» μια έκφραση που λέγεται σαν κάτι κακό, αρνητικό, θλιβερό. Σαν λέπρα, σαν κατάντια. Εγώ όμως είμαι παιδί παντρεμένων γονιών κι αυτό, όσο θετικό κι αν ακούγεται, καμιά φορά δεν είναι. Όχι στη δική μου ιστορία...

Πριν τον θάνατό του ο Νίκος Καζαντζάκης είχε ζητήσει να τοποθετηθεί στο μνήμα του η επιγραφή «Δεν ελπίζω τίποτα, Δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι λέφτερος». Τι εννοούσε όμως με την φράση αυτή; Είναι κακό να ελπίζουμε; Η ελπίδα ότι θα βελτιωθούν, ότι θα αλλάξουν «άσχημα» πράγματα στην ζωή μας από μόνα τους, μπορεί να μας «βλάπτει», αναβάλλοντας την αντιμετώπιση του άγχους, της απάθειας, της μελαγχολίας; Μπορεί δηλαδή να μας «εμποδίζει» από το να «βγούμε» από τέτοιες συναισθηματικές καταστάσεις ;