Tο γράμμα ενός παππού στην κόρη του, που έδιωξε από το σπίτι τον γιος της γιατί της αποκάλυψε ότι είναι γκέι... Ο παππούς του νεαρού, παρά την ηλικία του, όχι απλά δεν συμφώνησε με την στάση της κόρης του προς το παιδί, αλλά της έγραψε ένα γράμμα για της δείξει το τεράστιο σφάλμα της.

Μέρες που είναι και μέρες που έρχονται το χριστιανικό μήνυμα της Αγάπης βρίσκεται στις ψυχές όλων των θεοσεβούμενων Ελλήνων. Η αγάπη για τον διπλανό φωτίζει το βλέμμα και τις καρδιές μας... αρκεί ο διπλανός να μην είναι αλλοδαπός, μουσουλμάνος, ομοφυλόφιλος ή διαφορετικός με οποιονδήποτε τρόπο.

Θέλει το χρόνο της, θέλει το χώρο της, θέλει να την αφήσεις ήσυχη. Και εκείνη ξέρει πότε ακριβώς θα έρθει κοντά σου.

Σε όλη τη διαδρομή προς το σπίτι έκλαιγε γοερά. Ήταν φθινόπωρο, επτά χρόνια πριν. Είχα βάλει το κουτάκι μεταφοράς στο κάθισμα του συνοδηγού. Στα κόκκινα φανάρια τής έριχνα κλεφτές ματιές. «Γάτα δύο ετών» έγραφε η αγγελία που είχε βάλει στο περιοδικό κυριακάτικης εφημερίδας η Ελένη, η «αγία» των αδεσπότων της Νέας Σμύρνης (δεκάδες ταλαιπωρημένα πλάσματα της χρωστούν τη σωτηρία τους).

Δύο άντρες πολύ σοβαρά άρρωστοι, ήταν στο ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Στον έναν επιτρεπόταν να μένει καθιστός μία ώρα το απόγευμα γιατί τον βοηθούσε να φύγουν τα υγρά από τους πνεύμονες. Το κρεβάτι του βρισκόταν ακριβώς δίπλα στο παράθυρο του δωματίου.

Έφτασε το Πάσχα, η πηγή των περισσοτέρων γνώσεων μου σχετικά με τον Χριστιανισμό και ο λόγος που έμαθα και την δεύτερη προσευχή στο σχολείο. Είναι η αφορμή για την πιο οργανωμένη αποτοξίνωση των Ελλήνων και η σταθερή υπενθύμιση ότι δεν μου αρέσουν τα σκατοδυναμιτάκια. Είναι το άλλοθι για τον μέσο πατέρα που βρίζει σταθερά Χριστοπαναγίες να πάει στην εκκλησία και για την αγαπημένη μας μανούλα να μας πιτσιλίσει με αγιασμό.

Ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ (21 Ιουνίου 1905-15 Απριλίου 1980) φιλόσοφος, λογοτέχνης και κριτικός, ήταν ο βασικότερος εκπρόσωπος του υπαρξισμού τον 20ο αιώνα. Για τον Σαρτρ, η ελευθερία του ενός ανθρώπου απειλείται διαρκώς από την παρουσία του άλλου. Έτσι ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος, καθώς ο Θεός δεν υπάρχει και είναι ο ίδιος υπεύθυνος της (ελεύθερης) επιλογής του.

Αργά ή γρήγορα στις ζωές των περισσότερων από μας θα έλθουν εκείνες οι στιγμές που οι βεβαιότητες γίνονται εφιάλτες: μια δουλειά που δεν μας αρέσει πια, ένας γάμος, σταθερός μεν αλλά που τώρα δεν εκφράζει τις βαθύτερες επιθυμίες μας, μια αγανάκτηση για την υπακοή μας στις προσδοκίες των άλλων και μια ανάγκη επανάστασης στην τυραννία τους, μια ξαφνική απώλεια προσώπων ή μια αποσταθεροποίηση των συνθηκών ζωής.

Πού είναι το κοτόπουλο που σερβίρεται στα περισσότερα δημόσια σχολεία των ΗΠΑ ως συχνό και δημοφιλές γεύμα; Δηλαδή, για να βρουν κοτόπουλο οι μαθητές στις κοτομπουκιές που τους σερβίρουν οι εταιρείες τροφοδοσίας, θα πρέπει να ψάξουν πολύ...

Το σημερινο ποστ γραφεται κατοπιν λαικου αιτηματος απο τις φιλες εδω στο Χωριο, διοτι η κουβεντα εχει αναψει και το ζητημα που μας καιει ειναι τι μαναδες και πεθερες θα ειμαστε εμεις με τη σειρα μας στο εγγυς μελλον. Για να καταλαβετε, το ερωτημα ειναι αν θα ειμαστε και εμεις η καρικατουρα της ασπρομαυρης ταινιας του 60 η οχι, η μανα-τζερ, οπως τη λεει το κοριτσι του διπλανου πορταλ και της προσκυνω την ευφυια, και η κακια πεθερα (βλ. Μπαμπινιωτη, πεθερα = κακια).

Η ελληνίδα μαμά είναι μοναδικό είδος στον κόσμο. Αμέσως μόλις φτιάχτηκε το καλούπι, αυτό αυτοκαταστράφηκε προς αποφυγή παραγωγής νέων αντιγράφων. Ποιο είναι το χαρακτηριστικό που την κατατάσσει στα μοναδικά, αλλά ουχί στα υπό εξαφάνιση είδη; Μα, φυσικά η υπερβολή!

Πώς ένα βιβλίο βοηθά μια ψυχολόγο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στη Συρία να περιθάλψει παιδικές ψυχές τραυματισμένες από τον πόλεμο. «Είδε τον αδελφό της να σκοτώνεται από βόμβα. Κι έκτοτε έπαψε να μιλά. Ζωγράφιζε με τις ώρες, με πολλά φωτεινά χρώματα, αλλά αυτά που έφτιαχνε ήταν υποτυπώδη για την ηλικία της. Χρησιμοποιούσε μεγάλες πιτσιλιές χρώματος χωρίς ανθρώπινα περιγράμματα για να αποτυπώσει αυτό το τρομερό πράγμα που συνέβη στον αδελφό της.

Υπάρχει μια φυλή στην Αφρική, όπου η ημερομηνία γέννησης ενός παιδιού δεν υπολογίζεται από τη στιγμή που γεννήθηκε , ούτε από τη στιγμή της σύλληψης , αλλά από την ημέρα που το παιδί υπήρξε ως σκέψη στο μυαλό της μητέρας του .