Στο περασμένο τεύχος είχαμε ασχοληθεί με τον (λεγόμενο) «Μύθο της Προόδου» και είχαμε αποδείξει (με αδιάσειστα στατιστικά στοιχεία) ότι πρόοδος υπάρχει, όχι μόνο στην επιστήμη και την τεχνολογία, αλλά και σε καθαρά ανθρωπιστικό και ανθρώπινο επίπεδο. Φτάνει βέβαια να κρίνουμε με βάση το παρελθόν και όχι ανύπαρκτα ουτοπικά κριτήρια.

O θρασύς δεν είναι ποτέ θαρραλέος, δεν είναι καινοτόμος, γοητευτικός και υπεύθυνος... Σε ένα παιδικό πάρτι, ένα αγόρι προτείνει στον φίλο του να παίξουν όλοι μαζί «Θάρρος ή Αλήθεια». Εντυπωσιάστηκα. Νόμιζα ότι αυτό το παιχνίδι, όπως και η «μπουκάλα», ανήκει στο παρελθόν. Των δικών μου παιδικών και εφηβικών πάρτι.

Ολοι μας κρύβουμε μέσα μας έναν μοναχικό άνθρωπο, που σπάνια αποκαλύπτουμε... Πριν από μερικές ημέρες πέθανε η αγαπημένη θεία της φίλης μου. Ως μοναδική κληρονόμος, η φίλη μου εδώ και μερικές εβδομάδες περνάει χρόνο μέσα στο σπίτι της μοναχικής της θείας, προσπαθώντας να βάλει τάξη στο... χάος.

Μία φίλη είχε κάποτε προβληματιστεί από τις φιλικές της σχέσεις και είχε αποφασίσει να τις μελετήσει ως προς ένα πολύ συγκεκριμένο χαρακτηριστικό, προκειμένου να καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα που να άξιζε γενίκευσης και περαιτέρω συζήτησης.

«Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας/κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά/έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας/ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας/κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας, έστω και μια φορά; είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή/για τους απεγνωσμένους;».

Ένα λευκό τσακάλι κυνηγά ένα λευκό λαγουδάκι. Στις απέραντες χιονισμένες στέπες του Καναδά. Το σαρκοβόρο είναι πεινασμένο και άγριο ως την άκρη των νυχιών κι ως την άκρη της τρίχας του. Το λαγουδάκι το αλαλιάζει τρελός ο φόβος του θανάτου. Τρέχει σα σφαίρα.

Δεν έχουμε υψηλή αυτοπεποίθηση. Θέλουμε να είμαστε αποδεκτοί από τους άλλους και γι’ αυτό προσπαθούμε να συμφωνούμε μαζί τους ακόμα και όταν έχουμε διαφορετική άποψη. Στα μάτια των άλλων είμαστε ευχάριστοι και «εύκολοι», αφού το «όχι» δεν περιλαμβάνεται στο λεξιλόγιό μας.

Μέσα από την τέχνη του Κίμωνα, βλέπουμε τις γάτες σαν κάτι παραπάνω από χαδιάρικα κατοικίδια σε κάποιο ζεστό σαλόνι. Αλλά σα μέρος της πόλης μας με ανάγκες, δικαιώματα και αστείρευτη ομορφιά. Ο Κίμωνας Αλέξης Κοκκινάρης ως ερασιτέχνης φωτογράφος, επισκέπτεται εγκαταλελειμμένες και αφημένες από την κοινωνία γάτες, και αφού τις ταΐζει και τις φροντίζει ως εθελοντής, μέσω του φακού του φτιάχνει έναν πιο όμορφο κόσμο γι' αυτές.

Κυριακή ξημερώματα. Ο Ε. 20 χρονών μαζί με φίλο του πάνε στο Γκάζι. Όταν φτάνουν στην πλατεία του μετρό, πέφτουν θύματα ομοφοβικής επίθεσης. Περί τα 4-5 άτομα τους βρίζουν και στη συνέχεια ο ένας τους χτυπά, ενώ οι υπόλοιποι γελάνε. Η αστυνομία έρχεται με 2,5 ώρες καθυστέρηση, παρότι μιλάμε για περιοχή του κέντρου της Αθήνας.

Υπάρχει μια άποψη που λέει ότι η πολιτιστική κληρονομιά είναι παγκόσμια, και ότι η Ιστορία (πρέπει να) βρίσκεται παντού, όχι μόνο στα σημεία που γράφτηκε. Σεβαστή. Υπάρχει και μια άλλη άποψη, εκείνη που απαιτεί, φωναχτά, σθεναρά και επίμονα να επιστρέψουν στην Αθήνα τα μάρμαρα του Παρθενώνα. Άποψη που συμμερίζεται, σύμφωνα με την πιο πρόσφατη έρευνα, το 93% των Ελλήνων. Σεβαστή και αυτή.

Το φιλί είναι η μεγαλύτερη εφεύρεση του ανθρώπου. Στον κατάλογο των μεγαλύτερων εφευρέσεων είναι ψηλότερα από το Θερμός και το τροχόσπιτο Αιρστριμ. Ψηλότερα ακόμη και από το ρουμ-σέρβις, ίσως επειδή ο κύριος λόγος για τον οποίο δημιουργήθηκε το ρουμ-σέρβις ήταν για να μπορούν οι πελάτες των ξενοδοχείων να μένουν στα κρεβάτια τους και να φιλιούνται χωρίς να πεινούν.

...Εδώ έξω, αντίθετα θα έχεις χίλια αφεντικά. Κι εγώ θα είμαι το πρώτο αφεντικό σου, μια και θα σου επιβάλω, άθελά μου και δίχως καν να το συνειδητοποιώ, εκείνα που για μένα είναι σωστά, αλλά όχι και για σένα.