Μια από τις πιο περίφημες έρευνες των σουρεαλιστών άρχιζε με την ερώτηση: "Τι ελπίδες στηρίζετε στον έρωτα;".

Εγώ απάντησα: "Αν αγαπώ, όλες μου τις ελπίδες. Αν δεν αγαπώ, καμία".

Το να αγαπούμε μας φαινόταν αναγκαίο στη ζωή, σε κάθε πράξη, σε κάθε σκέψη, σε κάθε αναζήτηση.

Σήμερα, αν πιστέψω αυτά που μου λένε, συμβαίνει με τον έρωτα ό,τι και με την πίστη στο Θεό.

Τείνει να εξαφανιστεί-τουλάχιστον σε ορισμένους χώρους.

Πρόθυμα τον χαρακτηρίζουν σαν ένα ιστορικό φαινόμενο, σαν μια ψευδαίσθηση του πολιτισμού.

Τον μελετούν, τον αναλύουν-και ει δυνατόν, τον θεραπεύουν.

Διαμαρτύρομαι. Δεν υπήρξαμε θύματα μιας ψευδαίσθησης.

Όσο κι αν μερικοί δυσκολεύονται να το πιστέψουν, αγαπήσαμε πραγματικά.

Λουί Μπουνιουέλ, Η τελευταία Πνοή

μτφρ. Μαρία Μπαλάσκα, εκδ. ΟΔΥΣΣΕΑΣ

Ο Luis Buñuel (Λουίς Μπουνιουέλ) (22 Φεβρουαρίου 1900 – 29 Ιουλίου 1983) υπήρξε ένας εκ των κορυφαίων σκηνοθετών στην ιστορία του Κινηματογράφου. Ο Ισπανός δημιουργός δε δίστασε μέσα από τα έργα του, να ασκήσει δριμεία κριτική στην καθεστηκυία τάξη και στους αντιπροσώπους της. Στο στόχαστρο του καλλιτέχνη βρέθηκαν το Κράτος, η Εκκλησία αλλά και οι Αστοί – Μπουρζουαζία.