Σύμφωνα με τη «Φιλελεύθερη Διεθνή» (αντίστοιχης της «Σοσιαλιστικής Διεθνούς»), ο φιλελευθερισμός βασίζεται στις εξής αρχές: ανθρώπινα δικαιώματα, ελεύθερες εκλογές, κοινωνική δικαιοσύνη, ανεκτικότητα, ελεύθερο εμπόριο, περιβαλλοντική αειφορία, διεθνής αλληλεγγύη, και – αυτό που μπερδεύει συνήθως τον κόσμο – οικονομική ελευθερία.
Οι σύγχρονοι φιλελεύθεροι αναζητούν αυτό που λέγεται και «μικτή οικονομία», όπου η ανάμιξη της πολιτείας είναι ρυθμιστική και όχι παρεμβατική. Προέχει ο ελεύθερος ανταγωνισμός, ενώ –αντιθέτως– όχι η ασύδοτη αγορά. Στην ασύδοτη αγορά οι μεγάλοι παίκτες φτιάχνουν μονοπώλια, ολιγοπώλια και καρτέλ, τα οποία μειώνουν την οικονομική ελευθερία.
Ο φιλελεύθερος θέλει κάθε μικρός επιχειρηματίας να μπορεί να μπει στην αγορά και να παλέψει επί ίσοις όροις. Επομένως, απαιτείται η Πολιτεία να αποτρέψει τη χειραγώγηση της οικονομίας από όσους εκμεταλλεύονται τη δεσπόζουσα θέση τους (ή τις γνωριμίες τους στο πολιτικό σύστημα).
Στην Ευρώπη, αυτά λύθηκαν από τη δεκαετία του ’70, όταν η σοσιαλδημοκρατία υποχώρησε μπροστά στα οικονομικά αδιέξοδα της πετρελαϊκής κρίσης. Στα χέρια συντηρητικών κομμάτων, όπως της Θάτσερ στη Βρετανία και των Χριστιανοδημοκρατών στη Γερμανία, ο «νεοφιλελευθερισμός» έκανε τη μεγαλύτερη μείωση του κράτους και των φόρων στην ιστορία.
Το τελικό μοντέλο που επικράτησε λέγεται πλέον «Κοινωνική Οικονομία της Αγοράς» (Social Market Economy, ή Soziale Marktwirtschaft), και είναι ο συνδυασμός μίας ελεύθερης οικονομίας με ένα αληθινό Κράτος Πρόνοιας και Κράτος Δικαίου: ένας «σοσιαλφιλελευθερισμός», ας πούμε.
Αντίθετα, στην Ελλάδα, ο πελατειακός κρατισμός διογκώθηκε μέχρι που μας έφερε στη χρεοκοπία.
Στην Ελλάδα, όταν λες «φιλελεύθερος» ο περισσότερος κόσμος σε κατατάσσει στους «δεξιούς», και αυτό συμβαίνει γιατί εδώ επικρατεί ο κρατισμός. Στην Αμερική, όταν λες «φιλελεύθερος» ο κόσμος σε κατατάσσει στους «αριστερούς», και αυτό συμβαίνει γιατί επικρατεί ο κανόνας «όσο πιο ελεύθερη η αγορά, τόσο πιο ελεύθεροι και οι άνθρωποι» (the freer the market, the freer the people).
Η αλήθεια όμως είναι πως στο δείκτη οικονομικής ελευθερίας η Ελλάδα είναι 117η, εξήντα ολόκληρες θέσεις κάτω από την… Αλβανία!
Μήπως όλ’ αυτά είναι «ψιλά γράμματα»; Νομίζω πως όχι: πολλά χρόνια τώρα τα παραμύθια αγοράζουν ψήφους και συνειδήσεις. Ακόμη και τώρα ακούγονται οι ίδιες γνωστές ανοησίες περί «νεοφιλελεύθερου μοντέλου», ενώ η ακολουθούμενη πολιτική είναι χαρακτηριστικά «αριστερή»: υψηλή φορολογία, «κρατικά προγράμματα», καμία ιδιωτικοποίηση.
Το πολιτικό σύστημα καταστρέφει την πραγματική οικονομία και δημιουργεί εκατομμύρια ανέργους ώστε να συντηρήσει την πελατεία του και τα προνόμια των διαπλεκόμενων συμφερόντων, των συνδικαλιστών και των συντεχνιών. Αυτά δεν έχουν καμία σχέση με το φιλελευθερισμό.
Για τον φιλελεύθερο, το κράτος υπάρχει για να προστατεύει τους αδύναμους, όχι για να κάνει μπίζνες με τα κόμματα και τους κολλητούς τους. Για τον φιλελεύθερο, το κράτος είναι ένα εργαλείο ασφάλειας, σταθερότητας, και δικαιοσύνης. Μέχρι εκεί όμως.
@Φώτης Κοκοτός
Από τον τοίχο (facebook) του Φώτη Κοκοτou
