Μεταμορφωθήκαμε σε κάτι άλλο, όταν κατασκευάσαμε τις τσιμεντοπολιτείες μας για να κινούμαστε, να ζούμε και να αναπνεόυμε μέσα από σιφώνια και σωλήνες.

Κρυφτήκαμε στο μικρόκοσμο μας, μια δρασκελιά δρόμος από την εξωτερική πόρτα ως το πίσω παράθυρο και συγκατοικούμε με την θλίψη μας, την εσωτερική μας μοναξιά και την μη ανεκτικότητα μας... σε ότι χαλάει την υποτιθέμενη ηρεμία μας.

Έχουμε ακόμα όμως καρδιά, και ίσως και συναίσθηση για την κατάσταση μας.

Αδυνατούμε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη μπας και τρομάξουμε από αυτό που έχουμε γίνει.

Συνεχίζουμε να παίζουμε το ρόλο μας παρότι τον έχουμε μπουχτίσει και το μόνο που ζητάμε είναι να έρθει ένα τέλος που θα δώσει τη λύση σε ότι εμείς δεν καταφέραμε να κάνουμε.

Και τι θέλουμε στα αλήθεια;

Μόνο να είμαστε ο εαυτός μας...

Αχ και να ήμασταν ο εαυτός μας.....

Πηγή: wchimes