Μη σε νοιάζει.. όταν ο κόσμος περνούσε

έκανα πως ψάχνω την τσάντα μου. Ξέρω γω..

έτσι έκανα πάντα.

Δεν ήτανε τίποτα σοβαρό δεν ήθελα να σε τρομάξω πάλι

ήθελα μονάχα να σου πω να πάμε να παίξουμε.

Από την άλλη μεριά δεν περνάν αυτοκίνητα

αλήθεια σου λέω

μονάχα καρότσια την πρωτομαγιά.. κι ακόμα

είναι Νοέμβρης

πάρε αν θες και τ’ άλλα παιδιά μην τους αφήσουμε γέρους

πίσω από το ταχυδρομείο -σκύψε να σου πω-

είναι μια ξύλινη γέφυρα που ενώνει τ’ αστέρια

άμα με πάρεις καβάλα στους ώμους σου

θα κατεβάσω μερικά.

Αν έχεις δουλειά αυτό τον καιρό δεν πειράζει.

Πάμε μια άλλη φορά.

Μόνο μην βγεις να κοιμηθείς νωρίς

να ξεκινήσουμε πρωί

πριν βγει ο ήλιος

πριν πιο πριν τότε που βγαίνουν οι αθλητικές

εφημερίδες

αν θες είναι καλύτερα -καλύτερο-

να κοιμηθούμε αγκαλιά

δεν θα βήχω την νύχτα

δεν θα τραβάω τα σεντόνια

θα λουστώ

θα 'μαι φρόνιμη

ακούνητη

θα 'μαι σαν πεθαμένη

μην με ξεχάσεις όμως το πρωί

γιατί έχω ακούσει πολλούς ανθρώπους έτσι

που το 'καναν για να μην ενοχλούν τους δίπλα

ή κ έτσι γι’ αστείο

και δεν ξαναξυπνήσανε

κι ούτε που παίξανε

ποτέ.

Κατερίνα Γώγου,Τώρα να δούμε εσείς τι θα κάνετε: Ποιήματα 1978-2002, εκδ. Καστανιώτη