Προβολή άρθρων κατά ημερομηνία: Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου 2020

Ο μαέστρος κινάει την μπαγκέτα του,
Κι άτονη και θλιμμένη αναβρύζει η μουσική...

Ἦταν ἀκόμη σκοτάδι ὅταν ξύπνησε ὁ Σκροῦτζ. Νόμισε πὼς τὸ ρολόι εἶχε σταματήσει, θυμόταν ὅτι ἔπεσε νὰ κοιμηθεῖ μετὰ τὶς δυό. Τὸ ρολόι χτύπησε μία ἀκριβῶς.

Ἀμέσως, μιὰ λάμψη δυνατὴ πλημμύρισε τὴν κρεβατοκάμαρα. Ὁ Σκροῦτζ ἀνασηκώθηκε καὶ τότε εἶδε ἐμπρός του μιὰ περίεργη ὀπτασία. Εἶχε τὸ ἀνάστημα, τὸ πρόσωπο, τὰ χέρια ἑνὸς μικροῦ παιδιοῦ, ἀλλὰ τὰ μαλλιά της ἦταν ὁλόλευκα ὅπως ἑνὸς γέρου. Ἀπὸ τὸν ὦμο, πάνω ἀπὸ τὸ λευκό, κοντὸ χιτώνιό της, κρεμόταν μιὰ γιρλάντα λιόπρινο, σύμβολο τοῦ χειμῶνα.

Το παραμύθι...

Μια φορά κι έναν καιρό –ή, καλύτερα, τη νύχτα προς τα ξημερώματα της 31ης Οκτωβρίου του 1888–, στην Αθήνα, σ’ ένα σπίτι της πλατείας Αγίων Θεοδώρων, είδε το φως ένα κατάξανθο παιδάκι. Η γέννα ήταν δύσκολη, και τη μητέρα –μιαν απ’ τις ομορφότερες γυναίκες του καιρού της– οι γιατροί την είχαν απελπίσει. Κι οι γιατροί, που την είχαν απελπίσει, ήσαν οι πιο ονομαστοί της εποχής εκείνης.