Προβολή άρθρων κατά ημερομηνία: Κυριακή, 06 Δεκεμβρίου 2020

Πήγα μόνος σ’ ένα πολυσύχναστο μέρος
Γύρευα κάποιαν με ρυτίδες στο πρόσωπο
Τη βρήκα εκεί μα είχε χάσει πια κάθε ενδιαφέρον
Την παρακάλεσα να με κρατήσει, είπα «Κυρά, λύτρωσέ με»
Αλλά εκείνη με περιφρόνησε και μου είπε
Πως ήμουν πια νεκρός και δε θα μπορούσα ποτέ να γυρίσω πίσω.

Καυγάδιζα λοιπόν όλη τη νύχτα όπως τόσοι άλλοι έχουν κάνει πριν
Λέγοντας «Ό,τι κι αν μου δώσεις εγώ χρειάζομαι πολύ περισσότερα»
Τότε στράφηκε προς εμένα και καθώς ήμουν γονατιστός στο πάτωμα
μου είπε «Μην προσπαθείς να μ’ εκμεταλλευτείς ή ύπουλα να μ’ αρνηθείς
κέρδισέ με μόνο ή χάσε με, γι΄ αυτό άλλως τε υπάρχει το σκοτάδι».

Φώναξα «Ω κυρά του μεσονυκτίου φοβάμαι πως γερνάς
Αστέρια τρώνε το κορμί σου κι ο αγέρας σε παγώνει»
«Αν κλάψουμε τώρα», είπε εκείνη «θα ξεχαστεί αμέσως»
Έτσι έφτασε το πρωινό, το άγουρο, γλυκό πρωινό
Άκουγα την κυρά μου να φωνάζει «Με κέρδισες, με κέρδισες κύριέ μου»
«Με κέρδισες, με κέρδισες κύριέ μου»
«Ω ναι, με κέρδισες, με κέρδισες κύριέ μου»

L. Cohen, Η Κυρά του Μεσονυχτίου (Περιοδικό Η Λέξη, τχ. 22, σ. 95)