Απογευματινό φως

Ανεβήκαμε στον επάνω όροφο, για να έχουμε φως και ησυχία. Δεν τον μπορούσα τον πολύ τον κόσμο. Τα δρύινα σκαλοπάτια του πάλαι ποτέ αρχοντικού σπιτιού και νυν γουστόζικου καφέ έτριζαν μελωδικά σε κάθε μας πάτημα οριοθετώντας σταδιακά το χώρο της βαβούρας και της ησυχίας. Τώρα φανερά περνούσαμε από τη χλαλοή και το φωνοκόπι στην ηρεμία, την κυοφορούμενη αρμονία και αυτό μάλλον δεν είχε να κάνει με το αυτί, αλλά με την αισθητική μας

Πράξη Πρώτη

Αν όντως κρατώ τον κόσμο στα χέρια μου, κάποιες στιγμές, ίσως και τώρα, αισθάνομαι τη φάση του ακραίου μουδιάσματος που ανεβοκατεβαίνει στα χέρια σαν ρεύμα και στα επόμενα δευτερόλεπτα θα καταλήξει στην παράλυση.

Το εισιτήριο έχει βγει δυο μέρες πριν. Τότε ίσως να ξεκίνησε ένας διαφορετικός χωροχρόνος σε πολύ αρχικό στάδιο και όχι ευδιάκριτο. Ξυπνάς πολύ πρωί για να ολοκληρώσεις βαλίτσα και φτάνεις στο σταθμό των ΚΤΕΛ. Καφές, μερικά τσιγάρα και χάζεμα. Τώρα ο χωροχρόνος πάει να αλλάξει. Είσαι μόνος σου με αυτά που κουβαλάς στο μυαλό και στα χέρια.

Με το άνοιγμα διαρκείας των επουράνιων κρουνών σε όλη την επικράτεια, ο τίτλος μπορεί να φανεί λίγο παράταιρος, λίγο εκτός τόπου και χρόνου που λέμε. Αν φανεί, δεν είναι μόνο ο τίτλος, αλλά κι εγώ, γιατί επιμένω να θεωρώ ακόμη και τον όμβρο και την πτώση της θερμοκρασίας, καλοκαιρινά. Όχι για λογοτεχνικούς και μεταφυσικούς λόγους. Το γράμμα του ημερολογίου το λέει ρητά.

Ξυπνάω πολύ πρωί για να έχω χρόνο ελεύθερο πριν το διάβασμα. Καφές, η εφημερίδα από την Κυριακή που κάτι δεν φανέρωσε ή κάτι θέλει να ξαναδείξει. Διαβάζω τη Χρονογραμμή του Δημήτρη Αθηνάκη με τον ηθοποιό Κώστα Κορωναίο στις Τέχνες της Καθημερινής . Ο λεκές στο πουκάμισο του εικοσιτετραώρου του είναι η παράσταση που ανεβάζει τώρα η ομάδα «Προτσές» . Τριστάνος του Τόμας Μαν, αυτού του θρύλου. Θυμάμαι τα βιβλία του που έχω διαβάσει και ξεχωρίζω και άλλα αδιάβαστα που πατικώνονται σε μια από τις υπομονετικές στοίβες του γραφείου.

Σχεδόν έντεκα το πρωί, ήλιος και ένα απαραίτητο αεράκι. Υπάρχουν μέρες που θέλεις να ανακαλύψεις την πόλη σου και μπαίνεις λίγο στη νοοτροπία του περιπλανώμενου. Παύεις να τη βλέπεις υποκειμενικά με την καχυποψία της συνήθειας και πείθεσαι να είσαι συγκρατημένα ενθουσιασμένος με αυτά που προσπερνούσες.

Ποτέ μου δεν πέταξα χαρταετό με την κυριολεκτική σημασία. Δεν ήμουν των εξορμήσεων και των χειροτεχνιών, ίσως δεν έβρισκα και νόημα στο να κοπιάσω τόσο πολύ για να στυλώσω στο τέλος ψηλά το βλέμμα να ακολουθεί την ατάκτως προδιαγεγραμμένη διαδρομή αυτού του χάρτινου αεροπλάνου. Δεν εξαιρώ, ωστόσο, τον εαυτό μου από τη γενικότητα, τη μαζικότητα της παράδοσης και του εθίμου.

Στον Αλέξανδρο,

Ο μήνας με βρίσκει περιφερόμενο στο κέντρο της πόλης με 3 προφυλακτικά στην τσέπη προσπαθώντας να συνθέσω την περιγραφή ενός συλλογικού Δεκέμβρη. Άλλοι σκεφτόμαστε αυτά που κάναμε, αυτά που δεν κάναμε και πόσο οικτρά διέψευσε ο πανδαμάτωρ τις υποσχέσεις που δίναμε τέτοια μέρα, ένα χρόνο πριν, γενικότερα  τη χρονιά που αφήνουμε σιγά-σιγά πίσω, άλλοι τι και ποιους χάσαμε. Πάντως είναι ένας μήνας που σε βάζει σε μια διαδικασία σκέψης, αυτοκριτικής και περισυλλογής. Είναι ο αέρας του, είναι οι άνθρωποι, είναι που κάθε χρόνο βλέπεις τον εαυτό σου σε διαφορετικά στάδια; Είναι ο Δεκέμβριος.

Πέθανε ο τάδε, τραυματίστηκε σοβαρά ο δείνα. Συχνοί τίτλοι που κατακτούν ολόκληρο το χρόνο μιας τηλεοπτικής εκπομπής και διευκολύνουν ευεργετικά τη θεματολογία των εκπομπών.

Ήμουν συνηθισμένος από το πρώτο έτος να απαντάω στην τυπική και κοινότυπη ερώτηση ‘’πώς σου φαίνεται η σχολή;’’. Παρά την υποψία ότι αυτά που θα πω δεν ενδιέφεραν πραγματικά τον ερωτώντα ( προφανώς δεν αναφέρομαι στο στενό μου κύκλο), απαντούσα με όρεξη και αυτός κουνούσε συγκαταβατικά το κεφάλι με έναν υφέρποντα θαυμασμό. Όχι γι’ αυτά που έλεγα, αλλά επειδή τα έλεγα με την ιδιότητα του φοιτητή Νομικής, η σχολή και μόνο του αρκούσε. Ας έλεγα και αρλούμπες.