‘’ Να ψοφήσουν  τα ρεμάλια! Έτσι μου ΄ρχεται να πάρω την καραμπίνα και να πάω στη Βουλή να τους καθαρίσω’’ φώναζε ο λευκόθριξ προγάστωρ που έτρωγε στο διπλανό τραπέζι του ταβερνείου που είχα επιλέξει για το μεσημεριανό που επρόκειτο να με συνεφέρει από το hangover της προηγουμένης.  

Την κριτική του την έκανε τους χειμώνες ο Μηνάς. Την αυτοκριτική του, όμως, συνήθιζε να την κάνει τα καλοκαίρια. Εκεί κάτω από το μεγάλο πλάτανο του χωριού που επισκεπτόταν εξ απαλών ονύχων, για να τον δουν και αργότερα για να δει τους παππούδες του.

Σε μια καθημαγμένη χώρα βυθισμένη σε παθογένειες, η οποία αυτόβουλα επιλέγει να καταστρέφεται και στην επιλογή αυτή μετέχουν τόσο οι πολίτες της όσο και οι πολιτικοί της, είναι απόλυτα λογικό να βιώνει νομοτελειακά φθορές, κρίσεις, παρακμές.

Ο τίτλος θα μπορούσε να είναι επιστολή στον Κωνσταντίνο Μπογδάνο. Σίγουρα μια καραμπινάτη αναφορά στο περιστατικό θα κέρδιζε το μάτι λόγω επίκαιρου χαρακτήρα, αλλά σημασία για μένα έχει το πλαίσιο, η μήτρα, στην οποία γεννήθηκε το συμβάν.

Τη σκέψη του Γεωργίου Θεοτοκά, νομικού και λογοτέχνη και την αποτύπωση αυτής στο χαρτί, γνώρισα και επεξεργάστηκα πρώτη φορά στη Β'Λυκείου εξασκούμενος σε κείμενα ενόψει της προετοιμασίας για τις πανελλαδικές.

Το κείμενο έφερε τον τίτλο ''Εθνική Συνείδηση'', την οποία είχει εξαιρετικά καλλιεργημένη (όχι ''εθνικισμένη'') ο Θεοτοκάς, πρόσφυγας γαρ, που έζησε τη μικρασιατική καταστροφή.

Tα μνημόνια, σε αντίθεση με τις ψήφους στις δημοκρατικές κοινωνίες, δεν μετρώνται , αλλά ζυγίζονται και συνεπώς δεν πρέπει να χαϊδεύουμε τα αυτιά των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ λέγοντας πως το σκορ στα μνημόνια είναι 2-2 ακόμη και με το χτύπημα ότι τα έφεραν σε απίστευτα γρήγορο χρονικό διάστημα . Όχι! Τα μνημόνια με το αριστερό πρόσημο δεν πιάνουν μόνο 2, είναι ισοπέδωση πολιτική, θεσμική, εργασιακή, οικονομική και κοινωνική.

Επισήμως, με συνταγματικές διαδικασίες πλέον, η Τουρκία διαπράττοντας πολιτική και πολιτειακή αυτοκτονία πέρασε  από μια λυμφατική δημοκρατία σε μια αναδυόμενη δεσποτεία. Ορισμένες φορές ένας αρχηγός κράτους ή  κυβέρνηση ή σκοποί που έχουν αναδειχθεί και νομιμοποιηθεί μέσα από συνταγματικά προβλεπόμενες διαδικασίες μπορούν να είναι εξίσου καταστροφικοί, προάγγελοι πολιτικού θανάτου με τους πιο αυταρχικούς στρατηγούς, οι οποίοι έκδηλα μάχονται τη συνταγματική νομιμότητα.

Ανησυχώ, γιατί οι τότε κρίσεις, ξεσηκωμοί, επαναστάσεις ήταν για την διεκδίκηση, την εδραίωση, το πάθος για την ελευθερία, ακόμη και για τη δημοκρατία, αν κοιτάξουμε το επαναστατικό Σύνταγμα της Επιδαύρου του 1822. Τώρα η όποια δυσαρέσκεια και αγανάκτηση είναι λόγω της δήθεν αναποτελεσματικότητας έως και ανυπαρξίας της ελευθερίας, η οποία καταλήγει τραγικά σε ένα μηδενισμό αυτής και της αξίας της.

Εντιμότητα. Είναι λέξη, είναι αξία, είναι τρόπος ζωής και λήψης αποφάσεων; Μήπως είναι ένα χιλιοτσαλακωμένο κομμάτι χαρτιού που κανείς δεν μπήκε στον κόπο να διαβάσει;

Η εντιμότητα είναι αυτό το θεμελιώδες κείμενο, του οποίου η ανάγνωση πρέπει να ξεκινά νωρίς, γιατί το ταξίδι της κατάκτησής είναι μακρύ ίσως και αέναο. Είναι η έννοια, στην οποία η προσπάθεια μύησης σε αυτήν πρέπει να αρχίζει εξ απαλών ονύχων και σε αυτήν την προσπάθεια οι γονείς αποκτούν άξια τον τίτλο του προτύπου.

Είναι πασίδηλο ότι διανύουμε μια περίοδο, η οποία με τις εξελίξεις και τα συμπτώματά της κάνει τα μάτια και το μυαλό του φιλελεύθερου να πονάνε. Όχι τόσο του οικονομικά, όσο του κοινωνικά φιλελευθέρου. Επί παραδείγματι και εν τάχει οι δικακρίσεις ποικίλων αποχρώσεων, όπως οι φυλετικές, οι σεξιστικές, οι ιδεολογικές, οι οφειλόμενες στις σεξουαλικές προτιμήσεις (κι ας ψηφίζονται νομοσχέδια), η αργοπορία στην αποποινικοποίηση της χρήσεως κάνναβης και πολλά άλλα που κάνουν έναν σκεπτόμενο να βγάζει φλύκταινες. Ίσως όλα αυτά τα πολλά συνίστανται ή λανθάνουν στον αόρατο χορό των γερόντων που είπε και ο Σεφέρης ότι μας κυνηγάει αενάως.