Διαιρώ αυτό που ξέρω.

Προκύπτει αυτό που είμαι

κι αυτό που ξέχασα. Ανάμεσα στα δυο πηγαίνω.

Διαβαίνω αγιάτρευτος μες στ’ όνειρό μου

σε δίχτυ μόνος της πρώτης σιωπής

έδειξα τα πτηνά διχάζεται ο δρόμος η αλήθεια φαρδαίνει πάντα την ορμή.

Αυτοί που έφυγαν ήταν δικοί μας. Μάς έλειψαν.

Αυτοί που γύρισαν μάς είναι ολότελα άγνωστοι.

Άλλοτε δε φορούσανε γυαλιά. Τώρα φοράνε.

Ένας άνεμος σιγανός φυσούσε μέσα της
κι έπαιζε μ’ ένα μόνο φύλλο-το χαμόγελό της.

Για το θεό, τι είναι αυτό που μου συμβαίνει
και δεν αγαπώ πια κανένα;

Παλιοί συμμαθητές που μαζί ανακαλύπταμε τον κόσμο
τώρα μου προκαλούνε πλήξη και μ’ ένα τηλεφώνημά τους.

Καλά, θ’ απορροφήσουν κάτι από την έγνοια σου

η μέρα, η κίνηση, η δουλειά σου, οι φίλοι,

και θα μπορέσεις ύστερα να πας

σε κάνα θέατρο ή κέντρον ή όπου αλλού.

το διπλανό σπίτι με

θλίβει.

άντρας και γυναίκα σηκώνονται κι οι δυο νωρίς και

πάνε στη δουλειά.

φτάνουν σπίτι νωρίς το σούρουπο.

Εγώ δεν ξέρω, κοίτα, είναι τρομερό το πώς βρέχει.

Βρέχει όλη την ώρα, έξω πυκνά και γκρίζα, εδώ κόντρα στο μπαλκόνι με σταλαγματιές πηχτές και σκληρές, που κάνουν πλαφ και συνθλίβονται σαν γροθιές μιά μετά την άλλη, τί αηδία.

Μια συμφωνική ορχήστρα

Παίζουν μιαν εισαγωγή του Βάγκνερ.

Πιάνει βροχή.

Αν φόβοι σέρνουν τυφλά την καρδιά σου
γίνε φωτιά και όρμησε προς την ανηφοριά

Αν θεία μοίρα σου ανοίγει πληγές
άσε τον ήλιο να μπει από τις ραγισματιές