Μας λύεις, μας λιώνεις, μας ρουφάς, μας τρως,
Σύρε στην κάταρά μας, σύρε χάσου.
Γιατί εσύ 'σαι ο καιρός ο πλέα κακός,
Ο Χειμώνας είν' άγιος εμπροστά σου.

Κακοκαίρι ξερό και διψασμένο,
Σύρε στο πυρ το εξώτερο όθε εβγήκες,
Γιατί βεβαίως εκείθε είσαι βγαλμένο.
Μας γεμίζεις κουνούπια, σκορπιούς, σφήκες,
Και κάθ' άλλο ερπετό φαρμακεμένο.
Με την τόση φωτιά σου εδώ που εμπήκες.
Ναι, ξέρω, θα μου πεις
Πως με τα 'πωρικά σου μας δροσίζεις.
Μα φύγε, να χαθείς,
Και χάρου τα όλα κείνα που χαρίζεις.

CoverPhoto: flickr.com