Ρετρό Ιστορίες
Η ρετρό ιστορία αυτής της εβδομάδας συνδέει τα δελτία κακοκαιρίας με την Αντζελίνα Τζολί και την Τζούλια Ρόμπερτς κι ο Μίλτος θυμάται το «Τρένο της μεγάλης φυγής»...
Την αφορμή για τα ρετρό ταξίδι αυτής της Τρίτης, μου την έδωσαν κάμποσα χιόνια που είδα τις τελευταίες μέρες στα δελτία.
Επειδή κατά καιρούς γίνεται πολύς λόγος για «μαύρο χρήμα» στη δημοσιογραφική πιάτσα, ο Μίλτος θυμάται τα δικά του …χαΐρια στις καθιερωμένες «ρετρό ιστορίες».
Πάντως, στη «ρετρό ιστορία» που ακολουθεί, εκείνα τα λεφτά τα είχα πάρει τίμια (κάποια και -κυριολεκτικά- με τον ιδρώτα μου). Αν και, τώρα που το σκέφτομαι, κι εκείνα «μαύρα» ήταν. Αφορολόγητα.
Η πρώτη ρετρό ιστορία της χρονιάς θα μας γυρίσει πίσω, στα πάρτι μιας άλλης εποχής, τότε που η παλιοπαρέα των έιτις ...γνώριζε τον Ρασπούτιν (χωρίς να γνωρίζει τίποτα για το περίφημο, υπερμεγέθες πέος του - βλέπε φωτό), το βερμούτ-ι και το μπαλαμούτι (με του Ρασπούτιν δεν ασχολιόμασταν, αλλά τα δίκα μας τα μπισικλέτια ήταν πάντα στην ημερήσια διάταξη)...
Αυτή τη ρετρό ιστορία τη διαβάζετε πρώτη φορά εδώ, στον Κλόουν. Είναι νέας εσοδείας, παρότι θα μας πάει πάλι πολλά χρόνια πίσω, σε μια μουντή Πρωτοχρονιά με απρόβλεπτη εξέλιξη...
O Μίλτος στέλνει τις ευχές του σε όλους τους φίλους της στήλης με μια Χριστουγεννιάτικη, ρετρό ιστορία. Καλή ανάγνωση και χρόνια πολλά!
Ήταν δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων, αυτή τη φορά δεν έβρεχε - επειδή χιόνιζε- και γράφοντας αυτές τις γραμμές χτυπάνε στο μυαλό μου οι νότες του πρώτου από τα τραγούδια του ...σάουντρακ (στα μούτρα σου που θα με πεις εμένα ...σάουντρακ) της ιστορίας μας.
Αυτή τη ρετρό ιστορία, θα μπορούσε να την είχε γράψει ο Πάριος: «Μου κρατούσες το χέρι στα λασπόνερα, βόηθα Παναγιά μου και μη χειρότερα».
Έβρεχε για μέρες. Κόντευαν να σαπίσουνε κι οι πέτρες. Λάσπη παντού. Για να πάμε μέχρι τον καφενέ του Μπάφα, δέναμε πλαστικές σακούλες γύρω από τα παπούτσια και περπατάγαμε σαν τη Δωροθέα της Ζαβή, αλλά χωρίς το «πι».
Ζούμε την εποχή των τατουάζ. Πώς ήταν, όμως, τα πράγματα 20-30 χρόνια πίσω; Ο Μίλτος ο Νταλικέρης θυμάται στις «ρετρό ιστορίες» του...
Έβρεχε και χιόνιζε μαζί. Παλιόκαιρος. Είχαμε μαζευτεί στον καφενέ του Μπάφα κι ο Δεμπασκαλάς, που σιγά σιγά γινόταν αφεντικό, είχε φροντίσει να μας βάλει ...δεύτερο τραπέζι τζάκι.
Η μηχανή του χρόνου μάς μεταφέρει και πάλι κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’80 και –πού αλλού;– στη γειτονιά μας, την παραμονή μεγάλης πανελλαδικής απεργίας, στην οποία «όφειλαν» να συμμετάσχουν όλοι.
Η ρετρό ιστορία αυτής της εβδομάδας μας πάει πάλι πολλά χρόνια πίσω, τότε που για την παλιοπαρέα των έιτις είχε έρθει η ώρα της στρατιωτικής θητείας.
Οι δύο που έτυχε να υπηρετήσουμε μαζί για ένα φεγγάρι (ή ένα ...σκοτάδι), ήμασταν εγώ κι ο Φώτης. Εκείνος είχε παρουσιαστεί πρώτος, οκτώ μήνες πριν από μένα, και μετά από μια ...τουρνέ σε Τρίπολη, Χανιά, Τυμπάκι, Βόλο και Σκύρο (οι τρεις τελευταίες ήταν δυσμενείς μεταθέσεις για ευνόητους λόγους), τον «έφτιαξα» και τον έφερα εκεί που υπηρετούσα ήδη.
Για την επέτειο του Πολυτεχνείου, σήμερα θα διαβάσετε πολλά. Για την ουσία και το μήνυμα, αλλά και για το «ξεπούλημα». Για την επέτειο της ρετρό ιστορίας του Μίλτου, σίγουρα θα βρείτε λιγότερα...
Με αφορμή το γεγονός ότι σαν σήμερα πριν 25 χρόνια, ο αξεπέραστος Βασίλης Χατζηπαναγής έδωσε την τελευταία του παράσταση στα ελληνική γήπεδα, θυμήθηκα μια παλιά ρετρό ιστορία, στην οποία ο Βάσια μας είχε χαρίσει μια αξέχαστη βραδιά σε επαρχιακό μπουζουξίδικο.
Με αφορμή την προηγούμενη ρετρό ιστορία, περί καζανιών και τσιπουρομεζέδων, θυμήθηκα και μια άλλη, παλιότερη, και την αναδημοσιεύω.
Σε αυτή, η παλιοπαρέα των έιτις παραδίδεται στη μυσταγωγία των ...καζανιών. Βγάζαμε τσίπουρο, γιατί να το κρύψομεν άλλωστε;
