Ψυχολογία

Κάθε γονιός νοιάζεται για το παιδί του. Θέλει το καλό του. Ενδιαφέρεται να είναι υγιές και ευτυχισμένο, ''να περνάει καλά''. Για τους λόγους αυτούς προσέχουμε τη διατροφή του, τη μόρφωσή του... γενικότερα ότι συντελεί στην ποιότητα της ζωής του.

Ας μιλήσουμε για την κατεύθυνση αυτή τη φορά. Προς ποια κατεύθυνση εσείς οδεύετε; Ο σύζυγός σας; Είναι παράλληλες; Ταυτίζονται .. ή κάπου, σε κάποιο σημείο συναντιούνται;

Υπάρχει ένα παραμύθι για μεγάλους και εκεί λέει πως οι ζωές των δύο συντρόφων σε μία σχέση είναι σαν δύο σύννεφα, στα βάθη του ουρανού κινούνται μαζί, μπερδεύονται μεταξύ τους, χωρίζουν, ενώνονται πάλι και κάποια στιγμή.. διαλύονται.

Στη ζωή συχνά έχουμε να αντιμετωπίσουμε ‘’την ώρα των αποφάσεων’’. Δεν είναι λίγες οι φορές που θα θέλαμε κάποιος άλλος να αποφασίσει για εμάς, για να νιώσουμε πιο «ελαφροί», ανέμελοι. Έτσι, σκεπτόμενοι τα πιθανά αποτελέσματα των αποφάσεών μας, δημιουργείται μέσα μας άγχος και βιώνουμε μια κατάσταση ταραχής. Κι εκείνες τις στιγμές οι περισσότεροι ίσως από εμάς ..πόσο θα θέλαμε να δώσουμε το βάρος της απόφασής μας σε κάποιον άλλον!

Το κείμενο αυτό απευθύνεται σε όσους έχουν στα χέρια τους, στην αγκαλιά τους, ένα μωράκι. Ένα μικρό παιδί μερικών μηνών… Ή σε όσους περιμένουν ένα παιδί και ήδη ενδιαφέρονται για το καλό του ποικιλοτρόπως…

Σε όλη της την πλούσια βιβλιογραφία της η ψυχίατρος Kübler-Ross μιλάει για την σταδιοποίηση του πένθους.

Στην διάταξη αυτή κατέληξε μετά από μακρά βιωματική εργασία με ανθρώπους που βίωσαν από κοντά τον θάνατο καθώς και με τους συγγενείς τους.

Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η ετυμολογία της λέξης συγχωρώ, τόσο στα Ελληνικά όσο και στα Αγγλικά.

Συγχωρώ= χωρώ + κάτι/και αυτό. Δηλαδή, μέσα μου αφήνω χώρο να δεχθώ αυτό που μου συνέβη, για να το αποδεχθώ. Διαθέτω χώρο μέσα μου, συναισθηματικό και νοητικό.

«Ο άνθρωπος είναι αποκομμένος από την αρχική του ένωση με τη φύση που χαρακτηρίζει τη ζωώδη ύπαρξη. Έχοντας ταυτόχρονα λογικό και φαντασία, αντιλαμβάνεται τη μοναξιά και τη μόνωσή του, την αδυναμία και την άγνοιά του, το συμπτωματικό της γέννησης και του θανάτου. Αυτήν την κατάσταση ύπαρξης δε θα μπορούσε να την ανεχθεί ούτε για ένα δευτερόλεπτο αν δεν εύρισκε νέους δεσμούς με τους συνανθρώπους του για να αντικαταστήσει τους παλιούς που ρυθμίζονταν από τα ένστικτα.» («Η υγιής κοινωνία» Έριχ Φρομ).

Η ιστορία σου, η διαδρομή σου σε τούτο τον κόσμο θα στοιχημάτιζες  ότι έχει αδιαμφισβήτητο σημείο εκκίνησης τη γέννηση σου, τη στιγμή που αντίκρισες για πρώτη φορά το φως του ήλιου, ένιωσες τη ζεστασιά από το χάδι της μητέρας σου, γεύτηκες το πρώτο της φιλί και ήπιες το πρώτο γάλα.

Όταν το άδικο σε πνίγει, σ εκείνες τις μικρές ή μεγάλες στιγμές που συνειδητοποιείς ότι μάταια πάλεψες, αγωνίστηκες, διεκδίκησες λίγη δικαιοσύνη για σένα, την οικογένεια σου, τους φίλους σου, την κοινωνία στην οποία ζεις, τότε η φωνή σου γίνεται κόμπος, γίνεται κραυγή, γίνεται πόνος, θυμός ακόμα και εκδίκηση.

Η ζήλεια (όταν έχει μέτρο και δεν φτάνει σε σημεία υπερβολής) είναι “φυσιολογική” στην σχέση μεταξύ δύο συντρόφων γιατί υποδεικνύει αγάπη, πάθος και ενδιαφέρον...

Την βιώνουμε συνήθως όταν νιώθουμε ότι η σχέση μας με τον σύντροφο μας απειλείτε από οποιονδήποτε -κυρίως εξωγενή- παράγοντα.

Είναι μία φυσιολογική αντίδραση ή σε τελική ανάλυση μία ασπίδα άμυνας για να αποφύγουμε τον πόνο ενός επικείμενου χωρισμού.

Οι γονείς συχνά στην προσπάθειά τους να προστατέψουν τα παιδιά τους και να τους παρέχουν όσο τον δυνατόν περισσότερα, γίνονται υπερβολικοί με αποτέλεσμα να επιτυγχάνουν συνέπειες που δεν επιθυμούν.

Υπάρχουν πολλές εκφράσεις «κλισέ» όπως «Μία φορά ζεις…», «Ζήσε το κάθε λεπτό», «Μην αφήνεις για αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα…» και άλλες τέτοιες φιλοσοφίες γύρω από την αξία και το νόημα της ζωής μας, γύρω από τη σπουδαιότητα της ύπαρξής μας.