Ψυχολογία

Η αγκαλιά είναι η πιο τρυφερή κίνηση εκδήλωσης της αγάπης, της κατανόησης, της παρηγοριάς και της ασφάλειας.

Το πιο σύνηθες είναι όταν βλέπουμε ένα δικό μας άνθρωπο για να τον χαιρετίσουμε, τον αγκαλιάζουμε και φιλιόμαστε σταυρωτά.

Όταν θέλουμε να εκφράσουμε την τρυφερότητα και την στοργή μας στο παιδί μας τον «τυλίγουμε» στην αγκαλιά μας.

Αυτό το άρθρο απευθύνεται σε όσους θα ήθελαν να μάθουν περισσότερα για τις ‘κρίσεις πανικού’. Οι πληροφορίες αυτές έχουν ως σκοπό να σε διευκολύνουν να αναγνωρίζεις αυτή την κατάσταση κι έτσι να μπορείς να έχεις καλύτερες επιλογές στο πώς να την διαχειριστείς.

Από τους πιο βασικούς κανόνες που πρέπει να τηρούμε απέναντι στα παιδιά μας είναι αυτή που έχει σχέση με τα όρια που πρέπει να θέτουν οι γονείς. Είναι η απαρχή και τα θεμέλια στις σχέσεις γονιών-παιδιών.

Όρια και αγάπη, και για να το πούμε ακόμα πιο καλά: Αγάπη και όρια...

Το παιχνίδι του φλερτ υπάρχει, όσο και η ιστορία της ανθρώπινης επικοινωνίας. Είναι βασικά συνδεδεμένο με την επικοινωνία μεταξύ δύο εραστών ή εν-δυνάμει εραστών, όπου ο ένας εκφράζει στον άλλο τον θαυμασμό ή την αποδοχή του για στοιχεία που έχει ο άλλος.

Έχουμε την τάση να μην αποβάλουμε τα αρνητικά μας συναισθήματα. Για οτιδήποτε μας συμβαίνει θλιβόμαστε, στεναχωριόμαστε και δεν σκεφτόμαστε καθαρά, εν ολίγοις... φέρνουμε την καταστροφή.

Ασφαλώς δεν είναι σωστό να είμαστε θωρακισμένοι και μην επιτρέπουμε στον εαυτό μας να διεισδύει στα εσώτερα του για να βιώσει ΚΑΙ τα αρνητικά συναισθήματα του όπως οργή, πόνο, τύψεις, μίσος κλπ.

Η πλειοψηφία των ανθρώπων απεχθάνεται την μοναξιά. Δεν την αντέχουν... Νιώθουν πως βρίσκονται στο περιθώριο και αισθάνονται μειονεκτικά. Υπάρχουν, βέβαια και άνθρωποι που επιζητούν την μοναξιά (εδώ με την έννοια της μοναχικότητας), την ηρεμία τους, το χρόνο τους μόνο με τον εαυτό τους.

Η πρώτη μεγάλη τραγωδία του ανθρώπου, κατά την άποψη μου, είναι η κατάρρευση της παντοδυναμίας του. Όταν το βρέφος έρχεται στον κόσμο και ιδιαίτερα κατά τους πρώτους μήνες της ζωής του αισθάνεται παντοδύναμο: όταν πεινάει έρχεται κάποιος και το ταΐζει, όταν κρυώνει το σκεπάζει και ούτω καθεξής.

Καθημερινά γινόμαστε γνώστες δυσάρεστων ειδήσεων που αφορούν σε αξιόποινες πράξεις ανηλίκων ή και νεαρών ενηλίκων. Κάποιες από αυτές, οι πιο ακραίες, είθισται να γίνονται πρωτοσέλιδα και να κάνουν το γύρω του διαδικτύου. Νεαροί που κατηγορούνται για βιασμούς, κλοπές, εμπόριο ναρκωτικών και άλλες αξιόποινες πράξεις.

Όνειρα, ή αλλιώς εικόνες και ιστορίες ακατανόητες, πλούσιες σε συναισθήματα και αισθήσεις. Ένας κόσμος μαγικός, ένα παράλληλο σύμπαν, που ζούμε μέσα του ή υπάρχει μέσα μας για ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας.

Συχνά διαβάζουμε άρθρα και έρευνες σχετικά με τις ανάγκες και τα δικαιώματα των παιδιών. Με ποιον τρόπο θα τα κάνουμε ευτυχισμένα, πώς να χειριστούμε μία κατάσταση, τι τα κάνει να νιώθουν πλήρη και χαρούμενα. Και καλά κάνουμε... αφού είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε και χρειάζονται την προσοχή, το ενδιαφέρον και την φροντίδα μας.

«Η βραδύτητα είναι ο ρυθμός της μνήμης ενώ η ταχύτητα είναι ο ρυθμός της λήθης...» σύμφωνα με το κείμενο του Μίλαν Κούντερα.

Για σκεφτείτε το, η καθημερινότητα μας έχει βάλει σε ρομποτικούς ρυθμούς... από το πρωί που θα ξυπνήσουμε ως το βράδυ που θα ξαπλώσουμε... τρέχουμε να προλάβουμε, δεν στεκόμαστε ούτε μια στιγμή, σπρώχνουμε να πάμε την ώρα μας, τη μέρα μας, τη ζωή μας παρακάτω... και τι καταλαβαίνουμε;

Στο τέλος της ημέρας θα διαμαρτυρηθούμε "Πότε πέρασε κιόλας...;"

Δεν είναι πολύ ωραίο το συναίσθημα όταν μπορούμε να μιλάμε ανοιχτά, να εκφέρουμε την άποψη μας και τα συναισθήματα μας; Σαφώς είναι!

Βέβαια, κύριο μέλημα μας, θα πρέπει να είναι πως με τα λόγια μας δεν προσβάλουμε και δεν υποτιμούμε τους άλλους...