Ελλάδα, η χώρα του κατακρεουργημένου αυτονόητου

Ελλάδα, η χώρα του κατακρεουργημένου αυτονόητου

Έχω ακούσει από συμπολίτες μου ότι η κρίση στην Ελλάδα είναι αποτέλεσμα της γερμανικής κυριαρχίας στην Ευρώπη, της επιθυμίας των «ξένων» να μας πάρουν (!) τα νησιά και τα πετρέλαια, ότι μας πολεμούν επειδή ζηλεύουν τον ήλιο μας και το φιλότιμό μας μέχρι και ότι θέλουν να μας εξαφανίσουν από τον πλανήτη και θέλουν το κακό μας.

Πέρα από αυτό, η λύση στην κρίση βρίσκεται στο μυαλό τους κάπου μεταξύ δραχμής και παύσης πληρωμών προς τους δανειστές απαγγέλλοντας μεταφυσικές διαστάσεις στην αποτελεσματικότητα τέτοιων αποφάσεων. Από την αρχή της θέσπισης του πρώτου μνημονίου κατανόησης με την τρόικα η γνώμη μου για τα αίτια της κρίσης και της επικείμενης εξόδου από αυτήν δεν έχει αλλάξει και αδυνατώ να κατανοήσω τους συμπολίτες μου που μετά από έξι χρόνια ύφεσης – και έξι χρόνια είναι πολλά για μια μικρή χώρα να μην μπορεί να διορθώσει την οικονομία της – να αγνοούν στοιχεία που είναι μπροστά στα μάτια τους και επιλέγουν να αγνοούν τα εξής αυτονόητα:

Η κρίση είναι δημοσιονομική

Δεν έχουμε πρόβλημα παραγωγικότητας, έλλειψης ταλέντων, κάποια φυσική καταστροφή που να δυσκολεύει την χώρα να παράγει πλούτο. Τα αίτια της κρίσης είναι καθαρά λόγω έλλειψης σωστού προϋπολογισμού στις μελλοντικές δημόσιες δαπάνες όταν η Ελλάδα ήταν σε ανάπτυξη. Δόθηκαν υπερβολικά γενναιόδωρες κρατικές συντάξεις χωρίς σωστή μελέτη της βιωσιμότητάς τους, διορίστηκαν χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι σε διοικητικές θέσεις για να συντηρηθεί το πελατειακό κράτος, αγοράστηκαν προμήθειες με απευθείας αναθέσεις ή φωτογραφικούς διαγωνισμούς, χάθηκαν κρατικά κονδύλια σε αποτυχημένες επενδύσεις, κτλ,κτλ. Όποιος λέει ότι όλα αυτά δεν έγιναν είτε δεν ζει στην Ελλάδα ή είναι σε πλήρη άρνηση της πραγματικότητας. Το φταίξιμο είναι δικό μας αλλά και όλων των ξένων τραπεζών που δάνεισαν στην Ελλάδα γνωρίζοντας την διαπλοκή και διαφθορά που υπάρχει στην χώρα. Αλλά το γεγονός ότι το φταίξιμο μοιράζεται, δεν είναι δικαιολογία για να μην διορθώσει από μόνη της η Ελλάδα τις παθογένειές της.

Επιλέγουν να προστατεύουν τους προνομιούχους

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν δύο κόσμοι στην Ελλάδα. Αυτών που χρηματοδοτούνται από τον δημόσιο τομέα και αυτών που προσπαθούν να επιβιώσουν στον ιδιωτικό τομέα. Στο ελληνικό δημόσιο τομέα οι υπάλληλοι απολαμβάνουν την μονιμότητα, την αδυναμία καταγγελίας της σύμβασής τους, την σταθερή πληρωμή των αποδοχών τους, νοσηλευτική ασφάλιση, ΕΦΑΠΑΞ, συνταξιοδοτικό, κτλ. Στον ιδιωτικό τομέα λόγω της προϋπάρχουσας ύπαρξης κακών εργασιακών συνθηκών λόγω έλλειψης εταιρικής κουλτούρας αλλά και της μεγάλης εξάρτησης του από το δημόσιο ταμεία, έχει ως αποτέλεσμα πάνω από ένα εκατομμύριο άνεργους, εκροή των ταλαντούχων ατόμων μέσω της μετανάστευσης και χιλιάδες κόσμος να δουλεύει χωρίς ασφάλιση, σύμβαση, αξιοπρεπή μισθό και κάποια έστω αίσθηση ασφάλειας για να κάνει σχέδια για τον εαυτό του και την οικογένεια του. Με την απουσία κοινωνικού κράτους, η κρατική βοήθεια είναι ελάχιστη ή μηδενική σε περίπτωση που ο ιδιωτικός υπάλληλος χάσει την δουλειά ενώ την ίδια ώρα εδώ και έξι χρόνια κανένας δημόσιος υπάλληλος δεν έχει απολυθεί ενώ θα έπρεπε από οικονομική αλλά και δεοντολογική άποψη.. Και φυσικά δεν απευθυνόμαστε σε ιατρούς, δασκάλους και ευσυνείδητους δημόσιους υπάλληλους που πέρασαν μέσω ΑΣΕΠ, αλλά σε αυτούς που καταλαμβάνουν πλασματικές θέσεις σε υπουργεία, ΔΕΚΟ, ασφαλιστικά ταμεία, ΜΚΟ, κτλ που τους δόθηκαν μέσω του κομματικού σωλήνα και της λαμογίας. Δεν εξαιρείται από αυτούς και ο κρατικοδίαιτος κλήρος φυσικά. Αλλά επειδή η εξάρτηση τόσων πολλών είναι από το δημόσιο ταμείο, οι κυβερνήσεις των τελευταίων έξι χρόνων δεν ακουμπάν τους προνομιούχους του δημοσίου επειδή γνωρίζουν ότι έτσι κινδυνεύουν να χάσουν τους ψήφους τους.

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την απομείωση του κρατικού μηχανισμού

Παρότι τις οριζόντιες περικοπές μισθών δημόσιων υπαλλήλων και συντάξεων, το χρέος της χώρας μεγαλώνει και αδυνατεί να βγει από την ύφεση. Αυτό δηλώνει ότι δεν είναι κυρίως ποσοτικό το πρόβλημα αλλά περισσότερο ποιοτικό. Η κρατική μηχανή της Ελλάδας είναι ελλειμματική επειδή είναι ασύμφορα γραφειοκρατική. Λίγα χρόνια να ζήσει κάποιος σε μια δυτική ευρωπαϊκή χώρα αρκεί να καταλάβει πόσο αχρείαστα είναι τα δεκάδες έγγραφα, υπεύθυνες δηλώσεις, εξουσιοδοτήσεις, παράβολα, ενημερότητες, αιτήσεις, κτλ. που πρέπει να χειρίζεται ένας πολίτης για να κάνει μια απλή δουλειά. Είναι ξεκάθαρο ότι η γραφειοκρατία συντηρεί ένα μέρος του πληθυσμού των εργαζομένων στο δημόσιο παρά στην ουσία να εξυπηρετεί τον πολίτη. Το ελληνικό κράτος χρειάζεται απλοποίηση και λιγότερο διοικητικό προσωπικό. Είναι απαράδεκτο να υπάρχει έλλειψη ιατρών και δασκάλων αλλά υπερστελέχωση αργόμισθων σε θέσεις εργασίας που μπορούν άνετα να αντικατασταθούν με μια εφαρμογή στο διαδίκτυο.

Οι συνεχείς ανοδικοί φόροι είναι ζημιογόνοι

Είναι απλά καταθλιπτικό που από τότε που άρχισε η κρίση, να ανεβαίνει η φορολογία όταν ο κύριος αιμοδότης του κρατικού ταμείου, ο ιδιωτικός τομέας, είναι σε συνεχή καθοδική πορεία. Πριν την κρίση, η χώρα είχε μεγάλο πρόβλημα φοροδιαφυγής. Η ανικανότητα – ή και χαμηλή θέληση – όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων να πολεμήσει την φοροδιαφυγή όχι απλά με νομικά μέσα αλλά και με εισπρακτικά, έχει ως αποτέλεσμα τώρα η φοροδιαφυγή να είναι μέσο επιβίωσης και όχι πλουτισμού. Είναι εγκληματικό πως ανεβάζουν το ΦΠΑ, τους άμεσους και έμμεσους φόρους γνωρίζοντας ότι ο φορολογούμενος δεν μπορεί να το αντέξει. Συγκεκριμένα η φορολογική και εισφορολογική επιβάρυνση του ελεύθερου επαγγελματία είναι απλά δυσβάχτατη και θα θα αποτελέσει πρόβλημα στα οικονομικά των ασφαλιστικών ταμείων η μόνη πια επιλογή του καινούριου επιχειρηματία, να μεταφέρει την έδρα του σε χώρα των Βαλκανίων.

Η ελληνική ιδιωτική οικονομία χρειάζεται πλήρης απελευθέρωση

Επειδή ο κρατικός παρεμβατισμός είναι τόσο μεγάλος στην ιδιωτική οικονομία η αγορά αδυνατεί να αυτορυθμιστεί. Ο προστατευτισμός του κράτους στις υπάρχουσες κοινοπραξίες στον τουρισμό, στις μετακινήσεις και σε διάφορους τομείς του εμπορίου, δεν επιτρέπει εύκολα κάποιον να επιδητεύσει για να βγει από την ανεργία. Από την μια κοπανάει στον τοίχο των περιορισμένων και αδειοδοτημένων επαγγελμάτων και από την άλλη στο τοίχο της υπερβολικής φορολογίας για να επιτηδεύσει. Η υπάρχουσα νομοθεσία απαγορεύει κάποιον που διαθέτει ένα λεωφορείο να προσφέρει ανταγωνιστικά δρομολόγια επειδή οι υπεραστικές μετακινήσεις ανήκουν στο ΚΤΕΛ ή να ξεναγήσει τουρίστες αν δεν έχει άδεια ξεναγού από το κράτος. Οι άδειες που δίνονται από το κράτος είναι περιορισμένες χωρίς να λαμβάνονται υπόψιν οι ανάγκες της αγοράς και καταλήγουν σε μια μαύρη αγορά για τιμές όσο ένα μικρό σπίτι. Αυτές οι μαφιόζικες πρακτικές που γίνονται υπό την προστασία του κράτους πρέπει να τερματίσουν και να επιτρέψουν στον καθέναν να αναδείξει το ταλέντο του.

Το υπάρχον χρέος δεν είναι το κύριο πρόβλημα

Το ήδη υπέρογκο χρέος προστίθεται κάθε χρόνο στα δημόσια έξοδα και αυτό προκαλεί την ανάγκη του κράτους για περισσότερα χρήματα από τους δανειστές και από την δικιά του οικονομία. Αλλά ένα χρέος μπορεί να ρυθμιστεί, να αναδιοργανωθεί και να περικοπεί. Αλλά, ποιά η ουσία μιας τέτοιας πράξης άμα το κράτος συνεχίζει να δημιουργεί κι άλλο χρέος; Πώς η χώρα θα καταφέρει να βγει από την επίβλεψη των διεθνών δανειστών και να κερδίσει την εμπιστοσύνη των αγορών άμα δεν μπορεί να αποδείξει ότι παράγει περισσότερο πλούτο παρά χρέος; Και αυτό είναι το πιο σημαντικό να αναρωτηθεί ο μέσος έλληνας πολίτης αλλά δεν έκανε τα τελευταία έξι χρόνια. Όσο θυσιάζουμε το παραγωγικό πληθυσμό για να προστατεύουμε τον εξαρτημένο από το κράτος πληθυσμό, δεν θα μπορέσουμε να αντιστρέψουμε τα νούμερα ώστε η χώρα να μπορεί να ασκεί δικιά της οικονομική πολιτική. Και αυτό είναι αυτονόητο και δεν αλλάζει είτε η κυβέρνηση τείνει προς τα δεξιά είτε προς τα αριστερά. Απλά θα πρέπει να περιμένουμε πότε ο μέσος έλληνας ψηφοφόρος θα καταλάβει ότι ο πολιτικός που θα τους σώσει θα είναι αυτός που θα τους επιτρέψει να σωθούν από μόνοι τους.

 

Facebook: George Julius Perakis