To φτερούγισμα της πεταλούδας

To φτερούγισμα της πεταλούδας

Το φαινόμενο της πεταλούδας είναι μια μάλλον ακραία μεταφορά βασισμένη στη θεωρία του χάους. Στην ουσία της, περιγράφει τις αλλαγές που μπορεί να προκύψουν όταν μια απειροελάχιστη απόκλιση ενός συστήματος από τις προγραμματισμένες και αρχικές του συνθήκες μπορεί σε βάθος χρόνου να διαφοροποιήσει το αποτέλεσμα μιας κατάστασης.

Εντελώς απλοϊκά λοιπόν, αν μια πεταλούδα κινήσει τα φτερά της στον Αμαζόνιο, μπορεί να προκαλέσει βροχή στην Κίνα.

Αυτό λέει η θεωρία.

Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά όταν πρωτοδιάβασα για το φαινόμενο αυτό, να βάζω τον εαυτό μου σε διαδικασία ιδιαίτερα αγχωτικής σκέψης, κάθε φορά που έπρεπε να πάρω μια απόφαση.

Προσπαθώντας να ενσωματώσω κάτι τόσο θεωρητικό στην πράξη, σκεφτόμουν κάθε φορά πώς μια κίνησή μου ή μια κουβέντα μου θα μπορούσε να επηρεάσει με διαφορετικό τρόπο καταστάσεις και πράγματα. Συρρίκνωσα το φαινόμενο στους ανθρώπους που με περιβάλλουν με κύριο γνώμονα τις αποφάσεις τις δικές μου.

Έφτιαξα ένα δικό μου μικρόκοσμο, που τον ξεχαρβάλωνα κάθε φορά που πίστευα ότι μια λάθος λέξη, μια λάθος κίνηση τραβούσε τα νήματα πέρα από το προκαθορισμένο που είχα στο μυαλό μου.

Το κακό σε όλο αυτό, ξεκινούσε και τέλειωνε σε μένα.

Έφτασα να πιέζω τον εαυτό μου όλο και περισσότερο.

Μέσα από ωριαίες αναλύσεις καταστάσεων, προτάσεων, λέξεων, έβαζα πάντα τον εαυτό μου τελευταίο.

Σκεφτόμουν διαρκώς τις συνέπειες των πράξεων μου, πριν καν γίνουν πράξεις .

Κάποιες από αυτές δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ, κάποιες άλλες έγιναν εντελώς διαφορετικά από ότι ήθελα να γίνουν, κάποιες άλλες προκάλεσαν ολοκληρωτική καταστροφή φέρνοντάς με πάλι στο μηδέν.

Οι πράξεις καθόριζαν τα θέλω μου.

Το αποτέλεσμα όριζε την αρχική μου σκέψη.

Οι άλλοι ζούσαν τη δική μου ζωή.

Στο τέλος σταμάτησα να είμαι μια πεταλούδα στον Αμαζόνιο. Έγινα απλώς βροχή στην Κίνα.

Όσο εύκολα είχα υποβάλλει στον εαυτό μου να ορίζει τη βροχή, τόσο δύσκολη βρήκα τη διαδικασία να ξαναγίνω πεταλούδα.

Η έξοδος από αυτόν τον κυκεώνα, που στην ουσία μπερδεύεις τα «θέλω» με τα «πρέπει», και τα «ίσως» με τα «σίγουρα», θέλει κότσια.

Θέλει τόσα κότσια ώστε να δεχτείς να ξαναγίνεις κάμπια. Πράσινη και χωμένη στο φυσικό σου κουκούλι, αρχικά προστατευμένη -αλλά και τόσο ευάλωτη – αφού λίγες κάμπιες γίνονται στο τέλος πεταλούδες.

Στην ουσία ακόμα και αν εγώ παρίστανα την πεταλούδα , υπήρχαν χιλιάδες άλλες μορφές πεταλούδας (κάποιοι ήταν και κροκόδειλοι), που αγνοούσαν παντελώς την δική μου ύπαρξη, κάποιες άλλες που λειτουργούσαν ακριβώς όπως κι εγώ, και κάποιες άλλες που ηθελημένα άλλαζαν, για να επηρεάσουν τη δική μου ζωή.

Δυστυχώς ή μάλλον ευτυχώς, δεν μπορείς πάντα να εξηγείς τις καταστάσεις με λογικό τρόπο, πόσο μάλλον να γίνεις εσύ ο τρόπος που θα αλλάξουν τα πράγματα.

Το τελικό πόρισμα είναι μόνο ένα.

Ή θα ζήσουμε τη ζωή μας προκαλώντας την τύχη μας και την τύχη των άλλων, ή θα αφήσουμε τα πράγματα τα εξελιχθούν όπως είναι προκαθορισμένα να γίνουν, κάθε φορά με άλλες συνθήκες.

Ή θα παίρνουμε τις αποφάσεις μας με αρχικό γνώμονα αυτά που θέλουμε- και αν ακούγεται εγωιστικό αυτό συγχωρέστε με αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα- ή προκειμένου να μην δημιουργήσουμε πρόβλημα γύρω μας, θα αφήσουμε ανθρώπους και καταστάσεις να γίνουν οδοστρωτήρας στη ζωή μας.

Δεν πειράζει αν κάνουμε λάθος.

Η ζωή δεν μας δόθηκε για να παραστήσουμε τα τέλεια όντα.

Κανείς δεν μπορεί να παραστήσει τον αρχηγό του σύμπαντος, τον καθοδηγητή, τον αστυνόμο, το δικαστή.

Μπορεί απλώς να εξελίσσει τον εαυτό του μέσα από τις καταστάσεις που ζει και να τον κάνει καλύτερο.

Το μεγάλο στοίχημα είναι να μη μετανιώνεις για κάτι που δεν ήξερες, και να μην αγνοείς αυτά που μαθαίνεις.

Κι όταν έρθει η ώρα του απολογισμού, να μπορείς να πεις στον εαυτό σου:

«Τώρα που ξέρω θα το κάνω διαφορετικά, αλλά σίγουρα τότε μ αυτά που γνώριζα, το έκανα με τον καλύτερο τρόπο».

 

Facebook: Dimitra Kafromani