Ο συναισθηματικός μας κόσμος, η ισορροπία αυτού καθώς και ο τρόπος με τον οποίο τον εκφράζουμε εξαρτάται από την τοπόθετηση ζωής την οποία ο καθένας από εμάς ενστερνίζεται και εφαρμόζει. Συχνά παρατηρούμε μία αδυναμία υγιούς συναισθηματικής έκφρασης η οποία απλώνει τα πλοκάμια των συνεπειών της σε διάφορα επίπεδα της κοινωνικής και σεξουαλικής ζωής του ατόμου.
Η ύπαρξη μίας απρόσωπης και ψυχρής σχέσης του παιδιού με τη μητέρα θεωρείται μία από τις πιο επικρατούσες αιτίες ανάπτυξης της συναισθηματικής αυτής στέρησης, χωρίς ωστόσο να ναι η μοναδική καθώς η πολυπλοκότητα και ποικιλομορφία των συναισθηματικών διαταραχών δεν μπορεί να αποτυπωθεί επαρκώς από μία μόνο οπτική γωνία.
Τα αισθήματα κενού, μοναξιάς και ανυπαρξίας των άλλων που βιώνει ένα άτομο συναισθηματικά απρόσιτο, αποδίδονται σύμφωνα με τον τρόπο σκέψης του, στο γεγονός ότι νιώθει συναισθηματικά νεκρό και διαρκώς κάτι του λείπει.
Οι ακόρεστες συναισθηματικές του επιθυμίες τον μετατρέπουν σε ένα ψυχρό και απόμακρο άτομο που δεν μπορεί να αναπτύξει βαθιές οικογενειακές, φιλικές ή ερωτικές σχέσεις παρά την επιθυμία του για συγκρότηση υγιών διαπροσωπικών σχέσεων.
Ο φόβος της συναισθηματικής εγγύτητας, οι υψηλές απαιτήσεις από τους άλλους και η πιθανή απογοήτευση από την μη ικανοποίηση αυτών, η πεποίθηση ότι κανείς δεν μπορεί να τον αγγίξει πραγματικά και να τον αγαπήσει και πάσης φύσεως αναστολές που το μυαλό πλάθει, συνθέτουν το γκρίζο πορτραίτο ενός συναισθηματικά στερημένου ανθρώπου που βιώνει μία μέλαινα πραγματικότητα την οποία, ωστόσο, συνηθίζει να αγαπά και να τρέφεται από την ασφάλεια που εκείνος νομίζει ότι του προσφέρει.
Ασφαλώς πρόκειται για μία τραγελαφική μορφή αγάπης καθώς αυτή η συναισθηματική αποξένωση τον οδηγεί όλο και βαθιά στο βούρκο του «ανικανοποίητου» αλλά για εκείνον αυτή η παγίδα του νου είναι - παρά τον πόνο που του προκαλεί- μία ασφαλιστική δικλείδα στο σχέδιο δράσης που καταστρανώνει για να αποφύγει μία ακόμη απογοήτευση.
Οι ερωτικές σχέσεις αυτών των ανθρώπων είναι δυσλειτουργικές στην πλειονότητα των περιπτώσεων καθώς ενώ στην αρχή μπορεί να νιώσουν ενθουσιασμό και πάθος, η δυσαρέσκεια, απογοήτευση και ο θυμός παίρνουν τη θέση των αρχικών ελπιδοφόρων και όμορφων συναισθημάτων.
Συνήθως οι σχέσεις αυτές διαρκούν μικρό χρονικό διάστημα σε μία προσπάθεια να απομακρυνθούν νωρίς πριν πληγωθούν, όπως πιστεύουν βάσει των επαναλαμβανόμενων σεναρίων του παρελθόντος.
Υψώνουν τοίχους, οικοδομούν απροσπέλαστα εμπόδια και με τη μάσκα ενός ναρκισσιστή με υψηλές απαιτήσεις και ανικανοποίητα ένστικτα, ενστερνίζονται την λανθασμένη άποψη πως παραμένουν άτρωτοι μην επιτρέποντας στον εαυτό τους να δεθεί συναισθηματικά με έναν άλλο άνθρωπο και να αφεθεί ελεύθερος και στην ουσία αληθινός με τις όποιες αδυναμίες που όπως είναι λογικό σαν ανθρώπινο ον να έχει.
Δημιουργούν ουσιαστικά ένα άλλο φιλντισένιο πύργο του Flaubert τον οποίο τροφοδοτούν συνεχώς με φόβους και θυσιαμένα «θέλω» στον βωμό των «πρέπει» που το μυαλό τους θέτει ως ασπίδα στον κόσμο των συναισθημάτων.
Οι ανεκλήρωτες συναισθηματικές τους ανάγκες σε πολλές περιπτώσεις υποκαθίστανται από την ενασχόληση τους με επαγγέλματα ή δραστηριότητες κοινωνικού χαραχτήρα προσφέροντας βοήθεια και φροντίδα στους άλλους.
Ασφαλώς, ούτε σε αυτή την περίπτωση νιώθουν ουσιαστικά πλήρεις και παραπαίουν σε ένα φαύλο κύκλο από τον οποίο η μόνη ελπίδα δραπέτευσης κρύβεται στη συνειδητοποίηση των βαθύτερων αιτίων μίας τέτοιας συμπεριφοράς, στην επαφή με έναν επιστήμονα ψυχικής υγείας που θα θέσει τις κατευθυντήριες συντεταγμένες και τέλος αλλά ουσιαστικότερο, στην αγάπη του ιδιαίτερου «είναι» τους και απάλλαξη από τις παγίδες του νου, το οποίο βέβαια απαιτεί πολλή προσπάθεια, υπομονή και ψυχικό σθένος για να πραγματοποιηθεί, όπως άλλωστε κάθε σημαντικός στόχος στη ζωή μας.
Facebook: Zoe Argiri
