Φοβάμαι.
Φοβάμαι γιατί ζω σ έναν κόσμο που δεν πολεμάει για τίποτα.
Κάθεται στον καναπέ του και δεν ξεβολεύεται ούτε για να αλλάξει κανάλι στην τηλεόραση. Στέλνει τη γάτα, το σκύλο, το παιδί του ή ακόμα χειρότερα «εύχεται» το κανάλι να αλλάξει μόνο του.
Γενικεύεις, θα μου πείτε. Γενικεύω ναι, αλλά δεν κάνω τίποτα παραπάνω απ΄το να περιγράψω αυτό που βλέπω.
Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Εξαιρέσεις που έψαξα για να τις βρω, δεν σκόνταψα μπροστά τους.
Έψαξα να τους βρω και κάνω ότι μπορώ για να παραμείνω κι εγώ δίπλα τους.
Δίπλα στους ψαγμένους, τους πειραγμένους, τους ασυγκράτητους, τους αβόλευτους, τους περίεργους, τους δρομείς, τους πεινασμένους, τους διαφορετικούς, τους λίγους.
Οι πολλοί δείχνουν χορτάτοι. Άλλο που στην πραγματικότητα είναι κουρασμένοι, απογοητευμένοι, αφημένοι στην κατάσταση που ζουν, αδιάφοροι, μοιρολάτρες.
Τους μιλάς για πόλεμο και υποχωρούν πριν μπουν στο πεδίο της μάχης. Κάνεις λόγο για τα όπλα και σου μιλάνε για την άδεια που δεν έχουν. Για στολή εκστρατείας και σου περιγράφουν τις πυτζάμες που φοράνε.
Όχι, δεν τους αρέσει. Όχι, δεν περνάνε καλά ούτε είναι ευτυχισμένοι.
Πολύ μακριά απ΄όσα ήθελαν, ανάποδα απ΄ότι υπολόγιζαν.
Σταθεροί μέσα στην αστάθεια τους, ακίνητοι σ έναν κόσμο που τρέχει δίπλα τους, πεθαμένοι δίπλα σε ζωντανούς που παλεύουν για να ζήσουν.
Αρκεί να μην αλλάξει το πρόγραμμα, να μη βγουν από τις συνήθειες μιας ζωής, να μην αλλάξουν πρόσωπα, σπίτια, θέα, τσέπες, παπούτσια.
Ακόμα και το παράπονο, παραμένει κι αυτό σταθερό.
Παραπονιούνται για αυτά που δεν μπορούν ν αλλάξουν χωρίς καν να προσπαθήσουν. Απλά ξέρουν ότι ακόμα κι η προσπάθεια θέλει κόπο.
Πόσο μάλλον η επιμονή για το τελικό αποτέλεσμα.
Σταθερές δουλειές, σχέσεις, φίλοι, έρωτες. Σταθερές όχι από άποψη. Από ανάγκη και μόνο.
Σε λανθασμένες βάσεις οι περισσότερες, έρχονται και γίνονται θηλιά που τους πνίγει.
Μόνοι τους την πέρασαν στο λαιμό τους, μόνοι τους παραπονιούνται, μόνοι τους δεν βλέπουν ότι δεν υπάρχει καρεκλάκι από κάτω.
Στο πάτωμα στηρίζονται, αλλά η θηλιά παραμένει γερά δεμένη.
Είναι οι ίδιοι που παραπονιούνται για τα παιδιά τους που φεύγουν απ το σπίτι γιατί δεν θέλουν οι ίδιοι να τα αποχωριστούν αρνούμενοι την εξέλιξή τους.
Είναι οι ίδιοι που δουλεύουν τη σφραγίδα αλλά δεν τόλμησαν ποτέ να μάθουν κάτι παραπάνω για να εξελιχθούν.
Οι ίδιοι που διάλεξαν τους φίλους τους για να τους κανακεύουν, να τους ευχαριστούν και να μη τους προβληματίζουν.
Αυτοί που ονόμασαν έρωτα ένα απλό ενδιαφέρον, χωρίς να έχουν ζήσει ποτέ στο πετσί τους πως είναι να πεθαίνει η ψυχή σου για έναν άνθρωπο. Πως είναι να επιλέγεις και όχι να αποδέχεσαι το τυχαίο. Πως είναι να μη φοβάσαι να ωριμάσεις, να αναλάβεις ευθύνες, να τραβήξεις τον άλλο από το γιακά, να τον απορρίψεις αν χρειαστεί, να τον ταρακουνήσεις, να τον παρασύρεις μαζί σου ένα βήμα παρακάτω.
Οι ίδιοι που φοβούνται τη μοναξιά και ας τη ζουν καθημερινά έχοντας δίπλα τους τόσους ανθρώπους.
Αυτοί, ναι, αυτοί που γκρινιάζουν όλη μέρα γιατί δεν έχουν αποδεχθεί την κατάσταση που ζουν. Απλά περιμένουν να αλλάξει μαγικά χωρίς κόπο και προσπάθεια.
Τους αρκεί που ο μετρονόμος παραμένει σταθερός. Ούτε πιο αργά, ούτε πιο γρήγορα.
Κολλημένος σ ένα ρυθμό, τους κοίμισε.
Τώρα ονειρεύονται να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους, αλλά η θέληση παραμένει στα όνειρά τους.
Ζουν εκεί , αντί να ζουν την πραγματικότητα.
Ανώδυνα. Αυτό πάνω απ΄όλα.
Δεν φοβάμαι τελικά. Δεν φοβάμαι γιατί βρίσκομαι στους λίγους αλλά αντέχω να πληρώνω το βαρύ αντίτιμο.
Δεν φοβάμαι γιατί δεν συμβιβάστηκα ποτέ με τα δεδομένα, κι αν το έκανα σε κάποια απ αυτά, ήταν και αυτό μια συνειδητή απόφαση.
Δεν μου επιτρέπεται να γκρινιάζω, ούτε να παραπονιέμαι.
Δεν φοβάμαι τελικά . Μόνο εσάς φοβάμαι.
Μη με παρασύρετε στον ύπνο σας και ζω στα όνειρα και όχι στην πραγματικότητα.
Facebook: Dimitra Kafromani
