Εδώ κι εκεί υπάρχουν φύλλα πάνω στα δέντρα.

Κι εγώ μένω συχνά σκεφτικός μπροστά τους.

Ατενίζω ένα φύλλο και εναποθέτω σ’ αυτό την ελπίδα μου.

Σ’ αγαπώ

Σ’ αγαπώ. Το σχήμα δεν αναφέρεται στην ερωτική δήλωση, στην ομολογία, άλλα στην επαναλαμβανόμενη προφορά της ερωτικής κραυγής.

Σαν περάσει ή πρώτη ομολογία, «σ’ αγαπώ» δε θα πει πια τίποτε.

Είμαστε ο εαυτός μας, είμαστε όμως και οι ρόλοι μας.

Ρόλοι που μας υπαγορεύουν πως να σκεφτούμε, πως να αισθανθούμε, πως να συμπεριφερθούμε.

Κοιτάμε τον εαυτό μας σύμφωνα με αυτούς τους ρόλους.  Αξιοποιούμε τη δημιουργικότητά μας με αυτή τη ματιά. Προσεγγίζουμε τους ανθρώπους με αυτούς.

-Από κανέναν ο αγαπώμενος δε γίνεται να αναπληρωθεί. Γι´’αυτό πονάει τόσο βαριά η απώλεια. Γι´ αυτό χρειάζεται μεγάλο σεβασμό το πένθος.

-Για την ποιητική ματιά στο τετριμμένο φωλιάζει η έκπληξη.

–Η αλήθεια είναι σεμνή, είναι διακριτική, είναι κυρίως αυτάρκης.

Α! μη τις φλόγες σου τις λιγοστεύεις!
πάλι την κρύα μου ζέστανε ψυχή,
εσύ Ηδονή που τις καρδιές παιδεύεις!
ο Diva, supplicem exaudi!

Θυμήθηκα κάποιο πρωί, που είχα πετύχει σ’ένα πεύκο ένα κουκούλι πεταλούδας, τη στιγμή που έσκαζε το τσόφλι κι ετοιμάζουνταν η μέσα ψυχή να προβάλει.

Περίμενα, αργούσε κι εγώ βιαζόμουν.

Κάποτε κλήθηκε ο Ιπποκράτης στα Άβδηρα να εξετάσει για τρέλα τον Δημόκριτο, διότι υπήρχαν παράπονα για αυτόν ότι δεν φέρεται φυσιολογικά, και ότι γελάει με παράξενο τρόπο, κάθε φορά που αντίκριζε ανθρώπους.

Ακολουθεί μέρος της «εξέτασης».

-…όλη η ζωή βασίζεται στην εικονικότητα, στην τέχνη, στην παραπλάνηση, στην οπτική, στην αναγκαιότητα των προοπτικών και της πλάνης.

-Πόσο διαφορετικά μου μίλησε ο Διόνυσος!… Το ότι είδα ελπίδες εκεί που δεν υπήρχε καμία, εκεί όπου τα πάντα έδειχναν πολύ καθαρά ένα τέλος!