Να ξημερώνει μέσα σου η ζωή μου,
να 'χουν τα μάτια σου αλάτι απ' τα παλιά.

Μίλα μου σαν την βροχή

Μια κάμαρα με θέα προς την θάλασσα
ξύλινα ράφια γεμάτα κίτρινα βιβλία
το πρόσωπό σου που ποτέ δεν ξέχασα
ένα ήσυχο τέλος για μια μεγάλη απουσία

Βουρκωμένη έρημη νύχτα

Πνίγει τις φωνές μέσα μου, τις φωνές απ’ τον πεζόδρομο

Τι θα ονειρευτεί το ανεξιχνίαστο μέλλον;

Θα ονειρευτεί ότι ο Αλόνσο Κιχάνο μπορεί να γίνει Δον Κιχώτης χωρίς να εγκαταλείψει το χωριό του και τα βιβλία του.

Να κοιτάς το ποτάμι που είναι χρόνος και νερό
και να θυμάσαι πως ο χρόνος είναι πάλι ένα ποτάμι,
να ξέρεις πως πλανιόμαστε σαν το ποτάμι
και οι μορφές μας χάνονται σαν το νερό.

ΑΡΑΓΕ Η ΔΟξΑ εἶν᾽ ἁπλῶς ἡ νοστιμώτερη τροϕὴ τῆς ϕιλαυτίας μας;

῎Οχι μόνο· εἶναι πόθος ἄρρηκτα δεμένος μὲ τοὺς πιὸ σπάνιους ἀνθρώπους καὶ τὶς πιὸ σπάνιες στιγμές τους.

Ο γονιός.. Είναι άραγε ξεκάθαρος ο ρόλος ενός γονιού; ..έχει διαπραγματευτεί μέσα του και έχει λύσει οριστικά τα παιδικά του αιτήματα πριν βρεθεί απέναντι στα αιτήματα του δικού του παιδιού, που είναι και τα μόνα που δικαιούνται να προεξάρχουν;

Γιατί αν δεν έχει λυθεί το παραπάνω ζήτημα, τότε πολλά μπερδέματα θα προκύψουν στην πορεία της νέας αυτής σχέσης. Και αναφέροντας τον ορισμό «αιτήματα», δεν αναφέρομαι σε στοιχεία βασικής φροντίδας, μα κυρίως σε ενδοψυχικές αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στον ώριμο ενήλικα γονιό και στο αδιαμόρφωτο ακόμη παιδί του.

Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω πού, δεν ξέρω πότε, όμως τα βραδιά

κάποιος κλαίει πίσω από την πόρτα

κι η μουσική είναι φίλη μας – και συχνά μέσα στον ύπνο

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου

Σήμερα είναι πολύ όμορφη μέρα.

Νιώθω μια ελαφριά κατάθλιψη. Τον τελευταίο καιρό ειδικά, αισθάνομαι πολύ μόνη...

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου

Μόλις αγόρασα το βιβλίο The Picture of Dorian Gray. Φαίνεται συναρπαστικό.

Πρώτα πρέπει να δουλέψω, θα το διαβάσω το βράδυ.