«Τα ταξίδια χρησιμεύουν για να ρυθμίζεται η φαντασία από την πραγματικότητα και αντί να προσπαθείς να σκέφτεσαι πώς είναι τα πράγματα, να τα βλέπεις όπως είναι» – Σάμιουελ Τζόνσον

Τα ταξίδια, λοιπόν, έχουν ένα είδος μαγείας. Κάποιοι έχουν γεννηθεί ταξιδιάρες ψυχές, άλλοι κόλλησαν το μικρόβιο στην πορεία της ζωής τους και άλλοι ίσως να μη γνωρίσουν ποτέ την πραγματική γοητεία που κρύβουν αυτά.

Από το σκληρό κρύο και τον άγριο καιρό στα φλογερά ηφαίστεια και στην πράσινη φύση, η Ισλανδία είναι ένα μέρος που αξίζει κάποιος να επισκεφθεί. Ωστόσο, πέρα από τα γνωστά για την Ισλανδία υπάρχουν και συναρπαστικά πράγματα που δεν γνωρίζουμε για τη «χώρα του πάγου και της φωτιάς».

«Είμαι ελεύθερη, ελεύθερη, ελεύθερη και όταν έρθει καιρός που θα κρέμεται στο τσιγγέλι το πετσί μου σαν τομάρι απ’ τους κρατικούς εκδορείς και τη λογοκρισία, η φαντασία μου θα τρέχει.. τρέχει... τρέχει. Είμαι φευγάτη, από τώρα τρέχει... γειαααα»

Η Κατερίνα γεννήθηκε στην Αθήνα την 1 Ιουνίου του 1940 και αυτοκτόνησε με χάπια και αλκοόλ στις 3 Οκτωβρίου του 1993.

Από τις 29 Ιουνίου έως τις 31 Ιουλίου 2018, η Urbanact οργάνωσε και υλοποίησε ένα μοναδικό δημόσιο τοιχογραφικό έργο σε τέσσερα ελληνικά νησιά: τον Άγιο Ευστράτιο, τα Λιμπόσια, τα Φούρνοι Κορσεών και τη Λέρο.

Ο Βόλος πλέον έχει το πρώτο street art μουσείο της Ελλάδας.

Το «Υπαίθριο Μουσείο Δημόσιων Τοιχογραφιών» εγκαινιάζεται με την παράδοση της 40ής δημόσιας τοιχογραφίας μεγάλων διαστάσεων, που συμπληρώνει το σύνολο των έργων που έχουν φιλοτεχνηθεί στην πόλη τα τελευταία 20 χρόνια.

Ο Γ. Ρίτσος μιλάει για τη τιμωρία και τις απαγορεύσεις...

Τώρα το δέντρο σε κοιτάει κατάματα μέσα απ’ τα φύλλα του

Η ρίζα σου δείχνει όλο το δρόμο της

Εσύ κοιτάς ίσα στα μάτια τον κόσμο

δεν έχεις τίποτα να κρύψεις.

Ο χαμένος καιρός δε χάνεται
Οι ώρες που σκοτώνουμε επιζούν
Κάποιος θεός τις συμμαζεύει
Ζητά πίστη για λύτρα
Και μεις πληρώνουμε

Άνοιξα τσακ! απότομα τα μάτια μου απ’ την φασαρία που ’κανε το ταβάνι άγρια μεσάνυχτα

λύνοντας τα σκοινιά απ’ τους 4 τοίχους κι έφυγε παίρνοντας μαζί του τη σκεπή και τις κουβέρτες μου.

Είμαστε εδώ

Χωρίς να είμαστε

Αναπνέουμε