Θέλω να πάω μ’ αυτόν που αγαπάω,
δεν θέλω να υπολογίσω τι θα γίνει.

Αυτός που απ’ έξω κοιτάζει μέσα σε ένα ανοιχτό παράθυρο δεν βλέπει ποτέ τόσα πράγματα όσα εκείνος που κοιτάζει ένα παράθυρο κλειστό.

Δεν υπάρχει αντικείμενο πιο βαθύ, πιο μυστηριώδες, πιο γόνιμο, πιο σκοτεινό, πιο εκθαμβωτικό από ένα παράθυρο που το φωτίζει ένα κερί.

Αγαπητέ Θυμέ,

Τι κάνεις εδώ;

Γιατί δεν με αφήνεις ήσυχη;

Δεν περίμενα να φανείς σήμερα. Τα πήγαινα τόσο καλά χωρίς εσένα γύρω μου τελευταία.

Αν μεγάλωσες με το μήνυμα ότι η ζωή μας είναι γεμάτη προβλήματα, ότι κάθε σχέση ή κάθε κατάσταση έχει κι ένα πρόβλημα με το οποίο πρέπει να ασχολείσαι, μαθαίνεις να αναζητάς το πρόβλημα, ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχει.

Ενδεχομένως και να το δημιουργείς, για να δικαιώσεις το σχήμα που υπάρχει στο μυαλό σου.

Αν έχεις μια καλή σχέση, φοβάσαι, αγωνιάς ότι κάτι δεν θα πάει καλά, ότι κάτι κακό θα συμβεί που θα ανατρέψει το καλό που ζεις.

Αν πιστεύεις πως, αν θα τα κάνεις τα πάντα για τους άλλους, εκείνοι θα αλλάξουν, σημαίνει πως δεν εκτιμάς αρκετά τον εαυτό σου ώστε να σκεφτείς τις δικές σου ανάγκες, τις επιθυμίες σου, τα συναισθήματά σου.

Έχεις μάθει να δίνεις προτεραιότητα στους άλλους, πιστεύοντας πως δεν αξίζεις ώστε να ασχοληθεί κάποιος μαζί σου και νομίζεις πως μόνο αν κάνεις τα πάντα για εκείνους, θα σε προσέξουν.

Κάλλιο να μην τρέφεις αυταπάτες, οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα να πουν ο ένας στον άλλο, το μόνο που κάνουν είναι να μιλάνε ο καθείς για τον καημό του, γνωστό αυτό.

Ο καθείς για την πάρτη του, η γη για όλους.

«Να χαίρεσαι τη ζωή σου τη σύντομη και την ανεπίστροφη. Αλλά μέσα στο ρυθμό και την τάξη. Φυσική και ελεύθερη, να κρατάς την εμορφιά των παθών, ένα κύπελλο στο χέρι σου από αγνό ασήμι. Αλλά με γνώση και με πειθαρχία. Εκείνο που θα σε κρίνει δεν είναι η ηθική σου πτώση, αλλά η βούληση για δύναμη που θα βρίσκει το δρόμο να σε ανεβάζει ξανά στην καθαρή σου αρχικότητα.»

Αχ ομορφιά συ θα με παραδώσεις καθώς ο Ιούδας

Θα ’ναι νύχτα και Αύγουστος. Πελώριες άρπες πού και πού θ’ ακούγονται και

Με το λίγο της ψυχής μου κυανό η Όξω Πέτρα μέσ’ από τη μαυρίλα

Όταν μας λένε:

Η ζωή μεγαλώνει.

Αυτό δεν σημαίνει

«Αν είναι αλήθεια πως οι μόνοι παράδεισοι είναι εκείνοι που έχουμε χάσει, τότε ξέρω πως να ονομάσω αυτό το τρυφερό κι απάνθρωπο συναίσθημα που με διακατέχει σήμερα.

Ένας μετανάστης επιστρέφει στην πατρίδα του. Κι εγώ θυμάμαι.

Η ειρωνεία, η σκληρότητα, όλα καταλαγιάζουν και να με πίσω στην πατρίδα.