Ένας άνθρωπος περπατούσε στα σοκάκια μιας επαρχιακής πόλης. Είχε χρόνο στη διάθεσή του και κοντοστεκόταν λίγο μπροστά σε κάθε βιτρίνα, σε κάθε κατάστημα, σε κάθε πλατεία.

Στρίβοντας σε μια γωνία βρέθηκε άξαφνα μπροστά σ’ ένα ταπεινό κατάστημα με λευκή την ταμπέλα του.

Περίεργος, πλησίασε στη βιτρίνα και κόλλησε το πρόσωπο στο σκούρο κρύσταλλο, μήπως καταφέρει να διακρίνει κάτι στο εσωτερικό…

Το ξέρω πως θα ’ρθει ένας καιρός, που οι άνθρωποι θα θαυμάζουν, ο ένας τον άλλον, όπου καθένας τους θα λάμπει σαν αστέρι στα μάτια του άλλου, όπου όλοι θ’ ακούνε το διπλανό τους σα να ’τανε μουσική η φωνή του.

Θα υπάρχουν άνθρωποι ελεύθεροι στη γη, όλοι θα ’χουν ανοιχτή καρδιά, εξαγνισμένοι από κάθε απληστία και φθόνο.

Την κάμαρην αυτή, πόσο καλά την ξέρω.

Τώρα νοικιάζονται κι αυτή κ' η πλαγινή
για εμπορικά γραφεία. Όλο το σπίτι έγινε
γραφεία μεσιτών, κ' εμπόρων, κ' Εταιρείες.

Πίστευα ότι ο Θεός πέθανε
πριν από είκοσι αιώνες.

Ν' αφήνεσαι ράθυμα στο ρεύμα της θάλασσας, να λιμνάζεις
σε τόπους που πρόσκαιρα αγάπησες ή ν' αναλώνεσαι
διαγνώνοντας άσκοπα αθεράπευτες περιπτώσεις

Ακόμα θυμάμαι την άνοιξη, σε πονάει σα μια παλιά
περιπέτεια

Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ’ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι.

Δὲν φτάνει ποὺ ἤσουν ἐρχομὸς θερμοκηπίων

ἐνόχλησες καὶ τὴν ὀρθογραφία μου.

Να μην κοιτάς, λοιπόν, μα να παρατηρείς.
Γιατί η παρατήρηση έχει διάρκεια.
Κι η διάρκεια είναι πάθος.

Ένας χρόνος πανδημίας και όλοι έχουμε ακούσει για σχέσεις που τελείωσαν ή που δοκιμάζονται.

Για τις φιλίες όμως;

Άραγε πόσοι είχαμε την πολυτέλεια να σκεφτούμε τι σημαίνει αυτός ο χρόνος της απουσίας μας από τις ζωές των φίλων μάς;