Αν είσαι άντρας πιθανόν να σφίχτηκε το στομάχι σου για λίγο διαβάζοντας τις λέξεις «προϊόντα μακιγιάζ» και να πήγε το μυαλό σου σε τρελαμένες γυναίκες στις ουρές των ταμείων και σε άδειο πορτοφόλι. Αλλά το έχεις παρεξηγήσει... Για σένα το κάνει.

Σκεπτόμενη την τέλεια κάλυψη των ατελειών μας με τα προϊόντα μακιγιάζ, αναρωτήθηκα τι γίνεται στην περίπτωση των ατελειών του χαρακτήρα μας. Πόσο ιδανικό θα ήταν να υπήρχε ένα μαγικό προϊόν που θα κάλυπτε τις ατέλειές μας!

Όμως δεν υπάρχει. Και ο καθρέφτης κάτω από το φως του οποίου μπορείς να διακρίνεις και την παραμικρή ατέλεια στο πρόσωπό σου, όταν πρόκειται για τον εσώτερο εαυτό σου, δεν σου δείχνει. Γυρνά το βλέμμα αλλού. Είναι όπως οι καθρέφτες στις βιτρίνες, που αντανακλάται η φιγούρα σου αλλά είναι θολή και δυσδιάκριτη.

Αν είσαι γυναίκα με καταλαβαίνεις. Αν είσαι άντρας πιθανόν δεν το έχεις παρατηρήσει ποτέ. Γιατί εσύ δεν κοιτάς τον εαυτό σου στις βιτρίνες. Κοιτάς το ρούχο που βρίσκεται μέσα σε αυτές. Δεν σκέφτεσαι τόσο πολύπλοκα όσο οι γυναίκες και έτσι κάποια πράγματα στη ζωή σου είναι πιο απλά.

Σε ζηλεύω.

Όταν ένα ρούχο δεν σου κάνει πια, όσο και να το αγαπάς, το πετάς ή το χαρίζεις. Μια γυναίκα θα βρει χίλιους δυο τρόπους να το μεταποιήσει, θα το κάνει τσαντάκι, ακόμη και ξεσκονόπανο αρκεί να μην αποχωριστεί το ρούχο αυτό. Πρακτικό μυαλό θα σπεύσουν να σκεφτούν κάποιοι. Όχι... είναι η αδυναμία να αποχωριστεί κάτι που έχει συνηθίσει.

Και μιλώντας για συνήθειες... πόσο πιο εύκολα θα ήταν αν μπορούσαμε να πετάξουμε τις κακές μας συνήθειες όπως τα παλιά μας ρούχα; Όπως αυτά που δεν μας κάνουν πια; Αλλά δυσκολευόμαστε. Νιώθουμε ασφάλεια στο γνώριμο και φοβόμαστε μήπως μας λείψει. Όπως εκείνο το ζευγάρι παπούτσια ή το τζιν που έχεις χρόνια, έχει ξεφτίσει και παλιώσει αλλά εσύ συνεχίζεις να το φοράς πεισματικά γιατί «δεν-θα-βρω-άλλο-ίδιο». Ή αυτή η σχέση που δεν σε ικανοποιεί πια (με σύντροφο ή τον εαυτό σου) αλλά παραμένεις γιατί φοβάσαι πως δεν θα βρεις κάτι αντίστοιχο. Φυσικά και δεν θα βρεις. Ο κόσμος προχωρά και η ζωή αλλάζει.

Θα βρεις κάτι καλύτερο.

Φαντάζεσαι αν τελικά η κάμπια από τον φόβο της για τον νέο εαυτό της δεν γινόταν ποτέ πεταλούδα; Φαντάζεσαι αν συνέχιζε πεισματικά να παραμένει κλεισμένη στο άσχημο κουκούλι της; Εκείνη θα παρέμενε μια ζωή ένα γλιστερό (για κάποιους αηδιαστικό) έντομο και εμείς δεν θα είχαμε την χαρά να θαυμάζουμε τις πεταλούδες, που για κάποιο λόγο η όψη τους και μόνο μας προκαλεί ευφορία και γλυκύτητα. Ίσως επειδή είναι πολύχρωμες, ανάλαφρες ,(απ)ελευθερωμένες από τον παλιό εαυτό τους. Ίσως επειδή από κάμπιες ίδιες με τις υπόλοιπες του είδους, κατάφεραν να κατακτήσουν τον καλύτερο εαυτό τους και ξεχωρίζουν χωρίς να καταβάλουν καμία προσπάθεια.

Ξέρω πως η αλλαγή είναι δύσκολη. Και θα βρεις ενδόμυχα χίλιες δυο δικαιολογίες για να μην την κάνεις. Όπως για παράδειγμα ότι δεν φταις εσύ για όσα συμβαίνουν, παρά μόνο ο περίγυρος σου που «δεν σε καταλαβαίνει κανείς», που «είναι λίγος», που «σε εκμεταλλεύεται» που σε «ζηλεύει». Όμως για κοίτα καλύτερα τον θολό καθρέφτη σου. Μήπως το βλέμμα που γυρνά αλλού δεν είναι λόγω ντροπής αλλά λόγω απαξίωσης;

Αν δυσκολεύεσαι να αλλάξεις κάνε ότι κάνεις με τα ρούχα που δεν σου κάνουν πια. Μετέτρεψε τα αρνητικά σου σε κάτι άλλο, όπως μετατρέπεις την χιλιοφορεμένη μπλούζα σου σε ξεσκονόπανο. Μετέτρεψε την ανταγωνιστικότητά σου σε ευγενή άμιλλα. Τον εγωισμό σου σε αξιοπρέπεια. Εκτόνωσε τον θυμό σου δημιουργικά. Κάνε την ανασφάλειά σου μοχλό ώθησης για να γίνεις εσύ καλύτερος και όχι προσπαθώντας να σαμποτάρεις τους καλύτερους από εσένα.

Κάντο ντε, τι περιμένεις;

Οι πεταλούδες γύρω σου πετάνε.

Εσύ θα μείνεις μια ζωή κάμπια;

H Aλεξία Ζαραδούκα μπροστά στον καθρέπτη της

Πηγή: rizopoulospost.com